Όταν το "κάτι" που μένει είναι "πολύ"

πιέζεται, σε πνίγει, θέλει να βγει και πρέπει να βγει. Αυτό το "κάτι" μπορεί χθες να ήταν απογοήτευση, εμπόδιο, δυσκολία, παρεξήγηση, πεπρωμένο ή οτιδήποτε άλλο. Σήμερα όμως (26/11/2006) αυτό "το κάτι" γαλήνεψε (σαν την φωτογραφία) ηρέμησαν τα φουρτουνιασμένα νερά και στον βυθό φαίνονται πάλι τα πολύτιμα κοράλια που δεν είναι άλλα απ΄την ανάγκη, την αλήθεια, την αγάπη, την δικαίωση. Είναι αυτό το "κάτι" που έμεινε που σας έγραψα χθες και γράφοντάς το, λυτρώθηκα. Ήρθε και η βροχή και κάτι άλλα, ήρθε κι έδεσε!

Έχω κλάψει πολύ γι΄αυτό το μπλογκ. Θα απορείτε, μα μου συμβαίνει. Παθιάζομαι με κάποια πράγματα και δίνομαι και δένομαι. Πόσο μάλλον με ανθρώπους. Είμαι έτσι. Δυστυχώς. Ή του ύψους ή του βάθους. Τα πράγματα τα βλέπω ή άσπρα ή μαύρα. Ή αληθινά ή ψεύτικα. Αυτό το κεφάλαιο της ζωής μου πρέπει να το δουλέψω πολύ, γιατί ξέρω πως υπάρχει και το γκρίζο.

Δεν ξέρω αν ο Ερμής ήταν ανάδρομος, που λεν και οι αστρολόγοι. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η χθεσινή και η σημερινή μέρα "έτρεχε", όσο δεν έτρεξε όλη μου η ζωή.
Αφορμή για "τρέξιμο"συναισθημάτων στάθηκε η γιορτή μου.

Τα τελευταία χρόνια είχα χάσει το νόημα της γιορτής. Περισσότερο με άγχωνε και με μελαγχολούσε. Δεν μου άρεσαν αυτά τα τυπικά και τα τηλέφωνα... Να έχεις σίγουρους κάποιους ότι θα σε θυμηθούν και να μένεις με την απογοήτευση.

Φέτος δεν ξέρω τι έγινε. Άστραψε και βρόντηξε.

Δεν είχα διάθεση για τίποτα. Απολύτως τίποτα. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν όλη μέρα, τα μηνύματα έδιναν και έπαιρναν, παρόλο που εγώ συχνά τα "έκλεινα" γιατί η διάθεσή μου δεν ήταν ίδια με των άλλων, γιατί εγώ υπήρχα και θα υπάρχω και πριν και μετά (ελπίζω) την γιορτή μου. Να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι, γιορτάζουν δεν γιορτάζουν. Δεν μου έλεγε κάτι παραπάνω, το να μιλήσω με κάποιους, ειδικά χθες.

Να μην τα πολυλογώ. Έχω καταλήξει τα τελευταία χρόνια πως κάποια πράγματα είναι για να γίνονται. Είναι γραμμένα. Πως το λένε; Πεπρωμένο; Ε! αυτό. Το πεπρωμένο αυτό, χθες και σήμερα, μου χρωστούσε κάτι και έπρεπε να μου το πει. Και μου το είπε. Και μου το είπε τηλεφωνικώς, όχι με ένα, αλλά με πολλά τηλέφωνα και πολλά διαφορετικά πρόσωπα.

Με αφορμή την γιορτή μου, μου τηλεφώνησαν άνθρωποι απ΄το παρελθόν που κάτι είχαν να πουν, κάτι να διορθώσουν, ακόμη και να ζητήσουν συγνώμη! Εκεί ήταν που έπαθα την πλάκα μου. Εκεί είδα ότι η δικαίωση μπορεί να αργεί, αλλά έρχεται. Η μία περίπτωση ήταν κύκλος που νόμιζα πως έκλεισε πριν έξι χρόνια. Η άλλη πριν τρεία χρόνια, μάλιστα παρέλαβα και έγγραφο! Η άλλη, άστο. Τι να γράψω; Αυτό το καλώδιο χθες και σήμερα διόρθωσε οκτώ αγκάθια, οκτώ πληγές άδικες για μένα. Κι ήρθε αφορμή η γιορτή μου φέτος, γιατί κάθε χρόνο υπάρχει, να μου πει φέτος, "συγνώμη για τότε", "συγνώμη για πέρσι", "ήμουν άδικος τότε", "μπορείς να με συγχωρήσεις ή να με βοηθήσεις;" ,"δέχεσαι ευχές από έναν εχθρό ή θα με βρίσεις;"

Παιδιά, δεν ξέρω τι γίνεται. Αν σας έχει συμβεί ποτέ. Τόσα γεγονότα και καταστάσεις, τόσοι "κόμποι" να λυθούν όλοι μαζί και να σου δίνει τόση χαρά αυτό και συγκίνηση, να κλαις από λύτρωση και αγάπη για όλους και για όλα! Να θες να φωνάξεις στον κόσμο, να τα πεις, να δει κι αυτός τα ανεξήγητα και να τα εξηγήσει, αν μπορεί. Να καταλάβει ότι όλα γίνονται για κάποιον σκοπό. Να πάρει δύναμη ο κάθε άνθρωπος απ΄τα δικά σου παθήματα και μαθήματα και να συνεχίσει τη ζωή του με αγάπη και κάνοντας υπομονή και μόνο το καλό γύρω του.

Μεγάλη υπόθεση. Κρίμα που δεν μπορώ να σας γράψω περισσότερα. Να καταλάβετε. Θα με περάσετε για τρελλή. Με το δίκιο σας. Άλλα λέω, άλλα κάνω. "Γειά σας" γράφω και ξαναγράφω, και πάλι εδώ είμαι. Πάντα "κάτι" θα με κρατάει μέσα. Πάντα κάτι θα με σπρώξει εδώ. Έχω καταφέρει και έχω κόψει "μαχαίρι" κακές συνήθειες ακόμα και επαφές με ανθρώπους που με "έφθειραν". Μπορούν να ζήσουν ευτυχισμένοι και χωρίς εμένα και μετά από μένα, χωρίς να νιώθουμε εχθροί. Όπως κι εγώ να ζήσω καλύτερα μακρυά τους.

Με τούτο εδώ το εργαλείο, δεν ξέρω τι γίνεται. Το παλεύω μαζί με το τσιγάρο. Βάζω το μαχαίρι, αλλά, δεν είμαι έτοιμη για τόσο βαθιά, όσο πρέπει. Με τις πολλές απόπειρες, που θα πάει; Κάπου, κάπως, κάποτε θα κοπούν. Είναι και πολύ πολύπλοκο μέσο. Συγκεντρώνει πολλά στοιχεία άλλα, πέρα από ανθρώπους. Τα έχουμε ξαναπεί. Ανάγκη, εκτόνωση, επαφή, επικοινωνία, διάλογο, πολλά.

Είναι πολλά. Πρέπει να κόψεις πολλά...

Άνοιξαν οι ουρανοί! Έτσι νιώθω σήμερα. Έβρεξε πολύ ναι, αλλά να ξυπνήσουν κοιμισμένες συνειδήσεις μετά από έξι χρόνια, δεν το περίμενα. Ακόμη κι αν πέθαινα, που τότε συνήθως "ξυπνούν" και λένε "Ήταν πολύ καλός άνθρωπος!" κι ο νεκρός δεν μπορεί να σηκωθεί να τον κυνηγήσει και να του πει: "Εσύ δεν είσαι (ρε), που πήγες είπες κι έλεγες, ότι εγώ πήγα είπα κι έλεγα...."

Τι να πεις; Η ζωή είναι ένα παράξενο και ανεξήγητο βιβλίο. Κάθε σελίδα του κρύβει και κάτι. Εμένα στις σελίδες 25 και 26 Νοεμβρίου 2006 μου έδωσε δικαίωση για αδικίες παλιότερων εποχών και αυτό μου έδωσε μέσα μου δύναμη ψυχική και ηθική. Φόρτωσαν γερά οι άδειες μπαταρίες μου. Έρχονται Χριστούγεννα κι έχω να κάνω πολλά. Νόμιζα πως φέτος δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα.... Ευτυχώς! και πρέπει να προλάβω. Σε εκρεμότητα τρεις σοβαρές υποθέσεις κι εγώ ήμουν χωρίς ίχνος ενέργειας. Ψέμματα! Πέντε! (Τώρα που κάνω τον τελευταίο έλεγχο του ποστ, το σκέφτηκα και συμπληρώνω. Πρέπει να προλάβω.)

Ήμουν 18 χρονών, όταν φεύγοντας για πάντα απ΄το χωριό, ένα αγόρι πίσω μου φώναζε κλαίγοντας:
"Μετράς Κατερίνα! Μετράς!"

Έκλεισα τα 46, όταν με αφορμή την γιορτή μου, μου τηλεφώνησαν τουλάχιστον 8 άτομα απ΄το παρελθόν, για να μου πουν ότι "φταίγαν οι συνθήκες", "οι κακές στιγμές" και να "ξεχάσω"... κι ότι "αξίζω", κι ότι "ΜΕΤΡΑΩ"!

Μεγάλη υπόθεση παιδιά! Μεγάλη ηθική δικαίωση!

Εύχομαι σε όλους σας να ΜΕΤΡΑΤΕ ΠΑΝΤΑ!
Όχι λεφτά. Αυτά είναι άχρηστα. Αυτά μας χάλασαν. Αυτά δεν μένουν.

"Το κάτι που μένει" είναι αυτό που έχεις μέσα σου και δεν μπορούν να δουν εύκολα οι άλλοι.
Αν είναι "πολύ" όμως, κάποια στιγμή θα το δουν. Κι όταν το δουν, ποιός σε πιάνει! Γίνεσαι "πλούσιος" και γράφεις, γράφεις, μέχρι που τους ζαλίζεις όλους. Ξεχνάς κι ότι χαιρέτισες και ότι "άδειασες". Αφού "γέμισες" πάλι (τι σημασία έχει αν ήταν από άλλες πηγές;) τους ξαναχαιρετάς αυθόρμητα και τους λες αυτό το "κάτι" που έχεις να πεις και τους δίνεις αυτό "το κάτι" που έχεις να δώσεις.

Αυτή είσαι. Το πολύ πολύ να μην σε πιστέψουν όταν θα τους χαιρετάς πραγματικά και την πάθεις σαν τον μύθο με τον ψεύτη, αλλά εσύ (δηλαδή εγώ), δεν είσαι ψεύτρα, απλά έτσι νιώθεις την κάθε συγκεκριμένη στιγμή που γράφεις. Στη χειρότερη θα σε πιστέψουν απ΄την σιωπή διαρκείας που θα επακολουθήσει φεύγοντας.

Χείμμαρος η ζωή (μου), αναγκαστικά και το κυκλάμινο.
................................................................
ΥΓ. Δευτέρας
Το "γέμισμα" μπλοκαρίστηκε (μετά απ΄αυτό το κείμενο) γιατί η ζωή συνεχίζεται με γοργούς ρυθμούς και τα επόμενα γεγονότα αφορούν θάνατο κι αρρώστιες. Εκεί αναρρωτήθηκα αν πρέπει να το σβήσω ή να το στείλω. Κατέληξα να σεβαστώ την στιγμή και εσάς.