Λουκέτο;

Έχω καιρό να γράψω εδώ τις σκέψεις μου.

Η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ μπερδεμένες.

«Αλλιώς ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με βγάζει», που λέει και το τραγούδι.

Όσο περνάει ο καιρός διαπιστώνω πως το μπλογκ δεν μου δίνει την χαρά που μου έδινε στην αρχή. Οι λόγοι πολλοί και ανομολόγητοι. Ένας απ' αυτούς είναι ότι με κούρασε πολύ η ανακαίνισή του και αυτό γιατί έπρεπε.

Τελευταία, όλο και περισσότεροι γνωστοί μου έμαθαν για το μπλογκ, οι οποίοι περιμένουν και απαιτούν περισσότερα από μένα.

Το κυκλάμινο περνούσε την φάση της απομόνωσης και αναγκάστηκε να ορθοποδήσει ξανά.

Η Κατερίνα όμως δεν μπορεί να λειτουργεί έτσι. Με «παραγγελιά» ποτέ δεν λειτούργησε. Μόνο αυθόρμητα. Και το αυθόρμητο όπως είδατε εδώ στο κυκλάμινο, χάθηκε.

Γι' αυτό θα σας πω καθαρά τις σκέψεις μου. Επειδή δεν μ' αρέσει να μαθαίνουν τα νέα μου οι γνωστοί μου μέσω του μπλογκ, αλλά με την άλλη επαφή που είχαμε πρώτα, (με όσους είχαμε), ναι μεν το κυκλάμινο θα μείνει εδώ, έτσι σαν ενθύμιο και βιτρίνα και η Κατερίνα θα τα βρει λίγο με τον εαυτό της, ίσως και να μπερδευτεί ανάμεσά σας, όταν νιώσει την ανάγκη να εκφραστεί.

Μπορεί να είναι λάθος, μπορεί και να το μετανιώσει. Θα δείξει!

Είμαι σε μεγάλο δίλλημα για το αν πρέπει να κλείσω τα σχόλια. Το βρίσκω αγένεια, μα αγένεια βρίσκω να υπάρχουν σχόλια χωρίς απάντηση και ζωντανό μπλογκ να υπολειτουργεί.

Σκέφτομαι να κάνω μια δοκιμή μέχρι να ξεκαθαρίσω μέσα μου τι ακριβώς θέλω, γιατί αλήθεια, δεν ξέρω!

Θα με βοηθούσε η γνώμη σας για το θέμα των σχολίων.

Υγ. Πάλι δεν εκφράστηκα πολύ.....

Είπα όμως για το πρόβλημά μου που είναι τα σχόλια. Το κυριότερο για μένα!

Χίλιες λέξεις...

Δεν θυμίζουν ούτε Ανατολή, ούτε ηλιοβασίλεμα.
Θα μπορούσα να τις σβήσω για να μην τρώνε χώρο στον σκληρό μου δίσκο, (όπως κάνω τελευταίως με τόσες άλλες φωτογραφίες), είχαν όμως κάτι να πουν, γι' αυτό και σας τις βάζω.
Εγώ δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο.

Καλό σου ταξίδι!

Ηλιοβασίλεμα στον Παγασητικό

Για να γυρίσει η ήλιος, θέλει δουλειά πολύ!

(Φώτο εν κινήσει βιαστικού Ι.Χ)

Οι καμέλιες για τον Γιώργο (george)

από μένα, με πολλή μεγάλη εκτίμηση, για την χαρά που μου έδωσε, στέλνοντάς μου το τραγούδι του Μπικάκη, "Τα γενέθλια", που τόσο μα τόσο πολύ μου άρεσε!

Να είσαι καλά Γιώργο και πάντα χαρές να δίνεις και να παίρνεις!
Σου αξίζουν!

Περισσότερες καμέλιες για όλους σας, θα βρείτε στα Άνθη (δίπλα στα links) και το τραγούδι θα το ακούσετε στο μπλογκ του Γιώργου, (george) το πρώτο link στις Νέες φωνές.

Είναι πολύ συγκινητικό όταν κάποια απλά πράγματα μας φέρνουν τόσο κοντά!

Ξημερώνει....

Καλημέρα!
Για όσους θέλετε να δείτε την Ανατολή σε όλες τις φάσεις, πεταχτείτε δίπλα στο Πήλιο.
Αποθανατίστηκε για σας!
Ένα κλικ στο λινκ είναι!

Μην ανησυχείσετε που θα βρείτε τα σχόλια κλειστά.
Απ' εδώ θα τα λέμε.

Σήμερα κόλλησα κι εγώ την ίωση ( ίσως και να κρύωσα - θα δείξει!) και πήρα αγκαλιά το κυκλάμινο, γιατί αν δεν το ομορφύνω, (είπαμε! το πονάω κι αυτό), όπως πάντα ήθελα, δεν θα μπορέσω να πάω παρακάτω.

Όποιο κι αν είναι αυτό το παρακάτω....

Να είστε όλοι σας καλά!

Νέα συμπτώματα .....

που θυμίζουν κατάσταση εγκυμοσύνης.....
με εμποδίζουν να είμαι τόσο κοντά σας, όσο πρώτα.

"Έχω άδεια γιατρού!" που λένε.

Αυτά είναι τα πέντε μου αγαπημένα παιδιά. Στην "πιάτσα" κυκλοφορεί μόνο το τελευταίο, που το διαφημίζω πάνω - πάνω.
(Είπαμε! Για πάρτι του θυσιάστηκε το κυκλάμινο!)

Όλα τα "παιδιά" τ' αγαπώ εξίσου, εφόσον για όλα "πόνεσα" στην "γέννα". Το πρώτο όμως και το τελευταίο στη σειρά ήταν και είναι η αδυναμία μου. Γι' αυτό και είναι ταμένο...

Κάποια συμπτώματα τελευταίως.... με οδηγούν σε τεστ κύησης.
Παρόλο την ηλικία μου!

Αν το τεστ θα βγει θετικό,
αν είναι ανεμογκάστρι,
αν θα γεννήσω το παιδί,
αν είναι ένα ή πολλά,
αν αυτό θα είναι γερό,
αν αγόρι,
αν κορίτσι....
αν και αν....

το μέλλον θα δείξει!

Έχω κι ένα "υιοθετημένο" που φυσικά είναι "το κυκλάμινο του βουνού" και τ' αγαπώ κι αυτό πολύ. Ευτυχώς γι' αυτό, τώρα που εγκυμονώ, πήγε στα βουνά για διακοπές και δεν ζηλεύει που το παραμελώ. Όταν γυρίσει με το καλό, ίσως βρει ένα νέο αδελφάκι.

Παλιά και νέα αλήθεια....

Δευτέρα, Ιούνιος 26, 2006

H αλήθεια μου....

Δεν θα έπρεπε, μα μου συμβαίνει....
Εδώ και καιρό, από τότε που αναγκάστηκα να "βγάλω την μάσκα μου", λόγω του βιβλίου, νομίζοντας ότι θα το βοηθήσω (το βοήθησα άραγε;), πηγαίνοντας να γράψω στο blog μου, νιώθω εγκλωβισμένη. Ανάλογα με τις στιγμές που ζω, ανάλογα τις σκέψεις της κάθε στιγμής, νιώθω και την ανάγκη να γράψω. Παλιότερα στο ημερολόγιό μου δεν είχα αυτό το πρόβλημα. Έγραφα όποτε το είχα ανάγκη, έγραφα ακριβώς ότι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Εδώ στο blog δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Κι αυτό όχι γιατί μου το απαγορεύει κάποιος συγκεκριμένα. Αν μου το απαγορεύει κάποιος είναι η ίδια η λογική μου που μου λέει:
Θα σε παρεξηγήσουν.
Θα χαλάσεις την εικόνα σου.
Θα θίξεις καταστάσεις κι άτομα και τόσα άλλα...
Και κάπου εκεί, ανάλογα τη ψυχολογική φόρτιση εκείνης της στιγμής, πότε νικάει η λογική, πότε το συναίσθημα. Όταν περάσει αυτή η φορτισμένη στιγμή όμως, θυμώνω μ΄αυτόν τον αυθορμητισμό μου.
Θυμώνω με μένα.
Μαλώνω με μένα.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το blog μου δεν είναι για όλες τις στιγμές. Θα μπορούσε όμως να ήταν, αν δεν είχα βγάλει την μάσκα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι έχω πραγματικά ανάγκη. Να διαφημίσω το βιβλίο μου ή να γράφω τις σκέψεις μου (εκτονώνοντας και τα συναισθήματά μου ανάλογα τις στιγμές), να επικοινωνήσω με κόσμο, να κάνω την πλάκα μου όταν θέλω, το «κουτσομπολιό» μου από ποστ σε ποστ ανάλογα το θέμα;
Μέσα μου βαθιά ξέρω, γι΄αυτό και το ξεκίνησα άλλωστε, για να καλύψω αυτή την εσωτερική ανάγκη. Δεν είμαι ο άνθρωπος της δημοσιότητας, για να νιώσω ότι καλύφθηκα. Μου λείπει κάτι πιο σημαντικό, που είναι η γραπτή εκτόνωση κι αυτό θέλω να λύσω. Αν ήξερα να ανοίξω άλλο blog, ίσως άνοιγα δέκα!Ένα για κάθε ενδιαφέρον μου ή και για διάφορες στιγμές της ζωής μου, όπως χαράς, θυμού, λύπης και τόσες άλλες που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Δεν ξέρω αν μόνο σε μένα συμβαίνει αυτό και έχω πολλές και διαφορετικές ψυχολογικές διακυμάνσεις κατά την διάρκεια μιας ημέρας, πάντως μου συμβαίνει.
Θέλω να καταλήξω λοιπόν, στο ότι αυτό το θέμα με προβληματίζει πολύ και ζηλεύω όλους τους άλλους, τους ανώνυμους. Εκείνοι πραγματικά "ξεκουράζουν" την ψυχή τους. Θα ΄θελα να την ξεκουράζω πραγματικά κι εγώ. Τον τρόπο ψάχνω.
Θα καταφεύγω αυτές τις "άλλες" στιγμές στο πιστό ημερολογιάκι μου που είναι και ανέξοδο και δεν με μαρτυράει;
Θ΄ανοίξω κι άλλο blog;
Ή θα κρατήσω αυτό και σε όποιον αρέσει, ας με διαβάζει;
Εγώ έτσι κι αλλιώς, αυτή είμαι. Δεν πρόκειται ν΄ άλλάξω. Είμαι μια γυναίκα 46 ετών, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, συνταξιούχα, με την μόρφωση μιας μεσαίας Ελληνίδας που είναι συνάμα και νοικοκυρά και γειτόνισσα, με την διαφορά μου, ότι έχω αυτό το κουσούρι να εκτονώνομαι γραπτώς. Όσο κυριλέ και να ντυθώ, ο αυθορμητισμός θα βγει από μέσα μου κι όσα πλούτη και να μου δώσουνε, εγώ θα τρέχω στα "όλα 300!"
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Γεννιέται! Δεν γίνεται! Λυπάμαι που σας χάλασα την εικόνα μου, που σας πρόδωσα ίσως, μα έπρεπε να σας πω την αλήθεια μου. Για να νιώθω καλύτερα κι εγώ.
Σήμερα γράφοντας αυτά τα λόγια, νιώθω ότι "κάλυψα" και την ανάγκη μου για εκτόνωση και μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου "ξεκουράστηκε".
Γι΄ αυτό και τώρα, ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Οι επόμενες στιγμές..... θα δείξουν για πόσο!

Ξημερώματα Κυριακής 14 Γενάρη 2007

Αυτές τις αλήθειες τις έγραψα πριν 6 μήνες, γιατί έτσι έννιωθα.
Έξι μήνες μετά, οι επόμενες στιγμές έδειξαν ότι:

Και άλλο μπλογκ άνοιξα, ( μου άνοιξαν - γιατί αυτό δεν το έχω μάθει όπως τα λινκ) αλλά, ούτε εκεί μπορούσα να καταφύγω όποτε ήθελα, όπως στο χαρτί. Ένιωθα ότι αναγνωριζόμουν εύκολα και δεν προχώρησε η ιδέα.

Οπότε, κατέληξα ότι ήταν μεγάλο λάθος για μένα η αποκάλυψη των στοιχείων μου. Και μου στέρησε την χαρά της εκτόνωσης και το βιβλίο δεν νομίζω πως το βοήθησα. Δεν μπορούσα να μιλάω συνέχεια γι' αυτό. Είχα μάθει μέχρι τώρα να μου το θυμίζουν άλλοι κι είχα ανάγκη εδώ να εκφράσω το "τώρα" και όχι αυτό που έγραψα πριν 15 χρόνια.

Μια κυρία με συμβούλεψε στην αρχή και σε πολλά βγήκε αληθινή.
Να είναι καλά, καλή της ώρα! Ίσως και να με διαβάζει ακόμα. Δεν το ξέρω.
Μου είχε πει να κρατήσω στυλ, όπως κάνουν κι άλλοι συγγραφείς, να μην ανακατέψω προσωπικά, να μην σχολιάζω σε άλλα ποστ, να μην απαντάω σε σχόλια, να μην διαφημίζω λινκ, να δημοσιεύω τις κριτικές μου και άλλα πολλά.

Ίσως αν τα έκανα όλα αυτά να πετύχαινα να με αγαπήσετε ή να με εκτιμήσετε περισσότερο και να γίνει ανάρπαστο το αγαπημένο μου βιβλίο. Θα αγαπούσατε όμως, ( αυτοί οι έστω λίγοι) μια ψεύτικη Κατερίνα.

Όμως, δεν μπορούσα και δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι μια άλλη. Είμαι άνθρωπος αυθόρμητος και εκδηλώνω αμέσως την χαρά μου ή την απογοήτευσή μου.
Κακό αυτό, ίσως, αλλά, δεν αλλάζει!

Πολλές φορές ξεχάστηκα κι εδώ κι έβγαλα από μέσα μου ότι θα έβγαζα και στο χαρτί. Αυτό ίσως και να χάλασε την εικόνα μου. Δεν το ξέρω. Ή μάλλον ξέρω, ότι από κάποιους παρεξηγήθηκα χωρίς πρόθεση και από κάποιους με πρόθεση.

Εδώ και 9 μήνες που άνοιξα το μπλογκ, πήρα χαρές αλλά και απογοητεύσεις που μ΄έκαναν ακόμη και να το σβήσω.

Κι αυτό το μετάνιωσα.
Έχω κάνει πολλά λάθη τελικά.
Απ' αυτά όμως, έμαθα κι ας έπαθα.

Τώρα είμαι στην φάση να δακτυλογραφήσω παλιά μου γραπτά, πρώτα για δική μου ανάγκη, κι ότι προκύψει....., γιατί σύντομα θα δουλέψω και δεν θα έχω πάλι τόσο ελεύθερο χρόνο να το κάνω, πόσο μάλλον για να διατηρήσω σωστά, όπως πρώτα το μπλογκ και τις επαφές μου.

Αγαπάω όμως και το κυκλάμινο και εσάς. Γι' αυτό και σιγά σιγά θέλω να το ομορφύνω, γιατί από τότε που το έσβησα το νιώθω ανάπηρο και με πονάει πολύ. Θέλω να το κάνω καλύτερο, για να έρχομαι να σας βρίσκω και να ξεκουράζομαι.

Η διάλυση του μόνιτορ με ανάγκασε να μάθω να κάνω λινκ, για να μην σας χάσω εγώ και όχι εσείς εμένα. Έτσι κι αλλιώς εσείς ξέρετε πως και που θα με βρείτε.

Κι επειδή έχω πάθει και εξάρτηση, όποτε νιώθω την ανάγκη να γράψω, θα το κάνω.

Όφειλα να σας ενημερώσω, για να μην παρεξηγηθώ πάλι, και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια.

Να ξέρετε ότι το κυκλάμινο δεν θα ξανασβηστεί κι ότι θα υπολειτουργεί ή θα υπερλειτουργεί, ανάλογα τις συνθήκες της ζωής μου και τις διαθέσεις μου....

Όχι! Δεν είναι αποχαιρετισμός. Ενημέρωση είναι. Σε "φωνές" που με κατάλαβαν, με αγάπησαν και με δέχτηκαν όπως είμαι.

Χαίρομαι που έρχονται και νέα πρόσωπα, μα συνάμα στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να είμαι εντάξει μαζί τους, όχι μόνο σ' αυτούς, αλλά και στους παλιούς που μου στάθηκαν απ' την αρχή ως τώρα.

Σε όλους όφειλα αυτή την εξήγηση- ενημέρωση κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από καρδιάς!

Δεν θα σας ρωτήσω να μου μάθετε πως κλείνουν τα σχόλια, (για να μην σας βάζω στον κόπο να γράφετε, αφού κάποιες φορές θα αργεί η απάντηση), γιατί θέλω να μείνει το κυκλάμινο ανοιχτό και ελεύθερο για τις συναισθηματικές στιγμές και ανάγκες όλων μας.

Για αυτό που λέγεται "επαφή" ή σημείο συνάντησης.

Το κυκλάμινο πέρασε τρεις κύκλους, τους έκλεισε και πάει στον τέταρτο.
Το μέλλον θα δείξει πως θα είναι αυτός.

Να είστε καλά όλοι σας!

Για σένα Έντουαρτ.....

που ήρθες να μου πεις χθες με τον τρόπο σου.... ότι και η δική σου η ψυχή είναι Αθάνατη, όπως και της Μάννας.

Ήρθε κι έδεσε!

Όλα τα 'χει η Μαριορή...... οι ποντικοί μας άλλαξαν τα φώτα!

Έγινε κι αυτό! Όχι που δεν θα γινόταν!

"Έχεις πάρει λαχείο!" μου είπε ο ηλεκτρολόγος μόλις είδε την βλάβη.

"Το ξέρω!" του είπα."Όχι ένα, πολλά!Κι ένα ένα τα εξαργυρώνω...."

Ώρα 6;
Σκοτάδι. Και τώρα τι κάνουμε;
Κεριά. Πολλά κεριά. Ευτυχώς που μια λόξα μου βγαίνει σε καλό. Γερό απόθεμα.

Φέραμε την Ανάσταση πρόωρα.
Υπό το φως των κεριών γράφω σε ένα χαρτί.
Πρέπει. Για να μην τσιρίξω.
Η γειτονιά έτσι κι αλλιώς έξω είναι, λόγω του προβλήματος. Όλη μέρα (και ώρες απ' την νύχτα), στο πόδι κι αυτοί.

4 διαμερίσματα, τα τρεία είχαν το ίδιο πρόβλημα. Ο ένας τον πρώτο μήνα αφού ήρθαμε. Ο άλλος πέρυσι και ο άλλος πριν χρόνια.

"Εσύ ήσουν τυχερή! Στα κόψανε τελευταία!"

Ναι. Τα δικά μου καλώδια τα τρώγαν αργά αργά. Χράτσα χρούτσα, χράτσα χρούτσα, σαν τον Χορν! Το απολάμβαναν! Περίμεναν την σημερινή μέρα για να μου δώσουν την χαριστική βολή.

Να πεις ότι τα άφηνα νηστικά! Τόση τροφή ρίχνω κάθε μέρα στον κήπο.

Όχι άλλο κάρβουνο.
Όχι άλλη γκίνια.
Δεν αντέχω!

Τα ποντίκια (ή λάθη της ΔΕΗ;) έκοψαν την υπόγεια παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και μέχρι να γίνει η εξωτερική παροχή ("από Δευτέρα.... ή όταν δω το φεγγάρι ανάσκελα" μου είπε ο ηλεκτρολόγος που έχει άλλες δουλειές κι ευτυχώς που σήμερα μας εξυπηρέτησε!) θα έχουμε ρεύμα πρόχειρα.

"Προσοχή" λέει, "τι θα λειτουργείς και πως θα το λειτουργείς.... Προσοχή στο καλώδιο εκεί κι εκεί".

"Τον υπολογιστή μπορώ;" Να τελειώσω τουλάχιστον εκείνα τα λινκ που τ' ανακάτεψα
χωρίς να ξέρω την τύφλα μου; Αυτό δεν το ρώτησα.

Εδώ ο κόσμος καίγεται.... τον χαβά μου εγώ. Νιώθω όμως ότι εκτίθεμαι χωρίς λόγο.

Ως τότε αγαπημένες μου "φωνές"
(κι αφού πρώτα συνέλθω απ' τις παρενέργειες των ποντικών και όλης της ανάποδης μέρας)
αφήστε με να σας αγαπάω και όπου φτάσουμε....

Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα, όσο ζούμε και πονάμε!

Η μασκότ της πλατείας του χωριού μου

Θα την βρείτε εκεί.
Στην πλατεία του Αγίου Γρωργίου Ζαγοράς.
Θα περπατάει ανάμεσά σας.
Θα χαιδεύεται στα πόδια σας.
Θα λιάζεται στον ήλιο.
Θα παίζει με ότι βρει.
Θα σας προκαλεί όχι μόνο να την φωτογραφήσετε ή να την πάρετε αγκαλιά, αλλά και να την πάρετε μαζί σας.

Αλλά, θα της στερήσετε την ελευθερία και την αγάπη που έχει από όλους εκείνους που την αγαπούν και την φροντίζουν.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ!

Ντρέπομαι για λογαριασμό μου!

Εκεί που καμάρωνα που έμαθα να κάνω λιγκ, εκεί ανακάλυψα ότι με επισκέφτηκαν τον Δεκέμβρη νέες φωνές κι εγώ δεν το πήρα είδηση!

Ούτε που τους επισκέφθηκα, ούτε και είχα απαντήσει εγκαίρως στα σχόλιά τους!

Ντρέπομαι ακόμα και να ζητήσω συγγνώμη!

Από τότε που βγήκε αυτό, χάθηκε το φιλότιμο, μαζί με τον χρόνο...

Λυπάμαι!

Θα προσπαθήσω να επανορθώσω!

Υγ. Τα λιγκ είναι ανακατεμένα με τα πρώτα ονόματα των πρώτων πρώτων ποστ. (Απ' αυτά που σβήστηκαν...) Δεν πρόκειται να σβήσω ούτε ένα, εκτός αν μου το ζητήσει κάποιος. Μάλιστα θα ψάξω να βρω και άλλες φωνές απ΄τα σβησμένα ήδη ποστ.

Έτσι. Για να τα τιμήσω και για να μπορώ να τα βρίσκω τώρα που δεν υπάρχει μόνιτορ.

Μια χούφτα κυκλάμινα

Σκέφτηκα ν' αφήσω εδώ μια χούφτα κυκλάμινα εις ανάμνησιν του μόνιτορ που κατά κάποιον τρόπο μας κρατούσε ενωμένους.

Για καλό και για κακό, ας υπάρχει εδώ

ένας χαιρετισμός

και ένα

"ευχαριστώ" σε όλους σας,

γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κέφια του blogger, του googl και του ίντερνετ γενικά. (Αν κρίνω απ' τα σημερινά προβλήματα σε συνδυασμό με τα δικά μας).

Και μια ευχή:

"Είθε το κάθε εμπόδιο να βγει σε καλό και του ίντερνετ και όλων μας!"

Να είστε όλοι σας καλά και μη σταματήσετε ποτέ να γράφετε!

Η γραφή λειτουργεί και ως ψυχοθεραπεία, πέρα από την δημιουργία.

Γυρίζοντας Βόλο με κόντρα τον ήλιο

Πάμε μια βόλτα Πορταριά;

Μόρφωση ζωής

Eγώ δεν έχω πάει στο σχολείο,

ούτε έχω μάθει γράμματα πολλά. Ξέρω όμως ένα κι ένα, ότι κάνουν δύο και πως τα φωνήεντα είναι επτά

πως η παραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται

όταν η λήγουσα είναι μακρά!

Πάντα θαύμαζα τους μορφωμένους ανθρώπους.

Πάντα τους είχα πολύ ψηλά στα μάτια μου. Πάντα τους θεωρούσα (και πολλούς θεωρώ ακόμα), ανώτερους από μένα. Πάντα με συγκινούσε ακόμη και η "Καλημέρα" που μου έλεγαν.

Μέχρι που τα έφερε η ζωή ανάποδα και πολλούς απ' αυτούς τους γνώρισα περισσότερο και είδα πως πτυχία εγκυκλοπαιδικής μόρφωσης μπορεί να είχαν πολλά, είχαν όμως μεγάλες ελλείψεις στην στοιχειώδη μόρφωση της ζωής. Είδα ότι αυτά τα πολύτιμα χαρτιά στα χέρια τους ήταν άχρηστα και μόνο κακό μπορούσαν να κάνουν. Τα έδειχναν, τα χρησιμοποιούσαν για βιτρίνα, ενώ στο βάθος της ψυχής τους ήταν άδειοι.

Εδώ και πολλά χρόνια, δεν με συγκινεί πια η "Καλημέρα" αυτών των μορφωμένων ανθρώπων, όπως παλιά, πριν τους γνωρίσω. Εκτιμάω πια και νιώθω κατωτερότητα όταν γνωρίσω την ψυχή του και τα έργα του. Τότε θαυμάζω πραγματικά το πτυχίο που έχει στα χέρια του και "ζηλεύω" που δεν μπόρεσα να μορφωθώ κι εγώ.

Ευτυχώς για μένα, τα τελευταία χρόνια γνώρισα πολλούς μορφωμένους που αξίζουν πολλά και ως επιστήμονες και ως Άνθρωποι. Σίγουρα υπάρχουν άπειροι άνθρωποι μορφωμένοι που αξίζουν. Αν είσαι ο ίδιος αμόρφωτος όμως, όπως εγώ, στενεύει και ο κύκλος σου. Εγώ καταθέτω την δική μου εμπειρία. Μακάρι πίσω από κάθε μορφωμένο επιστήμονα, να υπήρχε και ένας μορφωμένος άνθρωπος!

Ποτέ δεν με συγκίνησαν ιδιαίτερα τα πτυχία των παιδιών μου. "Να γίνετε καλύτεροι άνθρωποι" τους έλεγα και τους λέω πάντα. "Να μην πατάτε επί πτωμάτων για να πετύχετε. Να μην αδικείτε άλλους. Να μην σκέφτεστε μόνο τον εαυτό σας και να μην καβαλήσετε καλάμια".

"Μόνο τότε θα αξίζει το πτυχίο σας", έλεγα και λέω. Δεν ξέρω τι κατάφερα ή τι θα καταφέρω, γιατί ακόμα είναι παιδιά. Το αποτέλεσμα θα δείξει.

"Τόσο καιρό μαζί μου και δεν έχεις μάθει,

τα δικά μου χούγια και τα μυστικά"

συνεχίζει να τραγουδάει ο άντρας μου. ( ακόμα) Πριν λίγο του ζήτησα να μου το τραγουδήσει, για να θυμηθώ τα λόγια κι αυτός του κόλλησε και αρχίζει πάλι απ' την αρχή.

Ώρα 11:36 (Το θέμα προέκυψε από αναδρομή σε γραπτές αναμνήσεις του δικού μου χθες, για να μην παρεξηγηθώ κι εδώ μέσα είστε όλοι σας μορφωμένοι! Ακόμα αυτό μας έλλειπε!)

Μπόρα είναι. Θα περάσει;

Εδώ και ώρα στενοχωρέθηκα πολύ.
Πήγα στο μόνιτορ για να δω ποιός απ' τους γνωστούς μου μπλόγγερ έγραψε νέο ποστ, γιατί το έχω πει απ' την αρχή, ότι δεν κατέχω Αγγλικά, ούτε από λιγκ και τα συναφή. Από κει οδηγήθηκα σε διάφορα ποστ και σχόλια κι επειδή δεν καταλαβαίνω και πολλά, ούτε ξέρω τι ακριβώς συνέβει, για να πάρω θέση.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη, που με το μεράκι του έδινε βήμα σε όλους μας και ιδιαίτερα εμένα (που δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις) με βοηθούσε πολύ στο να βρίσκω αγαπημένες "φωνές" και θέματα ή σκέψεις που με ενδιαφέρουν ή μ' αγγίζουν. Όπως βοήθησε φυσικά και να με βρουν άλλες φωνές, να ανταλάξουμε απόψεις και ακόμη και να γίνουμε φίλοι.

Θέλω να ευχηθώ "σιδερένια" στην Μιραντολίνα και ποτέ στη ζωή της να μην ξαναπεράσει τέτοιο σοκ. Σίγουρα κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος έχει ανάγκη από αληθινές φωνές, από εκείνες που βγάζουν πραγματική αγάπη, όχι μόνο σαν ωραίες λέξεις γραμμένες, αλλά να αποπνέουν θετικό συναίσθημα, κι αυτό το διαισθάνεται νομίζω ο κάθε μπλόγγερ και ο κάθε σχολιαστής. Την καταλαβαίνω πολύ για ότι αισθάνθηκε και για την ανάγκη της να κλείσει το μπλογκ της αυτή τη στιγμή. Εγώ δεν την γνώριζα την κοπέλα, όπως δεν γνωρίζω και άλλους πολλούς. Μα αυτό δεν έχει σημασία. Ζούμε όλοι σε ένα χώρο και θα πρέπει να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Εύχομαι σύντομα να το ξανανοίξει, όχι μόνο για να την γνωρίσω κι εγώ, αλλά για να μην την στερηθούν οι φίλοι της και κυρίως για την δική της ευχαρίστηση.

Όπως εύχομαι και ο Παναγιώτης να ξανασυνεχίσει το έργο του, με πρόταση να συμμετέχουμε όλοι μας σε μηνιαία οικονομική ενίσχυση, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει και να κάνει το μεράκι του δουλειά.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει θέμα για το ποιος έχει δίκιο. Και οι δυο έχουν, απ' όσα κατάλαβα.
Θέλω να ελπίζω ότι είναι μια παρεξήγηση, μια κακιά στιγμή που θα περάσει και σύντομα θα λυθεί το πρόβλημα. Το να υπάρχουν στρατόπεδα νομίζω μόνο κακό κάνει. Δεν μας πάει ένα βήμα μπροστά ως ανθρώπους και ως μπλόγγερς.

Όταν πρωτομπήκα στα μπλοκ, το φανταζόμουν σαν ένα μικρό αγαπημένο χωριό, γι' αυτό έγραφα κάθε μου σκέψη. Πάντα πίστευα πως άνθρωποι που γράφουν είναι περισσότερο ευαίσθητοι και ειλικρινείς. Η πορεία και τα δικά μου παθήματα στο μπλοκ, μου δίδαξαν πως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Δεν θα ήθελα να είναι έτσι. Όμως είναι. Δυστυχώς. Και λυπάμαι πολύ γι' αυτό. Αν μου πείτε ξανά ότι και η κοινωνία μας έτσι είναι, θα σας πω, ότι κι αυτή δεν μ' αρέσει έτσι και ότι εγώ κάνω ότι μπορώ από πλευρά μου, για να αλλάξει.

Μια βόλτα να κάνει κανείς σε διάφορες παρέες, θα συναντήσει περισσότερο κακία και υποκρισία, παρά αγάπη, καλοσύνη, τρυφερότητα για τον δίπλα, για τον συνάνθρωπο, που θα έπρεπε να βγάζει πραγματικά ένας ευαίσθητος μπλόγγερ, τουλάχιστον όπως εγώ τον φανταζόμουν.

Υπάρχουν βέβαια και μπλογκ που αγαλλιάζει η ψυχή σου σαν τα διαβάσεις, μα θαρρώ, λιγοστέψαν!

Κι όμως! Όλοι εμείς, αυτή η μικρή διαφορετική ομάδα μας (μέσα στο σύνολο της χώρας), θα μπορούσαμε να κάναμε πολύ περισσότερα πράγματα σ' αυτόν τον "δώρο" χώρο για μας και μάλιστα με ανθρώπους σαν τον Παναγιώτη που πρόσφερε σε όλους εμάς τις πολύτιμες υπηρεσίες του εθελοντικά μέχρι τώρα.

Εύχομαι κι ελπίζω, ότι αυτή η παρεξήγηση θα λυθεί σύντομα και θα μας πάει ένα βήμα μπροστά και όχι πίσω.

Λυπάμαι ειλικρινά που αυτό το μέσον που μπορεί να δώσει τόση χαρά και συντροφιά, δεν το μεταχειριζόμαστε σωστά και όπως του αξίζει. Εσείς;

Λίγες απ' τις πολλές!

Θα χαθούμε για λίγο, γιατί έχω δουλίτσες που επείγουν, γι΄ αυτό στολίζω το μπλογγάκι μου.

Ελπίζω ότι δεν θα σας κουράσουν τα μάτια!

"Τώρα" διαρκείας....

Τώρα ήταν κι έγινε κιόλας, χθες!

Χθες βράδυ τέτοια ώρα, δυο κορίτσια έλεγαν τα μυστικά τους στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι, με το φως των κεριών. Είχαν πολλά να πουν, γιατί αυτή η φίλη μένει στην Σουηδία. Χαιρόμουν που ήταν δίπλα μου, τόσο κοντά κι ας μην άκουγα τα μυστικά τους. Το αγόρι είχε βγει με άλλη παρέα.
Σαν τώρα ήταν, κι έγινε χθες!

Προχθές το βράδυ, δυο κορίτσια έμπαιναν, έβγαιναν, με πολλές στάσεις στην κουζίνα, στο σαλόνι και στο δωμάτιό τους. Ντύνονταν στολίζονταν, άντε να πάρεις σειρά στο μπάνιο, μέχρι να καλλωπιστούν για την επόμενη βόλτα. Το αγόρι έβγαινε πιο γρήγορα. Τα αγόρια δεν στολίζονται.
Σαν χθες ήταν κι έγινε προχθές!

Παραπροχθές το βράδυ, τα ίδια πάλι. Μεσημεριανή έξοδο, απογευματινή έξοδο, βραδινή έξοδο. Η φιλοξενούμενη φίλη απ΄την Αθήνα, έπρεπε να γνωρίσει καλά τον Βόλο, με τον ήλιο της Πρωτοχρονιάς! Και το αγόρι μπαινόβγαινε το βράδυ, για να δει το φεγγάρι....
Σαν προχθές ήταν κι έγινε παραπροχθές!

Προπαραπροχτές όμως, χαιρετούσαμε το 2006 και υποδεχόμασταν χαρούμενοι το 2007.
Εκεί θα σταθώ.
Τέτοια ώρα έτρεχα να μπω στο μπάνιο, να προλάβω να πλυθώ, να με βρει ο καινούργιος χρόνος καθαρή. Τα κορίτσια αργούσαν κι εγώ γκρίνιαζα. Πρόλαβα όμως, όπως είχαν προλάβει και ο άντρας μου και το αγόρι.
Τόσο τρέξιμο, τόσο άγχος! Κάθε χρόνο τρώγαμε πριν έρθει ο καινούργιος χρόνος. Φέτος δεν προλάβαμε. Φάγαμε μετά τα έθιμα....
«Να τα κάνεις όλα μαμά! Να τα δει και η φίλη μου!»
«Να τα κάνω κορίτσι μου!»
Κι αυτά δεν τα προλάβαμε όλα πριν τις 12. Κάποια τα κάναμε μετά. Προλάβαμε όμως τα βασικά.
12 παρά πέντε ο αφέντης του σπιτιού, ήταν έξω απ΄την πόρτα. Εκείνος στη θέση του κι εμείς στις θέσεις μας. Στη γραμμή πίσω απ΄ την πόρτα.
Σβήσαμε τα φώτα. Βλέπαμε απ΄το φως της φλόγας του τζακιού και των κεριών. Η κόρη κοντά στο τζάκι, με έτοιμο τον κόκκινο φάκελο να καεί στην πυρά, με κρυφές και φανερές επιθυμίες όλων μας, γραπτές για να πραγματοποιηθούν μέσα στον χρόνο!
3, 2, 1!
Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγω τα φώτα, ο φάκελος με τις επιθυμίες ήδη καίγεται και ο άντρας μου ντυμένος με την στολή του Άει Βασίλη, λέγοντας "Χρόνια Πολλά", έσκασε τρεις φορές το ρόδι κάτω στην είσοδο, να είναι τυχερή η χρονιά! Μετά άνοιξε την σαμπάνια και το "πάφ" της ξεχώρισε απ΄τις τουφεκιές των γειτόνων.
Μετά, γέμιζε ένα ένα ποτήρι με σαμπάνια και το έδινε με ευχές σε μας, με την σειρά.
Μετά γέμισε και το δικό του, τσουγκρίσαμε όλοι μαζί στην πόρτα, πήρε το τσουβάλι με τα δώρα και τα γράμματα και ήρθε στο φτωχικό μας. Γελαστός και χαρούμενος, έδινε σε έναν έναν τα δώρα του και το γράμμα ή την κάρτα του. Φέτος ο ταχυδρόμος είχε λιγότερα γράμματα, γιατί ο Άει Βασίλης είχε πολύ τρέξιμο και δεν πρόλαβε να γράψει. Αντί για 25, ήταν 20. Ήμασταν 5, όλοι πήραμε από 4 γράμματα. Σ΄αυτά τα γράμματα πάντα γράφουμε λόγια ουσίας, ή παράπονα που δεν λέγονται με το στόμα και σίγουρα ευχές. (Εμένα μες τα παράπονα ήταν και τα μπλογκ!)
Μεγάλη η χαρά με τα δώρα, πολύ περισσυλογή με την αλληλογραφία που δεν κράτησε για πολύ, γιατί περίμεναν τα δώρα του καθενός για τον καθένα. Εγώ σε όλους. Τα κορίτσια σε όλους. Το αγόρι σε όλους. Δεν έχει σημασία η χρηματική τους αξία, όσο η κίνηση.
Πέρασε η ώρα, χωρίς να καθίσουμε στο τραπέζι. Το σαλόνι είχε γεμίσει πολύχρωμα χαρτιά και σακκούλες! Όμορφα σκουπίδια. Στο πάτωμα. Εκεί. Να τα βλέπουμε, να τα πατάμε!

Διάλειμμα για φαί. Ευχές, τσουγκρίσματα, νοστιμιές!

Ντριν το κουδούνι. Ήρθε ο κουμπάρος για ποδαρικό με τον μικρό. Η βαφτιστήρα μου δεν ήρθε, γιατί ήταν αργά.

«Ακόμα δεν φάγατε;»
«Σ΄αγαπάει η πεθερά σου κουμπάρε! Κοπιάστε να φάμε όλοι μαζί!»
Εκεί στο τραπέζι, γύρισε η λοταρία. Κάθε νούμερο έκρυβε ένα κέρμα, ή Χρόνια Πολλά! Γύρα γύρα και ξανά απ΄ την αρχή. Όλοι κάτι πήραν, ενώ έτρωγαν.

«Μαμά, τα μπαλόνια!!!!»
«Φάτε πρώτα κορίτσι μου!»
«Όχι τώρα! Πριν φύγει ο Γιωργάκης!»
Βουρ στο σαλόνι όλοι μαζί. Μικροί και μεγάλοι.

«Α! Δεν έχει! Φέτος άλλάζει το πρόγραμμα. Όχι όποιος προλάβει! Ένας, ένας! Με την σειρά! Πάρε Γιωργάκη την οδοντογλυφίδα και σπάσε όποιο μπαλόνι θέλεις».
Φοβόταν Ο Γιωργάκης το "μπαμ", βοηθούσαν και οι μεγάλοι! Η οδοντογυφίδα άλλαζε χέρια και ξαναγύριζε πάλι στα ίδια.
Πολλά τα μπαλόνια, λίγα τα πολύ τυχερά. Ευχές, 1ε 2ε 5ε, για το καλό! Για γούρι!
Σαν τώρα ήταν, που γέλαγα βλέποντας τον άντρα μου να μπουσουλάει στο πάτωμα, σα μωρό παιδί, για να καρφώσει το τυχερό μπαλόνι! 50 χρονών άνθρωπος, ίσος κι όμοιος με τον Γιωργάκη! Πολλά τα γέλια. Εγώ δεν συμμετείχα. Προτίμησα να κάνω τον φωτογράφο. Είχα κερδίσει ήδη, που τους έκανα όλους παιδιά!

Φάγαμε πάλι κι ο κουμπάρος με τον Γιωργάκη έφυγαν.
«Μαμά την βασιλόππιτα! Την ξέχασες!»
«Πού μυαλό, κορίτσι μου;»

Σκαλίσαμε και την βασιλόπιττα. Το φλουρί συνόρευε σε τέσσερα κομμάτια. Του σπιτιού, των γονιών και της κόρης. Πήραμε όλοι μας τη χαρά και το χαρτονόμισμα το δώσαμε στην κόρη....

«Μαμά, αργήσαμε! Φεύγουμε!»

Είπα κι εγώ! Θυμήθηκε και τ΄ άλλα που ξέχασα ή μάλλον δεν πρόλαβα να ετοιμάσω;
Φτηνά την γλύτωσα!

Πριν λίγες μέρες ήταν, και λέγεται πέρ΄σι!

Τώρα άρχισα να γράφω, κι έγινε Πριν!

Πέταξε το πουλί....

Οι εικόνες χίλιες λέξεις!

Είναι θέμα προσαρμογής.....

Θα συνηθήσω πάλι...

Θα μου περάσει!

Τάχα, για να γράψω σε σας....

Αγαπημένες μου "φωνές",
Χρόνια σας Πολλά και Καλή σας Χρονιά και πάλι!
Το 2007 να φέρει σε όλους σας Υγεία, Αγάπη, Ειρήνη και στον καθένα σας ξεχωριστά να φέρει ότι ποθεί η καρδιά του!

Το 2006 "έδυσε" πια, ανήκει στο παρελθόν. Θα μένει όμως ζωντανό στις αναμνήσεις του καθενός μας.

Για μένα το 2006 ήταν μια χρονιά σταθμός στη ζωή μου. Έγιναν μεγάλα και δυνατά γεγονότα, όνειρα, που άλλα είχα κάνει, κι άλλα ήρθαν από μόνα τους, γιατί τελικά κάποια πράγματα είναι γραμμένα και πρέπει να συμβούν. Πολλά γεγονότα έτρεξαν και το καθένα ξεχωριστά άφησε τα σημάδια του, είτε ήταν χαράς, είτε ικανοποίησης, είτε αγωνίας, φόβου, απογοήτευσης, στεναχώριας, ελπίδας, είτε ανάμικτα.

Το 2006 ξεκίνησε με «καβάντζα» το δάνειο που ήρθε τα προηγούμενα Χριστούγεννα.

Τον Ιανουάριο έκανα μόνη μου την έκδοση του τέταρτου βιβλίου μου,
το «Στιγμές Ζωής, Στιγμές Ψυχής», το οποίο ως επί το πλείστον χαρίζω.
Αυτό ήταν η αφορμή να γνωρίσω ανθρώπους σημαντικούς και να μάθω

και για τα μπλογκ, τα οποία μου κράτησαν συντροφιά ατέλειωτες ώρες.
Μέσω αυτού γνώρισα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους που ίσως δεν θα γνώριζα ποτέ, και να "ακούσω" άπειρες «Φωνές». "Φωνές" που άλλες μου έδωσαν χαρά, άλλες με έκαναν να κλάψω, να θυμώσω, να στεναχωρεθώ, να γελάσω.

Τον Μάρτιο γκρεμίστηκε το πατρικό στο χωριό και τον Αύγουστο τρία νέα σπιτάκια, (ένα για κάθε παιδί κι ένα για τα γερόντια- σωστές κινήσεις!) μας καλούσαν κοντά τους, να μας φιλοξενήσουν κι ας μην ήταν ακόμα έτοιμα. Ο συνδυασμός παλιού και νέου σπιτιού μαζί με την ολοκλήρωσή τους έφεραν όλου του κόσμου τα συναισθήματα. Να γελάς και να κλαις μαζί. Να χαίρεσαι και να απογοητεύεσαι μαζί, όταν βλέπεις το αποτέλεσμα της εργασίας που έκαναν τα μαστόρια. Να χαίρεσαι που έχεις λεφτά και να στεναχωριέσαι μαζί που είναι δανεικά και η θηλειά είναι έτοιμη εκεί, να σε περιμένει με υπομονή 25 ολόκληρα χρόνια!

Ο Μάρτιος έφερε και τον αίφνίδιο θάνατο μιας γυναίκας, που με συγκλόνισε κι ακόμη με συγκλονίζουν τα αποτελέσματά του, χωρίς να μπορώ να τα εμποδίσω... (Δεν αφορά την οικογένειά μου, αλλά το πρόβλημα με άγγιξε και έφτασε στο σπίτι μου).

Τον Μάιο εκδόθηκε από τις εκδόσεις Καλυδών (Αθήνας) η τρίτη έκδοση του πρώτου βιβλίου μου « Γράμμα στην μάννα με δύο ν ». Αυτό κι αν μου έφερε ανάμικτα συναισθήματα! Αυτό κι αν ήταν η αφορμή να γνωρίσω ξεχωριστούς ανθρώπους!

Τον Αύγουστο μαζί με τις διακοπές συνάντησα μετά από πολλά χρόνια ξανά την Μάννα, με αφορμή το νέο οστεοφυλάκιο του χωριού. Δυνατή συνάντηση! Γι΄αυτό και δεν γράφτηκε ποτέ! ( Τα καλύτερα κείμενα είναι εκείνα που δεν γράφτηκαν στην ώρα τους).

Σεπτέμβριο κάποια κρούσματα κακής υγείας, έκαναν το μέλλον να φαντάζει μικρό....
τόσο, που λέγεται "παρών"! Το δέχτηκα σιωπηλά και ετοίμασα εκρεμότητες ... και ψυχή...

Οκτώβριος, νέες ελπίδες για λάθος διάγνωση (ή θαύμα Θεού;) έφεραν "μετρημένη" χαρά....

Τον ίδιο μήνα μια παρεξήγηση στα μπλογκ, έφερε "ασήκωτες" πληγές.... (Ασήκωτες! Επιμένω στην έκφραση, κι ας μη στέκει!)

Ο Νοέμβριος έφερε δικαιώσεις ετών, αλλά και στεναχώρια για την κακή υγεία συγγενικών και γνωστών ανθρώπων.

Και ο Δεκέμβριος έφερε το 2007 που ανέτειλε πριν ένα 24ωρο και χαίρομαι πολύ που έφερε κοντά μας μια αγαπημένη και ξεχωριστή «φωνή» και όχι μόνο, που δεν είναι άλλη απ΄ την αγαπημένη σε όλους μας Μαρίνα!

Καλωσορίζω λοιπόν και από δω την αγαπημένη μου Μαρίνα και της εύχομαι ολόψυχα ότι καλύτερο στην ζωή της! Είμαι βέβαιη πως η ζωή της οφείλει πολλά και το 2007 πρέπει να αρχίσει να ξεχρεώνει.

Καλωσορίζω και το 2007 που ήρθε στην ζωή όλων μας, μόλις.
Απλώνω τα χέρια και τ΄ αγκαλιάζω. Είμαι όμως επιφυλακτική μαζί του, μέχρι να δω τι θα μου φέρει και να τ΄αγαπήσω κι αυτό, όπως αγάπησα το 2006 και όλα τα υπόλοιπα χρόνια, μέχρι το 1960, γιατί τα ΕΖΗΣΑ!

Και έτσι πάει.
Αγαπάς κάποιον, όταν τον ζήσεις!
Ακόμα και τον χρόνο!
Σαν έναν Άνθρωπο!
Μελαγχολείς και στεναχωριέσαι για κείνον που έφυγε.....
Χαίρεσαι και ελπίζεις για τον καινούργιο που έρχεται να πάρει την θέση του παλιού.

Αυτόν τον αποχαιρετισμό γιόρτασα χθες και δεν μπόρεσα να σας γράψω.
Τους είχα καλεσμένους σε κοινό πάρτυ. Αποχαιρετισμό του 2006 και υποδοχή του 2007 που ήρθε. ( Το πως τους γιόρτασα, θα σας το γράψω άλλη μέρα).

Ήθελα να καλοπάρω τον νέο, να μας έχει όλους καλά και να ευχαριστήσω τον παλιό, για όσα μου έφερε, μη με πει αχάριστη!

Μεγάλο υστερόγραφο:

Είχα χρόνια να νιώσω την ανάγκη του

"ένα στυλό ρε παιδιά, να γράψω!"

και την έννιωσα έντονα απόψε. Αντιστάθηκα όμως στο χαρτί, (τάχα για να γράψω σε σας), αλλά ο απολογισμός του 2006 και η "ανάγκη" για εκτόνωση, με νίκησε. Σίγουρα δεν έγραψα όσα είχα ανάγκη να γράψω, (στο λίγο που έμεινα μόνη μου), όμως νιώθω καλύτερα τώρα που "άδειασα" εδώ κάποια πράγματα και τα εμπιστεύτηκα σε σας. Βέβαια αυτό είναι εγωιστικό, γιατί δεν σας επισκέφτηκα ακόμη, κι ο χρόνος είναι πάλι λίγος, (γιατί έχω ακόμη μουσαφίρηδες), αλλά "γραφιάδες" όλοι σας, πιστεύω πως με καταλαβαίνετε, ακόμη!

Υστερόγραφο μικρούλι:
Συγνώμη για συντακτικά, εκφραστικά ή ορθογραφικά λάθη. Διώχνω το κείμενο αδούλευτο, για να απαντήσω στα σχόλιά σας και να επισκεφτώ όσους προλάβω, πριν γυρίσουν τα κορίτσια.