Σάββατο, Ιουνίου 30, 2007

Και οι πέτρες έκλαψαν...


Μπορεί κάποιες στιγμές να ξεφεύγουμε απ' την πραγματικότητα γύρω μας και να ζούμε λίγες στιγμές χαρούμενες, απ' αυτές τις καθημερινές, που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη...
Μπορεί κάποιες στιγμές να νομίζουμε πως κρυφτήκαμε καλά πίσω απ' το δάχτυλό μας...
Μπορεί για λίγο να ξεφύγαμε στο παραμύθι...
Μα δε μπορεί με τίποτα να εξαφανιστούν σύντομα από γύρω μας, τα σημάδια της καμένης γης που άφησε πίσω μας ο πύρινος εφιάλτης.
Η γη του Πηλίου, της Αθήνας και όλης της Ελλάδας πενθεί.
Κι εμείς οι άνθρωποι;
Είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Πως;
Βλέποντας και ζώντας πίσω απ' το δάχτυλό μας.
Σύντομα θα καταλάβουμε πως είναι ψεύτικος ο κόσμος κοιτάζοντάς τον από κει.
Μπορεί να μην κάηκε το δικό μας σπίτι, η δική μας θέα, η δική μας περιοχή, το δικό μας δέντρο, ο δικός μας άνθρωπος, το δικό μας ζώο, η δική μας ψυχή.
Του γείτονα κάηκε.
Ξεχάσαμε πως τον γείτονα θα δούμε ξυπνώντας το πρωί.
Νομίσαμε πως θα μας τον κρύβει κι αυτόν το δάχτυλό μας...
-Ποιος φταίει;
-Τι να το κάνεις ποιος φταίει; Το αποτέλεσμα μετράει.
-Να ένας εμπριστής!
-Πιάστε τον!
-Μα αυτό είναι το κυκλάμινο του βουνού! Αγαπάει τη φύση!Δεν μπορεί!
-Μπορεί να μην έβαλε φωτιά, έκανε κάτι χειρότερο:
ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ ...
ΕΝΟΧΗ!
ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ!
ΙΣΟΒΙΑ!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: http://bio-mirage.blogspot.com/ απαισιοδοξία

ΟΝΕΙΡΟΠΗΛΙΟΡΕΙΤΙΣΣΑ!



Παράξενη που είναι η ζωή!
Πάντα θαύμαζα τους ποιητές όπως και τους Κρητικούς. Ποιος να το πίστευε πως έτσι τυχαία, με κοινή αγάπη για τα λουλούδια, θα γνώριζα έναν άνθρωπο που τα συνδυάζει και τα δυο, αλλά σε υπερθετικό βαθμό.
Σας έχω ξαναμιλήσει για τον Κώστα Χατζάκη, τον υμνοποιητή της Κρήτης. Τόσο πάθος σε καλλιτέχνη δεν έχω ξαναδεί.
Μόλις γυρίσαμε απ’ το τσιπουράδικο που τον κεράσαμε με τον άντρα μου και νιώθω ότι γύρισα από μια ποιητική βραδιά.
Ο Κώστας έδωσε παράσταση απόψε, κι ένοιωσα πολύ όμορφα. Μεγάλο το έργο του, όπως μεγάλος είναι κι ο αγώνας του να το διαλαλήσει, να τον γνωρίσει ο κόσμος.
Το Πήλιο τον ενέπνευσε πολύ και τον φέρνει συχνά κοντά μας.
Μούσα του μια Πορταρείτισσα!
Να είσαι καλά Πορταρείτισσα που έκλεψες τον Κώστα απ’ την Κρήτη και τον έφερες να υμνήσει την Ζαγορά, το Βελεστίνο, τον Ρήγα, εσένα και όχι μόνο!

Το ποίημα το ονόμασε ο Κώστας "Ονειροπηλιορείτισσα για να πιάνει" λέει, "όλες τις Πηλιορείτισσες, για να μην αδικήσει καμία!"
Το ποίημά του διαβάζεται από κάτω προς τα πάνω, γιατί λέει, "η καρδιά του ήταν κάτω και πέταξε ψηλά!"

Πάντα ψηλά να είσαι Κώστα! Κι ακόμα πιο ψηλά! Όλο και ψηλότερα και πάντα ευτυχισμένος! Όπως τώρα!

ΟΝΕΙΡΟΠΗΛΙΟΡΕΙΤΙΣΣΑ!

4. ΛΑΜΠΕΡΟΞΑΣΤΕΡΙΤΙΣΣΑ! ΜΕ ΓΛΥΚΟΣΕΡΙΑΝΙΖΕΙΣ!

Β. 3. ΟΝΕΙΡΟΠΗΛΙΟΡΕΙΤΙΣΣΑ! ΜΕ ΑΣΤΕΡΟΠΛΟΥΤΙΖΕΙΣ!

2. ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ! ΟΥΡΑΝΟΥΨΩΣΕ ΜΕ!

Α. 1. ΟΝΕΙΡΟΠΗΛΙΡΕΙΤΙΣΣΑ! ΜΑΓΙΚΟΦΤΕΡΩΣΕ ΜΕ!

ΥΜΝΟΠΟΙΗΤΗΣ
ΧΑΤΖΑΚΗΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΑ (Κ.Χ)

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΠΗΛΙΟ!

2007 ΜΑΓΙΟΕΝΑΤΗ!





Ο Κώστας χάρισε στον άντρα μου ένα μαχαίρι Κρητικό που γράφει μια υπέροχη μαντινάδα:

«Έθιμο το ’χω από παλιά
μαχαίρι να χαρίζω
σ’ ανθρώπους που τους αγαπώ
και που τους ξεχωρίζω»

Σ’ εμένα χάρισε έργα του που είναι η ψυχή του η ίδια, με αφιερώσεις καρδιάς.
Όλα μας τα χάρισε ο Κώστας!
Κι όχι μόνο σε μας. Σε όλη την ανθρωπότητα χαρίζει τα έργα του, γιατί είναι όπως λέει και ο ίδιος, ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ!

Είμαι χαρούμενη απόψε και σας το γράφω, έτσι αυθόρμητα!

Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

Ο Λαγοκέφαλος του Χορευτού


Περισσότερα για το ψάρι με το δηλητήριο, τον λαγοκέφαλο, εδώ:

Ανεμομαζώματα...

Ενώ η Ελλάδα συνεχίζει να καίγεται και δεν ξέρεις με ποιον να θυμώσεις, εγώ στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω τώρα, θα σας γράψω λίγα λόγια, την ουσία. Είχα σκοπό να γράψω πολλά και εκ βαθέων, αλλά θα σας κούραζα. Γι’ αυτό θα είμαι σύντομη, αφού πρώτα πω:

1) στον ρίντερ http://www.diavazo.blogspot.com/

Ρίντερ στεναχωρέθηκα πολύ γι’ αυτή σου την απόφαση. Το μπλογκ σου για μένα ήταν η απαραίτητη στάση μόλις άνοιγα και μόλις έφευγα. Θα μου λείψεις πολύ και εύχομαι σύντομα σε κείνη την τελεία, να βάλλεις ένα κόμμα. Αν δεν έχεις, θα σου δανείσω εγώ που έχω πολλά… Πάρα πολλά!
Σ’ ευχαριστώ για ότι έκανες για μένα, τόσο απλόχερα!
Ήσουν μια πολύ «Ανθρώπινη φωνή» και δεν έπαψα στιγμή να σε θαυμάζω και να σε παραδέχομαι.
Σου εύχομαι ολόψυχα «Καλό Καλοκαίρι» και ότι καλύτερο για σένα!
Κι επειδή με λένε Ελπίδα, ελπίζω, ότι θα τα λέμε τουλάχιστον το φθινόπωρο!
Να είσαι πάντα καλά!

2) Στην Ιουστίνη http://ioustini.blogspot.com/2007/06/blog-post_20.html

Ευχαριστώ τόοοοσο πολύ εκείνο το ξενιτεμένο κορίτσι στον Καναδά, που αν και μες τα πλούτη, τη δόξα και την ευτυχία της, κάθισε και ασχολήθηκε μ’ ένα κυκλάμινο και όχι μόνο!
Να σ’ έχει ο Θεός καλά Ιουστίνη μου και να παραμείνεις έτσι. Απλή και καθαρή στην ψυχή! Να έχεις επιτυχία σε ότι κάνεις, σε ότι γράφεις και σε ότι ονειρεύεσαι, γιατί το αξίζεις!

3) Στον γιώργο http://blackredrose.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html

που κι αυτός βρίσκοντας την πόρτα μου κλειστή, έγραψε δυο καλά λόγια στο μπλογκ του. Τα είδα χθες βράδυ και συγκινήθηκα πολύ!
Να είσαι καλά γιώργο μου!

4) Σε όλους όσους ενδιαφέρθηκαν για μένα, μπλόγγερ και μη, που έστειλαν μειλ ή τηλεφώνησαν ή με έψαξαν για να μάθουν τι μου συμβαίνει. Χθες για πολλές ώρες απαντούσα σε μέιλ και συγκινήθηκα πολύ!
*********************************
Ο άντρας μου δεν ήξερε ότι έκλεισα το μπλογκ και το έμαθε μέσω τηλεφώνων ή συναντήσεων από γνωστούς, πελάτες, επισήμους και ανεπίσημους. Ούτε ότι έληγε η σύνδεση ήξερε. Από άλλους το έμαθε και φρόντισε ο ίδιος γι’ αυτό, χωρίς να το ξέρω.
*********************************
Αλήθεια, δεν ήξερα πως το κυκλάμινο το παρακολουθούν τόσοι άνθρωποι! Με είχαν ξεγελάσει τα λίγα σχόλια, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Με παρακολουθούν άνθρωποι που δεν τους ξέρω, αλλά και άνθρωποι που τους θαυμάζω, τους εκτιμάω και ντρέπομαι ακόμα και να τους κοιτάξω, για τις γνώσεις που έχουν. Τώρα, μετά απ’ αυτά τα ξεσπάσματά μου, και απ’ το ενδιαφέρον τους για μένα, ντρέπομαι ακόμα πιο πολύ!
**********************************
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κυκλάμινο να μην κλείσει. Έχει ξανασυμβεί. Με συγκινούν όταν μου λένε «μπράβο» που έδειξα το τάδε χωριό, ή έγραψα για κείνο το βιβλίο και άλλα διάφορα.
***********************************
Κάποιοι μου ζήτησαν να βάλλω φωτογραφίες των ξενοδοχείων τους και όταν τους είπα να ανοίξουν δικό τους μπλογκ, ότι εγώ δεν πληρώνομαι γι΄αυτό, ότι δεν έχω χρόνο, ότι το κέφι μου κάνω, μου είπαν να με πληρώσουν, γιατί εγώ έχω αέρα! Ότι είμαι παλιά και έχω κάνει όνομα! Ορίστε η επένδυση που είχα κάνει με τόσα ξενύχτια, αλλά δεν το είχα καταλάβει!
***********************************
Όταν γύρισα από Αθήνα, τα έβλεπα όλα μαύρα γύρω μου. Έγραψα στα παιδιά ότι είμαι αυθόρμητος τύπος κι ότι ενθουσιάζομαι κι απογοητεύομαι εύκολα. Ευτυχώς αυτά τα σκαμπανεβάσματα κρατούν λίγο, αλλά πραγματικά με ρίχνουν ψυχολογικά. Χαραχτήρας είναι αυτός, δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Θα τον κουβαλάω μαζί μου όσο ζω. Τον δέχτηκα. Δεν είστε υποχρεωμένοι να με ανέχεστε κι εσείς.
************************************
Το κακό με το κυκλάμινο είναι ότι μ’ αναγκάζει να αυτολογοκρίνομαι, όπως λέει και ο ρίντερ και να λέω λίγα, ενώ η ανάγκη μου για γραπτή εκτόνωση είναι μεγαλύτερη. Μου τρώει χρόνο πολύ, μου δίνει μεγάλη χαρά μεν, μα μου στερεί κάτι πιο ουσιαστικό.
Γι’ αυτό, η λύση είναι λιγότερος χρόνος εδώ, για να μην χάνω τις ισορροπίες μου. Άλλωστε, καλοκαίρι είναι, όλοι μας, -άλλος λίγος, άλλος πολύ- θα βγούμε έξω, θα φύγουμε απ’ τον υπολογιστή.
Έξω είναι η ζωή και μας περιμένει.
**************************************
Εκεί στην Αθήνα, τηλεφωνήθηκα με τον εκδότη μου και έμαθα πως εδώ και καιρό δεν υπάρχει αντιπρόσωπος πωλήσεων κι ότι ο προηγούμενος δεν μας είχε στηρίξει ως νέο μικρό εκδοτικό οίκο.
Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι! Εγώ ενώ έχω γεμίσει μπαούλα με μουντζουρωμένα χαρτιά, έβγαλα στον αέρα μέρος της προσωπικής μου ζωής, με το βιβλίο της μάννας, μόνο και μόνο για κάποιο όνειρο και στόχο, που ήταν τα «δώρα» στη μνήμη της, μέσω του βιβλίου, για να μην επιβαρύνω τα οικονομικά της οικογένειας.

14 ολόκληρα χρόνια έκανα μεγάλο αγώνα γι’ αυτό το βιβλίο, πρώτα να χρεωθώ να το εκδώσω μόνη μου και μετά να χτυπάω κουδούνια για να το πουλήσω (και τελικά να το χαρίζω, γιατί δεν άντεχα τα παζάρια) και τόσα άλλα που πέρασα, για να φτάσω εδώ:

Να υπάρχει ένα πολύ όμορφο βιβλίο που μπορεί να σταθεί σε βιβλιοθήκη, όχι όπως μου έλεγαν για την πρώτη έκδοση (Κι όμως! Εκείνο το βιβλίο, είχε τόση αλήθεια!) και να είναι κλειδωμένο σε μια αποθήκη στην Αθήνα, όχι γιατί δεν το ζητάει ο κόσμος, όχι γιατί δεν αρέσει και δεν συγκινεί, αλλά γιατί είχα την ατυχία μέσα στην τύχη μου, να είναι μικρός εκδοτικός οίκος οι εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ και οι μεγαλοπωλητές να κάνουν διακρίσεις.

Πώς να μη μαυρίσει η ψυχή μου, όταν οι εκθέσεις βιβλίων αρχίζουν, όταν ο κόσμος διαβάζει το καλοκαίρι, κι όταν εγώ η ίδια δεν μπορώ να το βρω, να το αγοράσω, για να το χαρίσω βρε παιδί μου, σε έναν άνθρωπο που θέλει να το διαβάσει;

Δύσκολο να με καταλάβετε…

Όσο για τις υπόλοιπες μαυρίλες μου, που κι αυτές ξεπεράστηκαν, είναι προσωπικές. Ξεκινούν από οικογένεια και καταλήγουν σε φιλίες ή σε ανθρώπους που είχα πολύ ψηλά και απότομα έπεσαν στα μάτια μου. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα μεγάλα ελαττώματά μου.
Θεοποιώ ανθρώπους, και μόλις αρχίσει να φαίνεται κάτι ανθρώπινο μεν, αλλά πολύ κατακριτέο από μένα, όπως είναι το ψέμα, η διπροσωπία, το συμφέρον, τότε πενθάω και πενθάω άσχημα.
Σαν να τον χαιρετάω για πάντα…
Κι αυτό πονάει εμένα, γιατί εκείνος -η (ο όποιος) ίσως να μη το μάθει και ποτέ.
*************************************
Σας είπα δυο μεγάλα και κακά ελαττώματά μου. Καλύτερα να ξέρετε με ποια μιλάτε ή ποια διαβάζετε. Για να μη σας απογοητεύσω μετά.
***************************************
Ήξερα ότι το μπλογκ θα ξανανοίξει απ’ τη Ζαγορά. Όταν παράτησα τις μπογιές και τα πινέλα και έτρεξα να φωτογραφίσω τον ψαρά που έπιασε ένα ψάρι «δολοφόνο» στο Χορευτό. Ήξερα μέσα μου, (παρόλο που έλεγα στον γιο μου, " είναι για μένα αυτές οι φωτογραφίες") ότι ήταν για σας και την εφημερίδα μου κι ότι αυτή έπρεπε να συνεχιστεί, γιατί πάντα κάτι θα έχω να σας πω, σημαντικό ή ασήμαντο.
Όπως είναι οι πυρκαγιές, όπως είναι η απογοήτευση και η απουσία του ρίντερ, όπως είναι η Ιουστίνη και τόσοι άλλοι.
**************************************
Έγραψα πολλά, το ξέρω. Τελικά σας κούρασα.
Κι όμως. Αυτή είναι η ουσία για μένα.
Από δω και πέρα, να μην ανησυχείτε για μένα. Αν συμβεί κάτι κακό, θα το μάθετε. Είναι πολύ μικρός ο κόσμος.

Θα γράφω όταν είμαι Βόλο, θα επισκέπτομαι φίλους, όπως χθες (και το χάρηκα πολύ), αλλά συγχρόνως, θα δώσω κάτι παραπάνω στην Κατερίνα που της το στέρησε η Ελπίδα.

Να είστε όλοι σας καλά και να θυμάστε πως όλα εδώ μένουν, ενώ εμείς φεύγουμε. Ακόμα και τα μπλογκ. Μετράει πολύ για μένα, το τι θα αφήσουμε πίσω μας.
*********************************************
Ξαναδιάβασα τα όσα έγραψα βιαστικά.
Ανεμομαζώματα ο τίτλος. Το «ουσία» δεν του πάει με τίποτα!

Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

Τα σύννεφα της μεγάλης πυρκαγιάς του Πηλίου,




τα είδα στο Χορευτό, στη Ζαγορά και στον Βόλο.
Με θλίβει το γεγονός, όχι μόνο για τ' αγαπημένο μου Πήλιο, αλλά για όλη την Ελλάδα.
Μεγαλύτερος εχθρός της φύσης, ο άνθρωπος!
Ξέρω ότι σας χρωστάω κάποιες εξηγήσεις για μένα και θα σας τις δώσω με την πρώτη ευκαιρία.


Σάββατο, Ιουνίου 16, 2007

Έτσι νιώθω τώρα...


Το έχω ξανακάνει, για άλλο λόγο όμως.
Τώρα είναι διαφορετικός. Αφορά εμένα και την ψυχολογία μου, η οποία ανακατεύτηκε πολύ, τελευταίως....
Οι λόγοι πολλοί. Ένας απ' αυτούς είναι και το βιβλίο μου που δεν το βρήκα ούτε σε ένα βιβλιοπωλείο στην Αθήνα.
Κουράστηκα να επαναλαμβάνομαι και να παραπονιέμαι γι' αυτό το θέμα.
Άργησα, αλλά κατάλαβα πολλά για τον κόσμο του βιβλίου.
Και ναι, δεν μ' αρέσει.
Πεθύμησα την εποχή που προσπαθούσα μόνη μου και αποφάσισα να απέχω απ' το μπλόκινγκ,
για να βρω τις παλιές μου δυνάμεις που αδράνησαν.
Έδωσα πολλά στο κυκλάμινο...
Κι απ' αυτά που δεν είχα...
Λίγοι το κατάλαβαν και το εκτίμησαν,
ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
"Ευχαριστώ" όλους όσους μου κράτησαν συντροφιά 13 μήνες τώρα και ιδιαιτέρως τους φίλους που μου έγραψαν στο προηγούμενο ποστ:
Την φύρδην μίγδην, την σόφι-κ, το σκαλίδι, τον δείμο του πολίτη, το νυχτολούλουδο, την Ιουστίνη Φραγκούλη και την καπετάνισσα που τους άρεσαν τα λουλούδια μου.
Σας τα χαρίζω παιδιά, με όλη μου την αγάπη, σε σας, αλλά και στους άλλους που μου γράφουν με μέιλ.
Η σύνδεσή μου σε λίγες μέρες τελειώνει κι όσο προλάβω και έχω διάθεση θα βάλλω την ύλη που έχω έτοιμη για τα βιβλία.
Νιώθω κουρασμένη, απογοητευμένη και διαλυμένη.
Θέλω να μαζέψω τα κομμάτια μου... απ' όλες τις πλευρές.
Με αγχώνουν τα σχόλια και η ευθύνη του να απαντήσω, γι' αυτό τα κλείνω, χωρίς να σημαίνει πως δεν είμαι υπέρ της ελευθερίας του λόγου.
Είναι δική μου ανάγκη να απέχω και να μείνω μόνη.
Για πόσο, δεν ξέρω.
Απόψε, λέω για πάντα! Γι' αυτό το λόγο ταξίδεψα νύχτα!
Αύριο, μεθαύριο, δεν ξέρω πως θα νιώθω. Το κακό παρελθόν μου απέδειξε πως λυγάω εύκολα. Κάποιοι θα μου λείψουν πολύ, μα πρέπει να μάθω να ζω και χωρίς αυτούς.
Ελπίζω ότι αυτή τη φορά θα τα καταφέρω.
Τα μπλόγκ μου θα μείνουν εδώ, για να με θυμάστε...
Εύχομαι "Καλό καλοκαίρι" σε όλους σας και πάνω απ' όλα, ΥΓΕΙΑ!

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

Τα λουλούδια μου μεγάλωσαν... και άνθισαν!



Πέρασε περίπου ένας χρόνος από τότε...


που είδα το πρώτο φως, ενώ φύτευα λουλούδια...
(εδώ: http://kyklaminovounou5.blogspot.com/2007/03/blog-post_2274.html )

Τα λουλούδια εκείνα, μεγάλωσαν και άνθισαν!

Επειδή γύρω μας επικρατεί πολύ θλίψη και πόνος, θέλησα να θυμήσω ότι η ζωή συνεχίζεται με μας, αλλά και χωρίς εμάς...
Κι όπως μου έγραψε ένας φίλος:
"Πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μες απ' τα πιο πικρά βιβλία
πιστεύω στο φίλο που συναντάς άξαφνα μέσα σ' ένα παραμύθι
πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία..."
(Ο τυφλός με το λύχνο).
"Ας γράψουμε, λοιπόν,
ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο,
κι όπως περπατάμε
ας το αφήσουμε να μας πέσει,
τάχα,
κατά τύχη στο δρόμο.
Αύριο, μεθαύριο,
θα το βρουν ξεθωριασμένο απ' τη βροχή
και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του..."
(Μικρά γυμνάσματα λησμονιάς).
Τάσος Λειβαδίτης
Σ΄ευχαριστώ, φίλε!
Συμφωνώ και με σένα και με τον ποιητή!

Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007

Ακατάλληλο για Ανθρώπους!

Η γλαρένια μου έχει ένα βιντεάκι αυστηρώς ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ για Ανθρώπους!

Πόσο μάλλον για ανηλίκους!

http://aspastosblogspotcom.blogspot.com/2007/06/blog-post_11.html

Ευχαριστούμε γλαρένια μου!

Γι' αυτό δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι;

ΕΦΥΓΕ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ!




"Καλό σου ταξίδι Βασιλική!"


Όλες οι Ανατολές που δεν πρόλαβες...


ΔΙΚΕΣ σου!


Δείτε εκεί:


Μεζεδάκι...













Όσοι έχουν "ειδικά" αυτάκια...
αυτή τη στιγμή ακούν την υπέροχη φωνή της Λινάρδου...
"ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ μάτια μου,
ΔΕΝ ΕΧΩ ΧΡΟΝΟ...
δεν έχω χρόνο...
δεν έχω χρόνο...
δεν έχω χρόνο... "
Αν είχα, θα σας χάριζα ανατολές, βιβλία, πράσινο, λουλούδια, κατσίκια, θέες και θεές,
αλλά...
δεν έχω χρόνο...
δεν έχω χρόνο...

Θα σας διάβαζα όλους,
έναν προς έναν,
θα...
"όλο θα και θα και θα
σκάσε ρε παραμυθά!"

Βιβλιοπερπατήματα...


Τα βιβλία επαναστάτησαν!
Βαρέθηκαν τα ράφια και τις σκονισμένες βιβλιοθήκες και πήραν τους δρόμους!
Δεν τα προλαβαίνω!

Βιβλιοπερπατήματα:
Εκδρομή πρώτη:

Τετάρτη, Ιουνίου 06, 2007

Η τραγωδία της Βασιλικής

Το αντέγραψα από :

http://katitrexei.blogspot.com/2007/06/blog-post_02.html

Βασιλική. Μια ακόμα Αμαλία.

Με την υπόθεση της Αμαλίας Καλυβινού στραφήκαμε όλοι εναντίον του ελληνικού ιατρικού κατεστημένου. Αλλά ας μην αυταπατόμαστε. Το κακό δεν σταματάει εδώ. Η υπόθεση μιας συμπατριώτισσας μας η οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή ένα βήμα πριν τον θάνατο λόγο ιατρικού λάθους σε δημόσιο νοσοκομείο του Βελγίου, νομίζω δίνει σαφή μήνυμα. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο Ελληνικό. Είναι διεθνές.

Διαβάστε παρακάτω.

Εφημερίδα ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ

Ηράκλειο Ρεπορτάζ

02 Ιουνίου 2007 - 09:43

H τραγωδία της Βασιλικής.

- Ένα βήμα πριν το θάνατο.

Η ζωή της κρέμεται κυριολεκτικά από μια κλωστή. Την κρατούν στη ζωή τα μηχανήματα της εντατικής σε ένα δημόσιο νοσοκομείο του Βελγίου. Μια συγκλονιστική τραγωδία... Δεκάδες αναπάντητα ερωτήματα... Μια οικογένεια που δεν μπορεί να δεχτεί πως ο άνθρωπός τους, που τόσο αγαπούν, βρίσκεται ξαφνικά, από τη μια στιγμή στην άλλη, ένα βήμα πριν το θάνατο...

Ο λόγος για μια νεαρή συμπολίτισσα μας, την 26χρονη Βασιλική, η οποία νοσηλεύεται αυτή τη στιγμή σε νοσοκομείο του Βελγίου, σε κατάσταση, δυστυχώς, μη αναστρέψιμη. Κι όμως, τα πάντα προμηνύονταν λίγο μόλις καιρό πριν τόσο διαφορετικά... Μπροστά της απλωνόταν μια ζωή γεμάτη με όνειρα και υψηλές προσδοκίες.Είχε εισαχθεί πρώτη στο Τμήμα Πληροφορικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, όπου και ζούσε μόνιμα με την οικογένειά της. Ετοιμαζόταν να φύγει στο εξωτερικό για το διδακτορικό της, το οποίο θα αποτελούσε ένα ακόμη σημαντικό εφόδιο σε ένα μέλλον το οποίο προδιαγραφόταν ήδη λαμπρό. Η μοίρα, όμως, είχε υφάνει το δικό της δίχτυ...

Όλα ξεκίνησαν ένα μήνα πριν, όταν η νεαρή Βασιλική μετακόμισε στις Βρυξέλλες για τη διδακτορική της διατριβή. Στη Θεσσαλονίκη όπου έμενε τον προηγούμενο καιρό, οι αναλυτικές εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί έκαναν λόγο για κύστη στο στήθος και η ίδια λάμβανε θεραπευτική αγωγή. Εντοπίζοντας μόνη της διόγκωση, βρέθηκε στο δημόσιο νοσοκομείο των Βρυξελλών, όπου η ιατρική διάγνωση έδειξε καρκίνο του μαστού και συγκεκριμένα λέμφωμα, μία μορφή αντιμετωπίσιμη σε πρώτο στάδιο. Την περασμένη Παρασκευή εισήχθη και πάλι για τη δεύτερη χημειοθεραπεία. Όλα φαίνονταν να κυλούσαν ομαλά. Μόνο που, σύμφωνα με πληροφορίες από το στενό συγγενικό της περιβάλλον, η χημειοθεραπεία δεν έγινε ενδοφλέβια αλλά στη σπονδυλική στήλη τής ασθενούς. «Ιατρικό λάθος», ήταν η πρώτη εξήγηση που έδωσαν, προφορικά τουλάχιστον, στους τραγικούς γονείς τής 26χρονης Βασιλικής - σύμφωνα πάντα με τις ίδιες πληροφορίες - οι γιατροί του νοσοκομείου, ενημερώνοντας τους μάλιστα πως η νοσηλεύτρια τέθηκε σε διαθεσιμότητα.

Μέχρι και σήμερα η 26χρονη βρίσκεται σε καταστολή, ενώ αύριο το νοσοκομείο αναμένεται να δώσει επισήμως απαντήσεις για τα αίτια και τους λόγους που οδήγησαν στη συγκλονιστική αυτή τραγωδία.

Στο πλευρό της οικογένειας βρίσκονται συνεχώς ιερείς και ομογενείς από την Κρήτη που ζουν μόνιμα στις Βρυξέλλες. Σύμφωνα με τον πατέρα Σπυρίδωνα, που ζει από κοντά το μαρτύριο των γονιών της 26χρονης, οι εξετάσεις είναι συνεχείς, αλλά το νοσοκομείο κρατά προς το παρόν κλειστά τα χαρτιά του. «Η οικογένεια αγωνιά... Περιμένει επίσημες απαντήσεις πιθανότατα το αργότερο μέχρι αύριο (σ.σ. σήμερα), για να ολοκληρωθεί, όπως υποστηρίζουν οι γιατροί, ο κύκλος των εξετάσεων», ανέφερε χαρακτηριστικά ο πατέρας Σπυρίδωνας.

Ενήμερη για την περίεργη αυτή υπόθεση είναι η ελληνική πρεσβεία στο Βέλγιο, αλλά και το γενικό προξενείο της χώρας μας στις Βρυξέλλες, το οποίο έχει προχωρήσει ήδη στις απαιτούμενες ενέργειες.

Ο πόνος της οικογένειας είναι βαρύς. Ανείπωτος. Αναμένοντας τις επίσημες ιατρικές απαντήσεις, οι ίδιοι δεν μπορούν να πιστέψουν πως μια αντιμετωπίσιμη μορφή καρκίνου σε αρχικό στάδιο οδήγησε την 26χρονη κόρη τους ένα βήμα πριν το θάνατο. Και στην υποψία και μόνο του ιατρικού λάθους, έχουν ήδη κινήσει τις απαραίτητες διαδικασίες για τη νομική διερεύνηση του θέματος.

Aμείλικτα ερωτήματα.

Παρά τις τραγικές στιγμές που βιώνει, ο πατέρας της 26χρονης βρήκε το θάρρος να σκεφτεί τη δωρεά οργάνων. Οι γιατροί όμως, όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, απέκλεισαν το ενδεχόμενο αυτό, με την αιτιολογία ότι τα ζωτικά της όργανα έχουν καταστραφεί. Τα “πώς” και τα “γιατί” παραμένουν τη στιγμή αυτή αδιευκρίνιστα.

Για την 26χρονη Βασιλική ο χρόνος δείχνει να πάγωσε στη δεύτερη χημειοθεραπεία. Όπως όλα δείχνουν δυστυχώς, μονάχα ένα θαύμα θα μπορέσει να την κρατήσει στη ζωή. Τα ερωτήματα στην περίεργη αυτή ιστορία είναι πολλά και βασανιστικά. Ζητούν επίμονα απαντήσεις... Εξηγήσεις για το πώς ένα νεαρό κορίτσι, έχοντας όλη τη ζωή μπροστά του, βρίσκεται αυτή τη στιγμή, δίχως να φταίει σε τίποτε, να παλεύει να κρατηθεί στη ζωή: μια ζωή που φαίνεται να αργοσβήνει, παγιδευμένη ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους ενός νοσοκομείου, πλάι στους γονείς της που προσεύχονται διαρκώς για κείνη...

Πηγή: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ

Ημερομ. Σάββατο, Ιούνιος 02, 2007 10 Σχόλια
Κατηγορία:

ΚΑΤΩ ΛΕΧΩΝΙΑ

ΚΑΤΩ ΛΕΧΩΝΙΑ:

http://katolexonia.blogspot.com/

Σημείωση:
Τώρα είδα ότι στα Άνω Λεχώνια δεν φαίνονται οι φωτογραφίες.
Τι σημαίνει αυτό;
Τζάμπα κόπος;
Πρέπει να τις ξαναβάλλω;

Αν ξέρει κάποιος, ας μου πει τι πρέπει να κάνω!

Ευχαριστώ!

ΑΝ τα τριαντάφυλλα...


Αλήθεια! Πόσο πιο όμορφη θα κάναμε τη ζωή μας αν χαρίζαμε κάθε μέρα τριαντάφυλλα!
Κι αν παίρναμε κάθε μέρα τριαντάφυλλα!
Τι ωραία που θα ήταν ΑΝ, αντί για πορτοφόλια είχαμε κήπους και αντί για ανταλλαγή χρημάτων ανταλλάσαμε τριαντάφυλλα!
Τι ωραία που θα ήταν, αλήθεια!
Χάρηκα ΤΟΣΟ γι' αυτό το τριαντάφυλλο!
..... Ευχαριστώ!

Βασιλική, μία ακόμα Αμαλία

Ενημερωθείτε εδώ:

http://katitrexei.blogspot.com/2007/06/blog-post_02.html

Τρίτη, Ιουνίου 05, 2007

Δεν είναι η ώρα του....

Αν κι όσο χάνεται η όντως ζωή μέσα στη φασαρία, έτσι και το σημαντικό φροντίζει το Όρος ταπεινά και σου το κρύβει. Πρέπει πολύ να το ψάξεις. Μέσα σου. Διότι τα θαύματα είναι για τους άπιστους. Και οι πιστοί, τ’ αγγίζουν στον αέρα.

Υγ. Τα αποσπάσματα που προτάσσονται στο κείμενο κι ήταν μια ευκαιρία να βρω γαλήνη και σιγουριά ετούτο το μεσημέρι της Παρασκευής που σας γράφω, είναι του ιερομόναχου Νικολάου, που σπούδασε Φυσική και Αστροφυσική, Βιοιατρική και Βιοηθική κι έζησε χρόνια στο νοσοκομείο καρκινοπαθών στη Βοστόνη. Στα χέρια του «χάθηκαν» ή «αναλήφθηκαν» σαράντα παιδιά. Η ομάδα του στη ΝΑΣΑ πήγαινε για Νόμπελ. Τα βήματά του, όμως, τον πήγαν στον γέροντα Παίσιο. Στο πλάι του μαθήτευσε, κατέθεσε διπλώματα, και έγραψε ετούτο το βιβλίο:
«Άγιον Όρος, το υψηλότερο σημείο της γης».
Που μια Κυριακή μου έσωσε τη ζωή μετά από μια σύσταση της Μάρως. Και σας το παραδίδω. Αναζητήστε το. Κι αν δεν το βρείτε, καθόλου μην ανησυχήσετε: δεν είναι η ώρα του.
Ή η δική σας. Διότι είναι συνάντηση και τα βιβλία, μη νομίζετε.
Μαγική και μυστηριακή, βαθιά υποσυνείδητη και μυστική, ακριβοδίκαια και πάντα συνεπής και ακριβής στα ραντεβού της.
Γονυπετής, Λόλα Λαμπίρη

Απόσπασμα απ’ το βιβλίο της Ελένης Γκίκα «Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω…», εκδόσεις Άγκυρα, Σελίδα 146
******************************************************
Δεν ξέρω ακριβώς το «γιατί», μα τα βιβλία της Ελένης Γκίκας πάντα τα λεηλατούσα. Δεν χρειαζόταν να το «ψάξω». Ήταν έτοιμο στο πιάτο. Στην δέκατη γραμμή, στην πέμπτη σελίδα, στην εικοστή γραμμή, στην έβδομη σελίδα και πάει λέγοντας.
Καλά. Ο τίτλος, η αρχή και ο επίλογος ήταν έτοιμα απ’ την ίδια. Δεν θα τα έχανα… Δεν θα τα ξέχναγα…
Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό μ' αυτή την συγγραφέα. Αλλά δεν το κάνω μόνο εγώ.

Η κόρη μου μου εξομολογήθηκε τελευταίως, πως μέσα σε ένα παλιό πορτοφολάκι της, απ’ την εποχή που πήγαινε Γυμνάσιο, είχε κρυμμένο ένα χαρτάκι μ’ ένα απόσπασμα απ’ το βιβλίο της «Αναζητώντας τη Μαρία».
Από τότε που ήταν πλατωνικά ερωτευμένη…
«Τι έλεγαν τα λόγια Λένα μου;»
«Δεν θα σου πω, μαμά μου!»
Και δε μου είπε. Ούτε κι επέμενα.

Δεν θα αναλύσω το γιατί σημειώνω και "βιάζω" τα βιβλία της. Αυτό θα μείνει μυστικό με την ψυχή μου. Γιατί η ψυχή μου διαβάζει τα βιβλία κι όχι το μυαλό.
Αν βρει το ταίρι της, μια άλλη ψυχή .... συναντιέται απαλά με το μολύβι... και λένε πολλά. Σιωπηλά όμως. Ούτε εγώ δεν τ' ακούω.

Γι' αυτό θα σας μιλήσω γι’ αυτό το απόσπασμα που αντέγραψα εδώ.
Λέει η Ελένη:
«Αναζητήστε το. Κι αν δεν το βρείτε…. Δεν είναι η ώρα του. Συνάντηση είναι και τα βιβλία».
Το πιστεύω αυτό ακράδαντα. Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές με το δικό μου βιβλίο, το "Γράμμα στη μάννα... με 2ν"

Το ’98 το έδινα σε μια γνωστή μου, κατά πολύ νεότερη και μόνο που δε με έβρισε.
«Μόνο εσύ έχεις μάννα, και κάθεσαι και μυξοκλαίς, πόσο ήθελες να ζήσει; κ.λ.π. κ.λ.π.»
με κατηγορούσε.
Βράδυ ήταν όταν μετά από 10 χρόνια μου τηλεφώνησε να μου πει πως Έφυγε η νέα μαμά της και ήθελε το βιβλίο μου, έστω και σε φωτοτυπία!

Φίλη ήταν και μου τηλεφώνησε θυμωμένη για τα λεφτά που πέταξε ο άντρας της για να αγοράσει το δικό μου βιβλίο, "λες και είμαι πραγματική συγγραφέας!", όπως είπε.
Η ίδια ήταν που μου τηλεφώνησε κλαίγοντας μετά από μια βδομάδα να μου πει, πως το άνοιξε από περιέργεια και κατέληξε να κλαίει με μαύρο δάκρυ.... Πως θυμήθηκε πολλές στιγμές απ’ τη δική της ζωή, πράγματα και στιγμές που είχε θάψει...

Δεν θα γράψω κι άλλες περιπτώσεις. Είναι πολλές.... Υπάρχουν πολλές όταν προσπαθείς μόνος σου....
Αποτέλεσμα;

Είναι θέμα συνάντησης τα βιβλία, σίγουρα!
Είναι θέμα δικής μας στιγμής και δική τους.

Πρώτα δική μας.

Σήμερα να θυμηθώ να γράψω στην Ελένη.
Να θυμηθώ να την ρωτήσω…..

Υγ. Κάποιες απ' τις συναντήσεις ψυχής, εδώ:

http://kyklaminovounou8.blogspot.com/2007/06/blog-post_05.html

Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Το τραγούδι της Αμαλίας

Είναι πολύ τρυφερό!

Συγχαρητήρια στον Κωνσταντίνο!


http://www.caravassilis.net/for_amalia.html

C O N S T A N T I N E C A R A V A S S I L I S

Το τραγούδι της Αμαλίας


Άνοιξ’ ήρθε και σε πήρε
και μου έφυγες νωρίς
τ’ άσπρο φόρεμα φορούσες
μιας αλλοιώτικης γιορτής
--
Πούθε πας τώρα μικρή μου
σε ποιά άστρα της σιωπής
είσαι στην ανάμνηση μου
η ελπίδα μιάς στιγμής
--
Έφυγες και τώρα μένει
ο ορίζοντας φτωχός
θα σε δώ όταν δακρύσω
σαν νεράιδα μεσ’ το φώς

MP3- to tragoydi tis Amalias

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ

Η Νατέλα για την Αμαλία



Sunday, June 3, 2007

Για την Αμαλία
Μέσω των φίλων bloggers μάθαμε την τραγική ιστορία της Αμαλίας Καλυβινού.

Προτάθηκε η 1 Ιουνίου να είναι η "Ημέρα της Αμαλίας ".

Θα συμπληρώναμε ότι πρέπει να είναι η "Ημέρα της αναλγησίας του κράτους ".

Ένα κράτος που στην ουσία καταδίκασε την άτυχη Αμαλία και της στέρησε το δικαίωμα της ζωής.

Η οικογένεια της Αμαλίας καλά έκανε που προσπάθησε να δείξει την αληθινή εικόνα που κυριαρχεί στο Ελληνικό Δημόσιο στον τομέα της Υγείας.

Εμείς προσπαθούμε να δείξουμε το ίδιο στον τομέα της προστασίας του Πολίτη, όπου το κράτος μας κοροιδεύει εδώ και ενάμιση χρόνο.

Καταλαβαίνουμε απόλυτα τους ανθρώπους της νεαρής κοπέλας, και τους ζητάμε να μην σταματήσουν τον αγώνα τους.

Για όλους τους υπόλοιπους πρέπει να καταδείξουμε την πικρή αλήθεια. Μην περιμένετε και πολλά από τον κρατικό μηχανισμό. Κάπου έχουν πιαστεί τα γρανάζια του. Ότι μπορεί να γίνει, θα γίνει από τα δικά μας χέρια και μόνο.

Αξίζει ένας έπαινος σε όλους αυτούς που βγαίνουν και υψώνουν την φωνή τους, για να μην ξεχνάνε μερικοί ότι το κράτος δεν είναι μόνο για τους πολιτικούς, αλλά και για τους Πολίτες.

Ευχόμαστε τα μάτια της Αμαλίας να κυνηγάνε όλους αυτούς τους ασυνείδητους, που χωρίς ίχνος ανθρωπιάς δεν θέλησαν να την βοηθήσουν, ενώ μπορούσαν....

Καλό ταξίδι Αμαλία

Νατέλα-Δημήτρης

Posted by Natela ALEX CASE at Sunday, June 03, 2007 0 comments

*****************************************************
Το μπλογκ της Νατέλας και του Δημήτρη

http://natela-veria-gr.blogspot.com/

Έφυγε ο Σωτήρης Μουστάκας


Καλό σου ταξίδι Σωτήρη!

Παρασκευή, Ιουνίου 01, 2007

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»
(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)
«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα. Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες.
Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο.
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Όρκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα.
Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά.
Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org,
λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36,
λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515.
Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").
ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ