Τετάρτη, Δεκεμβρίου 31, 2008

ΜΑΖΙ, μέχρι εκεί!


Αποστολή
ΠΡΟΣ
ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΒΟΥΝΟΥ

Αγαπημένο μου «κυκλάμινο του βουνού»,
αγαπημένο μου αγριολούλουδο,
που σε πρωτογνώρισα παιδί στα χαλασμένα σκαλάκια του παλιού μας σπιτιού,
που μεγαλώνοντας κατάλαβα πως η αξέχαστη μάννα είχε φέρει την ρίζα σου απ’ το βουνό,
το αγαπημένο και μοναδικό μας Πήλιο,
αγαπημένο μου λουλούδι,
που απλόχερα άνθιζες χρόνια στην αυλή μας,
που ποτέ μου δεν σε ξέχασα,
που κουβάλησα το όνομά σου στα πρώτα μου λευκώματα
και στους παράνομους ραδιοφωνικούς ερασιτεχνικούς σταθμούς,
για να κρύψω τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα…
αγαπημένο μου «κυκλάμινο του βουνού»,
που εδώ και τρία χρόνια, σ’ έριξα στα βαθιά νερά, βάζοντας εσένα μπροστά,
στον χρήσιμο, μα και ψεύτικο κόσμο του διαδικτύου,
αγαπημένη μου περσόνα,
μήνες το σκέφτομαι, μέρες το παλεύω και το ψάχνω...


...Θέλω να σου πω, αγαπημένο μου,
πως είμαι αποφασισμένη,
κάπου εκεί στην διασταύρωση του χρόνου,
εκεί στα σύνορα του δύσης του 2008
με την ανατολή του 2009,
εκεί που οι χρόνοι ανταλάσσουν την σκυτάλη,
πρέπει πια κι εμείς να αποχωριστούμε.


...Μπερδευτήκαμε.
Γίναμε ένα.
Τόσο που εγώ νιώθω κυκλάμινο κι εσύ ίσως, Κατερίνα.


Νομίζω το έχεις καταλάβει.
Τον τελευταίο καιρό σε νιώθω θλιμμένο...
...Έχεις γίνει η δεύτερη φωνή μου και σ’ ακούω να μου λες συνέχεια:
« Άσε με να 'ρθω μαζί σου, πάλι! Ξέρω πως θα ταξιδέψεις…»


Ξέρω καλό μου, πως εγώ πρώτη (και μετά κάποιοι άλλοι) «σε χρησιμοποίησα» και σε «βίασα».
Το ξέρω, κυκλαμινάκι μου!
Του βουνού μου!
Εγώ η πρώτη ένοχη μα, μέχρι εδώ!
Γι’ αυτό δεν θέλω να σε πάρω μαζί μου φέτος στα διαδυκτιακά μου ταξίδια.
Όποια κι αν είναι αυτά, όσα κι αν είναι αυτά!
Σου ζητάω συγγνώμη που σε έριξα στα βαθιά.
Σε θέλω πάλι ελεύθερο στα βουνά, ν’ ανθίζεις δίπλα στους βράχους, κι εγώ να έρχομαι να σε βρίσκω εκεί, όμορφο, ξεχωριστό και ευτυχισμένο.
Θα ζεις πάντα στην καρδιά μου και στην σκέψη μου και δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ήσουνα η σανίδα της σωτηρίας μου, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, όπως είναι τα bloggs.
Γνώρισες όμως κι εσύ μαζί με μένα ανθρώπους αξιόλογους που δεν θα τους γνώριζες ποτέ στη ζωή σου.
Έμαθες και τόοοοσα πράγματα, που εκεί στα βουνά, δε θα τα μάθαινες ποτέ!
Μορφώθηκες σ’ αυτό το ταξίδι, χάρηκες, μα και τσαλακώθηκες.
Κι αυτό, γιατί εμένα ήθελαν να τσαλακώσουν.
Εσύ, εμένα προστάτεψες.
Έσωσες πολλές φορές το όνομά μου, ίσως και να το έκρυψες, όμως.
Χιλιάδες μάτια είδαν τις φωτογραφίες του βουνού μας, τις θάλασσες και τα λουλούδια μας.
Χιλιάδες μάτια διάβασαν τις σκέψεις μου, λίγοι όμως ένιωσαν την Κατερίνα.
Όλοι έμαθαν πως υπάρχει ένα «κυκλάμινο του βουνού» που όλο «ανθίζει» γεμίζοντας την βουνοπλαγιά των bloggs με καινούργια κυκλάμινα.


Αγαπημένο μου κυκλάμινο,
ταυτιστήκαμε πολύ.
Μπερδευτήκαμε και μας μπέρδεψαν.
Κουράσαμε και μας κούρασαν.
Γι’ αυτό, θα σ’ αφήσω εδώ.
Σ’ αγαπώ, σε πονώ, δεν ξεχνώ, μα δεν θα σε πάρω μαζί μου το 2009.
Είναι δύσκολος χρόνος, μερικές φορές χρειάζεται ακόμα και κουκούλα ή και το όνομά μου μπροστά.
Εγώ έμαθα «κολύμπι».
Τα κυκλάμινα δεν κολυμπούν, δεν ζουν χωρίς ρίζα.
Γι’ αυτό δεν θα σε πάρω μαζί μου σε τυχόν νέα μου ταξίδια.


Αντίο, αγαπημένο μου κυκλάμινο!
Του βουνού μου…
Του αγαπημένου μου Πηλίου!
Αντίο, αγαπημένη μου περσόνα!


Αποστολή
ΠΡΟΣ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ


Απάντηση:
Αγαπημένη μου Κατερίνα,
Δεν θα κλάψω, ούτε θα σε παρακαλέσω, για κάτι που δεν θέλεις.
Ταυτιστήκαμε, όπως είπες.
Γίναμε ένα.
Σε ξέρω καλά, από μικρή.
Από τότε που μ’ έκοβες μόλις άνθιζα, για να με βάλεις στο φυτολόγιό σου.
Δεν θα πω πολλά.
Σε καταλαβαίνω και σε νιώθω.
Μη νιώθεις τύψεις για μένα.
Εγώ αντέχω. Έχω απόθεμα στις ρίζες μου.
Πάλι θ’ ανθίσω κι όσο υπάρχουν βουνά, ακόμα και καμένα, εγώ θ’ ανθίζω.
Ακόμα κι αν την ρίζα μου φυτέψουν μες σε βάρκα, εγώ θ’ ανθίζω.
Εσύ κουράστηκες. Εγώ, όχι!
Γι’ αυτό, εγώ σ’ αφήνω ελεύθερη να βρεις τον εαυτό σου.
Δεν σε «κάλυψα», όσο λες, αφού γρήγορα δήλωσες τ’ όνομά σου.
Μαζί ταξιδέψαμε σχεδόν τρία χρόνια τώρα, μαζί χαρήκαμε, μαζί τσαλακωθήκαμε.
Σημασία έχει ότι απ’ την "θάλασσα" βγήκαμε κι οι δυο βρεγμένοι, μα ζωντανοί!
Και κυρίως, με την συνείδηση ήσυχη.
Δεν «πνίξαμε» άλλους για να «σωθούμε» και με όσες δυνάμεις είχαμε βοηθήσαμε κι άλλους να βγουν στην "στεριά".
Εγώ είμαι υπερήφανο για σένα!
Ελπίζω κι εσύ για μένα.


Κατερίνα μου, επειδή είσαι συναισθηματικά φορτισμένη, θέλω να σου θυμίσω κάποια πράγματα.
(Κι είπα: Δεν θα πω πολλά! Τόσο σου έμοιασα! Τόση η ταύτιση!)
Όπως είπες, εδώ μέσα γνωρίσαμε κάποιους αξιόλογους ανθρώπους.
Τώρα θα τους αφήσεις μόνους τους;
Έτσι κάνουν οι πραγματικοί φίλοι;
Κι έπειτα, εκεί στην διασταύρωση του χρόνου… που λες, έρχεται το Νέο Έτος, το 2009, που είναι αφιερωμένο στον αξέχαστο ποιητή μας τον Γιάννη Ρίτσο!
Τον ξέχασες;
Δεν θα κάνεις τίποτα γι' αυτόν;
Αυτόν που μ’ έκανε τραγούδι!
Αυτόν που ήταν η αφορμή να γνωρίσουμε την αγαπημένη μας φίλη την
εαρινή συμφωνία! (Αγγελική Κώττη)
Αυτή που τον γνώριζε τόσο καλά και φέτος θ’ αναλάβει την γιορτή του!
Αυτόν που έγραψε την σονάτα του σεληνόφωτος, πού τόσο σ’ αρέσει!
Αυτόν που έγραψε πως η γυναίκα με τα μαύρα παρακαλούσε τον νέο και του έλεγε να την πάρει μαζί του...
Κι εκείνος έφυγε, χωρίς να την πάρει…
Έτσι θα κάνεις κι εσύ;
Δεν θα με πάρεις μαζί σου;


...Γι’ αυτό, αγαπημένη μου Κατερίνα,
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου και να πάμε μαζί, ως εκεί!
Ως τη γιορτή του Γιάννη Ρίτσου, που ξέρω πως θα πας!
Βήμα παραπέρα!
Στο υπόσχομαι. Δεν θέλω άλλα ταξίδια. Μου φτάνει μέχρι εκεί.
Εκεί πιστεύω πως είναι ο σωστός χώρος που μπορείς να μ’ αφήσεις, ελεύθερα!
Εκεί θα ζω! Εκεί θα χαίρομαι και θα σε συναντώ συνάμα!


...Πέρα απ’ την όποια απόφασή σου, σου εύχομαι ο Νέος Χρόνος που έρχεται να σου φέρει πέρα απ’ την πολυπόθητη για όλους Υγεία, Ειρήνη κι Αγάπη, όλα σου στέρησε μια ολόκληρη ζωή!
Σε σένα και σε όλους τους φίλους σου και φίλους μας και μη!


Αποστολή
ΠΡΟΣ
ΚΥΚΛΑΜΙΝΟ ΒΟΥΝΟΥ

Αγαπημένο μου κυκλάμινο,
Θα ήμουνα πολύ εγωίστρια, άδικη κι αχάριστη μαζί σου, αν δεν σου έκανα αυτό το χατίρι!
Εκεί είναι η θέση που σου αξίζει, πράγματι!
Εκεί θα σ’ αφήσω κι εκεί θα σε βρίσκω τόσο εγώ, όσο και όλοι οι φίλοι μας και μη.
Από κει θα τα λέμε και θα ταξιδεύουμε μαζί με τον Γιάννη Ρίτσο και τους φίλους του!
Σου δίνω το εισιτήριο και η είσοδος είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ για σένα και για όλους!
(Εκτός απ’ τις διαφημίσεις τυχερών παιχνιδιών).


Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος,
κυκλαμινάκι μου!
Να μας φέρει Υγεία και κυρίως Ειρήνη!
Σε μας
και
σε όλον τον κόσμο!

Χίλιες λέξεις...


(Εδώ είναι ελάχιστος ο ελεύθερος χώρος του blogger).

Σάββατο, Δεκεμβρίου 27, 2008

ΕΥΧΕΣ




Το κυκλάμινο του βουνού


εύχεται ολόψυχα


σε όλους σας,


Ευτυχισμένο το 2009, με Υγεία, Αγάπη και Ειρήνη!

Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2008

Το κυκλάμινο σας εύχεται ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!


Το
σας εύχεται
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! σας εύχεται κυκλάμινο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
κυκλάμινο ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ

Κι αν φέτος είναι όλα μπερδεμένα και γύρισαν όλα ανάποδα, ας τα γυρίσουμε εμείς!...
Το κυκλάμινο
σας εύχεται
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008

Ένα "κεράκι" απ' την Αστοριανή, Γιώτα, για τον Αλέξανδρο!


Την Αστοριανή, μια ξενητεμένη Ελληνίδα ποιήτρια, δεν την ήξερα!
Τώρα την "μαθαίνω"!

Μπορούμε να την "μάθουμε" μαζί, ψάχνoντας στο μπλογκ της:

http://astoriani.blogspot.com/

κι εδώ:

yiotas@optonline.net
astoriani8@gmail.com


Η Γιώτα έγραψε ένα ποίημα Ψυχής για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο και η θέση του είναι εδώ, σε ποστ!

(Αυτό, για τον Αλέξανδρο, ο οποίος μας συντάραξε όπως κι ένας άλλος μικρός Άλεξ!)

Στον Αλέξανδρο(-Ανδρέα Γρηγορόπουλο)

Τον είδα που φτερούγισε
Άγγελος λαβωμένος,
όχι στο σώμα, στη καρδιά,
άπειρος, σαστισμένος.
Ακράτητη η τόλμη του
στη λάμψη του ονείρου,
φωτιά όπου τον τύφλωνε
στα βάθη του απείρου
και πριν να γίνει τ΄όνειρο
όραμα, φως στη δάδα,
ο Άγγελος φτερούγισε
για μια καινούρια Ελλάδα.



Ας είναι τούτες οι αυθόρμητες σκέψεις ένα "Αντίο" απ' την "Αλλη Οχθη" του Ατλαντικού.
Εύχομαι για μια καλύτερη μέρα.
Υιώτα ΝΥ

"Θεώρησα ότι για τη μνήμη αυτού του παιδιού κι όσων έχουν κατά καιρούς χαθεί αναίτια, αυτό να είναι ένα κεράκι στη μνήμη τους..."

Εδώ θα μείνει το αυθόρμητο "κεράκι" σου, Αστοριανή μου, να σιγοκαίει...

ΕΝΤΟΣ 12χρόνια επετειακό τεύχος














Κυκλοφόρησε το ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ τεύχος του περιοδικού ΕΝΤΟΣ!
Δεν ήξερα ποιο θέμα και ποια φωτογραφία του να πρωτοκλέψω!
Υπέροχο, συλλεκτικό τεύχος!

Κυκλοφόρησε η ΜΑΓΝΗΣΙΑ









Κυκλοφόρησε το ενδέκατο τεύχος ΜΑΓΝΗΣΙΑ, με πλούσιο αφιέρωμα στον Θεόφιλο και Τζιόρτζιο Ντε Κίρικο.
Και όχι μόνο!
Τι να πρωτοκλέψω;
Απαγορεύεται παραπάνω!
Περισσότερα στο www.ekpol.gr
(Η πραγματική ημερομηνία ανάρτησης είναι 21/12/08)

Ώρα μία και 40. Ψάχνω ακόμα να βρω...


Ξημερώματα Τετάρτης.
Ώρα 12 και 8


Πλησιάζουν οι γιορτές. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά.
Τι πλησιάζουν; Έφτασαν.
Κοιτάζω γύρω μου και ψάχνω. Ψάχνω απεγνωσμένα μα, δεν το βρίσκω.
Πού πήγε; Πού χάθηκε; Μαζί μου το είχα! Πάνω μου! Φάτσα κάρτα. Στο πρόσωπό μου.
Το έβλεπαν κι άλλοι. Μου το’ λεγαν!
Έχεις ωραίο χαμόγελο!
Μα, πού πήγε;
Ούτε ο καθρέφτης μου το είδε.
Κι αυτός μου είπε:
«Το ψάχνω. Έχω μέρες να το δω».


Το έψαξα κι εγώ, πάλι και ξαναπάλι.
Ούτε μέσ’ τις κούτες με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια ήταν, ούτε στα μαγαζιά με τα πολύχρωμα φωτάκια και τα όμορφα φουστάνια.
Και το χειρότερο, δεν είναι ότι το έχασα εγώ.
Το έχασε όλος ο κόσμος!
Κανένας δεν μπορεί να το βρει.
Λες κι ήρθαν εξωγήινοι από άλλον πλανήτη και κλέψαν ότι υπήρχε σε χαμόγελο.
Ακόμα κι εκείνο το ψεύτικο, το αναγκαστικό ή το άλλο το κολλητικό λόγω των άλλων.
( αφού χαμογελάνε οι άλλοι, ας χαμογελάσω κι εγώ).


Πού πήγαν φέτος τελικά, όλα τα χαμόγελα του κόσμου;
Αναρωτιέμαι:
Φέτος θα ‘ρθουν και θα φύγουν οι γιορτές χωρίς χαμόγελο;
Είμαι και προληπτική.
Έτσι θα πάει η καινούργια χρονιά;
Χωρίς χαμόγελα;


Έψαξα πολύ. Μέρες το ψάχνω το «γιατί».
Πρώτα ξεκινάω απ’ το δικό μου.
Μην φταίει που Έφυγε η Άλλη μάνα;
Όχι. Δεν είναι αυτό.
Πέρασαν 7 μήνες.
Ήταν θέλημα Θεού, δεν γινόταν αλλιώς, το δέχτηκα.
Συνήθισα.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.


Μην φταίει που αρρώστησε ο Άλλος πατέρας;
Κι αυτό θέλημα Θεού ήταν.
Κι αυτό το δέχτηκα.
Και το συνήθισα.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.


Μην φταίει που η κόρη μου είναι μακριά;
Μπα. Εφτά χρόνια τώρα.
Φυσιολογικό πέταγμα παιδιού απ’ την οικογενειακή φωλιά του, είναι.
Κι αυτό το συνήθισα.
Και τα δέκα χρόνια σπουδών και τα έξοδα.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.


Μην φταίει που λείπει και ο γιος;
Μπα, φάγαμε το πρώτο τετράμηνο.
Φαντάρος πήγε το παιδί.
Φυσιολογικός δρόμος για να ανδρωθεί ένα αγόρι, είναι.
Κι αυτό το συνήθισα.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.


Μην φταίει που πλημμύρισε ο Βόλος και κινδύνεψε το «ψωμί» μου;
Χρόνια το ίδιο βιολί, τώρα.
Αφού δεν μπορούν να αδειάζουν τα νερά στην θάλασσα, μάθαμε να αδειάζουμε το περίπτερο εμείς.
Κι αυτό το συνήθισα.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος!


Μην φταίει που οι κουκουλοφόροι τρομοκράτες θύμωσαν και σπάζουν ότι βρουν και φοβάμαι για το «ψωμί» μου;
Ναι, είναι κι αυτό.
Μα κι αυτό, ελέγχεται ακόμα.
Οι τρομοκράτες στην επαρχία έχουν τις καλύτερες προθέσεις.
"Ποτέ δεν ξέρεις", θα μου πεις.
Τις αδέσποτες να φοβάσαι.
Κάθε μέρα πορείες, συχνά τα επεισόδια.
Τα δείχνει και η τηλεόραση.
Δε βαριέσαι.
Ότι θέλει ας γίνει.
Υλικές θα είναι ζημιές.
Κι αυτό το συνήθισα…
Πόσο εύκολο!
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος!

...Μην φταίει το ότι ένας άγνωστος πατέρας με παιδιά, λόγω του επαγγέλματός του (αστυνομικός παρακαλώ!) και με την άδεια να οπλοφορεί, σκότωσε ένα δεκαπεντάχρονο παιδί;
Μην φταίει τ’ ότι φοβήθηκαν τ’ άλλα παιδιά και ξεχύθηκαν στους δρόμους;
Ναι, αυτό φταίει.
Αυτό μου πήρε το χαμόγελο.
Ένα δεκαπεντάχρονο παιδί χωρίς ΖΩΗ!
Μια μάνα κι ένας πατέρας χωρίς ΠΑΙΔΙ!
Μια παρέα παιδιών χωρίς ΦΙΛΟ!
Μια ολόκληρη Ελλάδα πενθεί για ένα άγνωστο παιδί, κι αυτό γιατί θα μπορούσε να είναι το δικό τους παιδί!
Γιατί είναι άδικο, ΠΟΛΥ!
Όχι, αυτό δεν μπορώ να το συνηθίσω.
Άνθρωπος που έχει δικά του παιδιά ή και που αγαπάει τα παιδιά, αυτό δεν μπορεί να το συνηθίσει!
Ούτε και να το δεχτεί.
Ακόμα κι αν δεν είναι παιδί.
Κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα ν’ αφαιρέσει ΖΩΗ!
Ούτε ανθρώπου, ούτε ζώου.
Θέλημα ανθρώπου, δεν υπάρχει!
Αυτό πρέπει να το συνηθίσει ο άνθρωπος, ακόμα κι αν έχει άδεια οπλοφορίας.

Κάτι απ’ αυτά…
Δεν μπορώ να καταλάβω και να συνηθίσω…

Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο το έλεγαν αυτό το Άγνωστο παιδί!
Κι ήταν δεκαπέντε χρονών!
Φορτωμένος όνειρα στις πλάτες για το μέλλον του…
Και το μέλλον χάθηκε για κείνον!
Έτσι, άδικα.

Παραμένει Άγνωστος για μένα ο αστυνομικός.
Δεν θέλω να μάθω τ’ όνομά του.
Κι όμως! Έχω ακούσει το όνομά του!
Δεν το συγκράτησα.
Επιλεκτική μνήμη.
Δεν ανήκει στους Ήρωες.


…Δεν ψάχνω πια για το χαμόγελο.
Ξέρω πως κάποια στιγμή θα ξεχαστεί και θα βγει στην επιφάνεια μόνο του.
Τώρα θα ψάξω να βρω τα λάθη μου σαν γονιός και τι μπορώ να διορθώσω, για να μπορέσουν να ξαναχαμογελάσουν πρώτα τα παιδιά μου, οι φίλοι τους, και όλα τα παιδιά του κόσμου.
Παιδιά χωρίς χαμόγελα, αρρωσταίνουν.
Κάτι σαν τα λουλούδια που σε άρρωστο έδαφος πεθαίνουν…
Πρέπει να τους διώξω την μελαγχολία.
Με την τόση ανασφάλεια που τους έχω προσφέρει απλόχερα, φέρνοντάς τα σε έναν κόσμο ψεύτικο και γυάλινο δεν πρόκειται να χαμογελάσουν.
Πρέπει να διορθώσω κάτι, αλλά, τι;
Γι’ αυτό τα σπάζουν, αφού δεν μπορούν να σπάσουν τα μούτρα μας.
Για μας τους γονείς ήταν η πρώτη γροθιά, αλλά αστόχησε…
Αν δεν ξυπνήσουμε θα μας πονέσουν…
Πιο πολύ απ’ ότι τώρα που δεν τα βλέπουμε να χαμογελάνε…
Και το χαμόγελο μεν είναι μεταδοτικό, αλλά έρχεται μέσα από ευτυχισμένο άνθρωπο κι ευτυχισμένοι άνθρωποι γύρω μας δεν υπάρχουν.
Πρέπει να κάνω κάτι, αλλά τι;
Πρέπει να διορθώσω κάτι, αλλά τι;
Η συγγνώμη δε φτάνει.
Τόση μελαγχολία γύρω μου και μέσα μου,
αυτό δεν το είχα συνηθίσει…


Να τα πάρω πάλι απ’ την αρχή.
Λείπει αυτό το «κάτι» που φέρνει συνήθως η ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων.
Το έψαξα.
Νόμιζα πως έφταιγε το χαμόγελο.
Γράψε: «Λάθος!»
Ψάχνοντας βρήκα την μελαγχολία.
Αυτή εύκολα την βρίσκεις.
Τζάμπα από παντού.
Το χαμόγελο όμως, γιατί να μην είναι κι αυτό τζάμπα;
Ξέρω. Δεν είναι υλικό να τ’ αγοράσεις.
Δεν πουλιέται.
Δεν το βρίσκεις στα μαγαζιά.
Ποτέ δεν ήταν εκεί, εκτός αν υπήρχε χρήμα.
Ούτε απ’ αυτό χαρίζουν, όμως.
Απ’ αυτό πουλάνε οι τράπεζες, αλλά είναι πολύ ακριβό.
«Δάνειο» το λένε…
Σου χτυπάει την πόρτα κάθε μήνα.
Δε λογαριάζει τα απρόοπτα…
Το συνήθισα κι αυτό.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος…


Άρα, δεν φταίει και το χρήμα.
Το χρήμα πάντα έλλειπε, φέτος ακόμα χειρότερα, αλλά και μ’ αυτή την απουσία συνηθίσαμε.
Όλα τα συνηθίζει ο άνθρωπος.


Άλλο φταίει.
Η διαφορά.
Το χαμόγελο είναι πηγαίο.
Βγαίνει απ’ την χαρά, την ικανοποίηση, την δικαίωση, την υγιή και αξιοπρεπή ζωή των ανθρώπων.
Αν βρω όλα αυτά, θα βρω και το χαμόγελο, που βγαίνει απ’ την χαρά, την ελπίδα, το όνειρο.

Τα μπέρδεψα.
Για ελπίδες κι όνειρα, δεν έλεγα παραπάνω.
Γιατί βγήκε η διαφορά της τζάμπα μελαγχολίας;
Πάμε πάλι απ’ την αρχή.
Ψάχνω να βρω τα «γιατί»…


Ώρα μία και πέντε.
Ψάξε! Και…
Ξαναγράψε …
κι αν τα βρεις, «γράψε μου»!


Ώρα για ύπνο κυκλάμινο!
Εκεί θα δεις όνειρα κι εύχομαι να έχουν πολλά χαμόγελα, γιατί κι εκεί τα ψάχνεις, τελευταίως!

Ώρα μία και δέκα.
Άλλη μια προσπάθεια.
Μπορεί να το βρω...
Να μου κάτσει.
Πάμε πάλι.
Απ’ την αρχή.
Ψάχνω να βρω που πήγε ένα παιδί.
Τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, για να ξαναφέρει το χαμόγελο στους Έλληνες, αυτές τις Άγιες Μέρες πού ‘ρχονται.


Πού θα τον βρω;
Κι αν δεν τον βρω, πως θα χαμογελάσουν τα παιδιά και μαζί τους κι εγώ;

Κι έρχονται Χριστούγεννα, Καινούργιος χρόνος...

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2008

Η ευθύνη μας



Η ευθύνη μας
Άρθρο - παρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου
Εφημερίδα Κόσμος του Επενδυτή

Κυριακή, Οκτωβρίου 12, 2008

Ή συνέντευξη στην ΘΕΣΣΑΛΙΑ!

Ευχαριστώ την εφημερίδα ΘΕΣΣΑΛΙΑ που τίμησε την συνέντευξή μου στην κυρία Ελένη Γκίκα!

Ολόκληρη η συνέντευξη, εδώ, στο blog της Άλεφ!

Κυριακή, Ιανουαρίου 06, 2008

Μετακόμισα


Είμαι το παλιό κυκλάμινο και σας εύχομαι ολόψυχα:
ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2008!
Μετακόμισα στο ΟΛΑ ΣΕ ΕΝΑ:
Ένα (ι) κάνει την διαφορά.
Ευχαριστώ για την αγάπη σας!