ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΒΟΥΝΟΥ - 5/3/2006 - 8/2/2023 - Κύκλοι που κλείνουν - Α-Ω

 

8/2/2023

Χρόνια το σκέφτομαι, ότι η ζωή μας αποτελείται από άπειρους κύκλους. Κύκλοι που ανοίγουν, κύκλοι που κλείνουν, κύκλοι που μένουν μισάνοιχτοι, είτε γιατί το αμελήσαμε, είτε γιατί δεν το θελήσαμε, είτε γιατί δεν ήμασταν ακόμα έτοιμοι, είτε γιατί κάποιοι κύκλοι, κλείνουν οριστικά, ΜΟΝΟ όταν φύγουμε κι εμείς.

…Εδώ και πάρα πολλές μέρες και νύχτες, σκέφτομαι πως δεν έκλεισα σωστά τον κύκλο των blog μου που ξεκίνησε στις 5/3/2006. (απλά είμαι τόσο σκόρπια – πολλοί οι λόγοι – που αναζητώντας κάποιες αναρτήσεις, ούτε εγώ η ίδια, δεν με έβρισκα. Η google δεν βοηθάει πια, έχει απαγορευτικό, ότι λέξεις κλειδιά και αν της δώσεις. Ανήκω στην Αρχαιολογία, κι εκεί απαιτείται ανασκαφή. Χασομέρι που δεν αξίζει τον κόπο, ούτε καν, για μένα την ίδια.

…Ωστόσο, ένιωσα έντονα πως πρέπει να βρω την αρχή αυτού του κύκλου (όσο κι αν πονάει), να την «αγγίξω», ώστε να γίνει σωστά η ολοκλήρωση αυτού του κλεισίματος…

…Έψαχνα ώρες στην google, να βρω μια φωτογραφία που θα με κάλυπτε, για μια σύντομη ανάρτηση.

Δεν βρήκα αυτό που η φαντασία μου είχε πλάσει, κι αναγκαστικά «έκλεψα» μια φωτογραφία με κύκλους στην άμμο με κορυφή. Τελείως αντίθετη με το δικό μου σκέπτεσθε. Αν είχα έναν διαβήτη πρόχειρο, θα έκανα ένα δικό μου σχέδιο, που δεν θα χρειάζονταν τόσα λόγια επεξηγήσεων.

Αφού την «έκλεψα», είπα να διαβάσω και τι λέει, έτσι από περιέργεια.

Μ’ άρεσε, με κάλυψε (τόσο, όσο) κι είπα: «Θα κλέψω και τα λόγια» και μ’ ένα υστερόγραφο θα συμπληρώσω: «δυστυχώς, δεν πρόκειται για δυο, δύσκολος κύκλος, σχεδόν 17 χρόνια, περιπλανηθήκαμε πολλοί, κόσμος και κοσμάκης.

Μακρηγορώ. Όσο κλείσει. Άλλωστε, είμαστε ακόμα ζωντανοί, κι ένας νέος κύκλος μπορεί ν’ ανοίξει κάπου, κάπως, κάποτε, αλλού, αλλιώς, αλλιώτικα, με νέους περιπατητές ή ακόμα και παλιούς που έμεινε αλώβητη και καθαρή η ψυχή τους, στο πέρασμα των χρόνων και των μάταιων – τελικά – συμφερόντων τους!

«Μια λάμψη είναι ο Άνθρωπος, κι αν είδες, είδες!» (Οδυσσέας Ελύτης)

Πόσο επίκαιρος!...

Ποτέ δεν λέω, ποτέ. Ήδη η τραγική επικαιρότητα με «σπρώχνει» και καταπιέζομαι πολύ. Αντέχω όμως ακόμα στην δοκιμασία της απεξάρτησης, βλέποντας πως υπάρχουν πολλές άξιες και σωστές «φωνές».

 

***

Ο γερό Maktoub κάθισε σε έναν βράχο στην έρημο του Γιουκατάν για να ξαποστάσει μαζί με τους φίλους του. Ο Μετράμπ, ο νεότερος της παρέας, σπάζοντας την σιωπή τον ρώτησε, “δάσκαλε τι είναι ο κύκλος και γιατί πρέπει να κλείνει;”.

O Μάγος, πήρε ένα κλαδί που βρήκε κοντά του και επάνω στην άμμο σχημάτισε έναν κύκλο με τις δυο πλευρές του ανοιχτές. “Όλη η ισορροπία στο σύμπαν βασίζεται σε ενεργειακούς κύκλους, που για να είναι σε τροχιά ισορροπίας πρέπει να είναι κλειστοί. Αν για παράδειγμα ένας πλανήτης εκραγεί και σπάσει ο κύκλος, τότε θα καταστρέψει ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα, όπου η σταθερότητά του βασίζεται σε ισορροπημένους ομόκεντρους κύκλους.”

– Και όταν μιλούν οι άνθρωποι για κύκλους τι εννοούν, ρώτησε η Λάναρ.

“Οι άνθρωποι είναι μέρος μιας αλυσίδας που αποτελείται από κύκλους, είπε ο Μακτούμπ. Αν κάποιος δεν είναι κλειστός η κοινωνία των φίλων δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά!”

“Αν δύο άνθρωποι διαπιστώνουν ότι ο ενεργειακός κύκλος δεν είναι κλειστός, πρέπει να τον κλείσουν αμέσως γιατί εκτός του ότι κάνει κακό και στους δύο, κάνει κακό και στο περιβάλλον τους που δεν φταίει σε τίποτα. Το μόνο κακό είναι ότι δεν μπορεί να τον κλείσει μόνο ο ένας, πρέπει να τον κλείσουν και οι δύο μαζί. Ακόμα και αν πονάει. Είναι καλό για όλους και σύντομα θα είναι καλό και για τους δύο.”

“Παράξενα τα λόγια σου σήμερα γέροντα”, είπε ο Κάζαρ. “Δεν τα καταλαβαίνω…”.

“Παιδί μου”, είπε ο Μακτούμπ, “οι σχέσεις των ανθρώπων καμιά φορά είναι τόσο περίπλοκες, που δεν τις καταλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι. Όταν δεν τις καταλαβαίνουν, πρέπει να μιλούν ανοιχτά και ειλικρινά, ώστε να κλείσουν τον κύκλο.”

“Αυτό είναι κάτι που δεν το καταλαβαίνεις, αλλά το νιώθεις. Κάνε υπομονή μέχρι να σου συμβεί. Σε όλους συμβαίνει στο ταξίδι της ζωής”. Πήρε και πάλι το κλαδί, στο κουρασμένο δεξί χέρι και έκλεισε τον κύκλο στην άμμο. Τότε στην θέα του κλειστού κύκλου, ένιωσαν όλοι τι εννόησε. Ο κλειστός κύκλος πάντα γαληνεύει.

Maktoub: The pilgrimage of The Mad Man

ΠΗΓΗ: https://enallaktikidrasi.com/2017/06/daskale-ti-einai-kuklos-giati-prepei-kleinei/

 

Μετά βρήκα την άκρη απ’ το «κουβάρι» μου και επιβάλλεται να αντιγραφεί, για… την αρμονία της ψυχής και της φύσης.

Τετάρτη, Μάϊος 03, 2006

Χαιρετισμός

Εδώ και είκοσι μέρες έμαθα για τα μπλογκς.

Τρελάθηκα απo τη χαρά μου που υπάρχει αυτή η μορφή επικοινωνίας.

Συχνά αναπολούσα τα παλιά λευκώματα που γράφαμε οι φίλοι κάποτε «τι είναι αγάπη, τι είναι έρωτας, τι είναι φιλία, πως φαντάζεσαι το μέλλον» κ.λ.π. κ.λ.π.

Μου θύμισε τους παλιούς ερασιτεχνικούς σταθμούς που αφιερώναμε τραγούδια σε φίλους και αγαπημένους. Τίποτα απo τα δυο δεν υπάρχει πια και γιʼ αυτό -πιστέψτε με- πραγματικά ήμουν λυπημένη.

Πώς να μη χαρώ λοιπόν όταν έμαθα για τα μπλογκς;

Σήμερα ένας τεχνικός κατάφερε να μου ανοίξει δικό μου μπλογκ.

Ένα παράθυρο στην επικοινωνία, ένα παράθυρο στον ήλιο, θα ʽλεγα εγώ.

Μόνο που τόσα χρόνια μαθημένη να γράφω στο χαρτί, μου φαίνονται βουνό ο υπολογιστής, το ίντερνετ, τα μπλογκς, οι αγγλικοί όροι, όλα. Θέλω όμως τόσο πολύ να μπω στην ομάδα σας που πιστεύω πως θα τα καταφέρω.

Γιʼ αυτό σας παρακαλώ να είστε επιεικείς μαζί μου, τουλάχιστον στην αρχή. Θέλω να συγχαρώ την ομάδα σας και έναν έναν ξεχωριστά που συμμετέχετε σʼ αυτή την εφεύρεση, γιατί είναι εφεύρεση. Θέλω να ευχαριστήσω μια κοπέλα που με ενημέρωσε γιʼ αυτόν τον τρόπο επικοινωνίας και να της ευχηθώ, ότι καλύτερο στη ζωή της. Μόνο που βρίσκεται μακριά και δεν θα μπορέσει να με βοηθήσει στα πρώτα μου βήματα. Δεν πειράζει όμως, θα την βρω την άκρη. Κάθε αρχή και δύσκολη. Εδώ θα σας χαιρετήσω όλους με μια Καληνύχτα, ελπίζοντας ότι θα καταφέρω να ενημερώσω το μπλογκ μου, όπως μου είπε ο τεχνικός και σαν δώρο σε σας θα σας μεταφέρω ένα κείμενο απʼ τα αρχεία μου.

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ

Ήταν μια σφραγίδα μόνο. Ένα χέρι την πήρε, την βούτηξε στη μελάνη και μετά σφράγισε το εξώφυλλο ενός βιβλίου. Πάνω του τυπώθηκαν δυο Ελληνικές λέξεις, με κεφαλαία γράμματα: ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Ήταν δυο λέξεις απλές, συνηθισμένες, τυποποιημένες, κολλημένες σʼ ένα ξύλινο καλούπι που με λίγη μελάνη και με τη μηχανική κίνηση ενός έμπειρου και γερασμένου χεριού, τις είδες να σε φλερτάρουν στο εξώφυλλο του βιβλίου.

Τίποτʼ άλλο.

Τις κοίταζες απολιθωμένη και σου φάνηκε ότι σε κοίταζαν κι εκείνες έντονα, απʼ τον τρόπο που ρούφηξαν την μελάνη.

Αυτό το βιβλίο είναι για σένα. Στο χαρίζω «Τιμής Ένεκεν», έλεγαν τα χείλη του κυρίου Δημοσθένη, που έχει ζήσει όλη τη ζωή του πουλώντας βιβλία, μα εσύ δεν κοίταζες το πρόσωπό του. Το βλέμμα σου είχε μείνει σʼ εκείνο το χέρι. Ακολουθούσε αυτές τις δυο λέξεις που τώρα πλησίαζαν προς το μέρος σου, εφʼ όσον ο κ. Δημοσθένης σου το έδινε, σα δίσκο που πάνω του ήταν σερβιρισμένες, εκείνες οι δυο λέξεις:
«ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ»
Τίποτʼ άλλο.

Αυτές μόνο τις δυο λέξεις είχε το καλούπι, αυτές βγήκαν με μελάνη στο βιβλίο που σου χάρισαν. Γιατί εσύ όμως, δίπλα απʼ αυτές έβλεπες και τόσες άλλες να χορεύουν τριγύρω τους; Γιατί αυτές άλλες που τις έβλεπες μόνο εσύ, σʼ είχαν κάνει να στέκεσαι εκεί, σαν στήλη άλατος, να μην απαντάς «Ευχαριστώ» και να μην απλώνεις το χέρι να πάρεις το βιβλίο;

-Δε θα το πάρεις; σε ρώτησε ο εκδότης.

Δε θα το έπαιρνες; Αν είναι δυνατόν!Μα στη σελίδα αυτού του βιβλίου, είχε γραμμένο τʼ όνομά σου. Είχε απόσπασμα απʼ το δικό σου βιβλίο και μάλιστα κάπου σε αποκαλούσε και συγγραφέα!

Συγγραφέας εσύ! Αν είναι δυνατόν! Εσύ τους συγγραφείς τους είχες πολύ ψηλά. Τους θεωρούσες τέρατα μορφώσεως, τους θαύμαζες πολύ. Συγγραφέας κι εσύ; Εσύ απλά έγραφες για να ξεσπάσεις. Πού να φανταστείς, ότι αυτό το ξέσπασμα, αυτό το κουσούρι και ελάττωμα που σε κάνει να ξενυχτάς τα βράδια, λέγεται ταλέντο κι ότι αυτός που γράφει λέγεται συγγραφέας;

Πώς να το σκεφτείς αλήθεια; Είχες τόσα άλλα να σκεφτείς κι ένιωθες μόνο, την ανάγκη να γράψεις. Τώρα πως το έμαθαν οι άλλοι και πώς έφτασες μέχρι εκεί, να διαβάζουν οι άλλοι τα δικά σου ξεσπάσματα, αυτό είναι άλλη ιστορία. Ίσως σε πρόδωσαν τα πρησμένα μάτια σου και οι φίλοι σου.

Σήκωσες το κεφάλι, ενώ το βλέμμα σου ήταν ακόμη κολλημένο σε κείνες τις δυο λέξεις:
«Τιμής Ένεκεν»
- Σʼ ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε Δημοσθένη, ψέλλισες. Καληνύχτα και κρατώντας σφιχτά το βιβλίο στην αγκαλιά σου που ήταν επιχρυσωμένο με κείνες τις δυο λέξεις, πήρες το δρόμο για το σπίτι.

Στη διαδρομή, στο σπίτι, ακόμη και όλη τη νύχτα κελαηδούσαν στʼ αυτιά σου, αυτές οι δυο λέξεις. Πολλές φορές έτρεχες να δεις αν είναι πράγματι γραμμένες και αν είναι ακόμη εκεί, για να επιβεβαιωθείς, ότι δεν είναι όνειρο.

Όχι! Δεν ήταν όνειρο. Οι δυο λέξεις ήταν πράγματι εκεί, δεν έσβησαν και ούτε θα σβήσουν. Είναι γραπτές και εφόσον «τα γραπτά μένουν», έτσι και αυτές θα μείνουν για πάντα εκεί και θα μιλούν για πάντα σε σένα. Θα σου λένε αυτά που σου είπαν από την πρώτη στιγμή που τις αντίκρισες.
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Τιμής Ένεκεν λοιπόν, που για σένα θα πει, επειδή σε τιμούν, σου χάρισαν αυτό το βιβλίο. Τιμής Ένεκεν, σε σένα. Χάρισμά σου. Με τιμή σε σένα. Για τις προσπάθειές σου, για το μεράκι σου να γράφεις, για την απλότητα και Ανθρωπιά που κουβαλάς μέσα σου, γιατί εκτιμούν και αναγνωρίζουν αυτό που κάνεις, για να συνεχίσεις, γιατί το θέλεις, γιατί το μπορείς και το αξίζεις.

Πολλές φορές αναρωτήθηκες αν γεννήθηκες μιαν άλλη εποχή. Την απάντηση την βρήκες τώρα. Σου την έδωσαν αυτές οι δυο απλές λέξεις που στην έννοια τους εσύ, δίνεις άλλη διάσταση.

Όχι! Δε χρειάζεται πια νʼ αναρωτιέσαι. Βρίσκεσαι στη δική σου εποχή και ναι! Εσένα σου αρκούν αυτές οι δυο λέξεις, ακόμη κι αν δεν γράφτηκαν με το χέρι. Σου δίνουν την άδεια να συνεχίσεις να γράφεις, γιατί για σένα είναι εσωτερική ανάγκη. Έτσι, για την φανέλα, για το μεράκι, για το κουσούρι σου να γράφεις, ότι σʼ αγγίζει, «Τιμής Ένεκεν» λοιπόν, γιατί ποιος ξέρει;

Αν κάποιος σήμερα σου χαρίζει βιβλία, έτσι απλά, «Τιμής Ένεκεν», ίσως κάποιος, κάποτε στο μέλλον, δεχτεί να διαβάσει και τα δικά σου τα βιβλία, έτσι απλά, «Τιμής Ένεκεν».
posted by elpida @ 5/03/2006 11:53:00 μμ 2 comments

Post a Comment On: ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
"Χαιρετισμός" 2 Comments

 

 

 

ΠΗΓΗ (Απόσπασμα αρχής στα bloggs): http://tosvismenokyklamino.blogspot.com/2008/10/blog-post.html

(Όλο το σβησμένο blog. Λείπουν βέβαια κάποιες αναρτήσεις, δεν πειράζει, τις έχω εκτυπωμένες.) Εδώ: http://tosvismenokyklamino.blogspot.com/

 

Με τον κωδικό που μπήκα, δεν μπορώ να κάνω αλλαγές στην εικόνα του πρώτου blog, ας μην το αναβάλλω, γιατί μπορεί και να μετανιώσω και δεν θέλω. Νομίζω πως δεν πρέπει, κιόλας! Μπορείς να διορθώσεις το παρελθόν; Όχι! Τότε;

Η 17χρονη (σχεδόν) δημοσιότητα είναι στην πυξίδα μου, ΕΚΕΙ:

http://evretiriokyklaminouvounou.blogspot.com/

και δίπλα στην μπάρα.

ΕΥΧΗ: Να είστε ΟΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΛΑ και οι νέοι κύκλοι της ζωής σας να περιέχουν ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ και το δικό σας ΚΑΛΟ, να μην είναι το κακό του άλλου.

Αυτό θα πει: ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Και υστερόγραφο των υστερογράφων, το μόνο που δεν με νοιάζει στο Ω μου, εν έτη 2023, είναι το συγγραφιλίκι μου, για να μην μπερδευόσαστε! Ευτυχώς, πάντα είχα πολλά ενδιαφέροντα και χόμπι, δεν με "έσωσε" το ίντερνετ. Ζούσα και πριν απ' αυτό.

Να φύγει! Και πολύ καθυστέρησα.