Τρίτη, Ιουλίου 31, 2007

Όλους σας κουβαλάω! Με αγάπη!









Όταν έχει κύμα στο Χορευτό βρίσκω την χαρά μου!
Ξεχνάω τα βιβλία, τα χαρτιά και τα μολύβια και με το πρώτο ξυλάκι που θα βρω, μιλάω γραπτώς με τη θάλασσα. Της λέω τα μυστικά μου, παίζω μαζί της κι εκείνη με τα κύματά της μου απαντά.
Όλοι την κοιτούν, την θαυμάζουν, πολλοί παίζουν ή κολυμπούν με τ' αφρισμένα κύματα, κανέναν δεν είδα όμως τόσες φορές να γράφει στην άμμο.
Πύργους είδα! Πολλούς! Εγώ δεν κάνω. Μάλλον μου λείπει το κουβαδάκι!
Μία είναι η τρελλή! Ξεχωρίζει!
Προχθές είχε πάρα πολύ κόσμο. Είδα κόσμο να κοιτά εμένα αντί τα κύματα, πιτσιρίκια να προσπαθούν να διαβάσουν τι γράφω, τουρίστες να μου χαμογελούν, γνωστούς να με κοροιδεύουν, αφηρημένους που πατούσαν τις λέξεις μου, όλα τα είδα!
"Ευτυχώς που δεν με ξέρουν όλοι!" σκέφτηκα όταν διαπίστωσα πως με κοιτούν. Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απ' το να μη σε ξέρουν και να είσαι άσημος!
Αυτό λέγεται ελευθερία κινήσεων!
Προχθές ήταν και τα παιδιά μου εκεί με την μεγάλη παρέα τους. Ο γιόκας μου έχει γνωρίσει καλύτερα την τρέλα μου, η κόρη μου όμως που λείπει, έχει χάσει επεισόδια!
Έτσι, με φώναξε κάποια στιγμή:
"Μαμά, τι γράφεις; Τι καρδούλες ζωγραφίζεις εκεί; Κάνεις λες και είσαι 17 χρονών! Σε κοιτάει όλος ο κόσμος!"
"Τόσο είμαι κορίτσι μου! Η ψυχή μου εκεί παρέμεινε! Μη σε ξεγελάει το κορμί που λέει 47!
Ότι έκανα στα 17 κάνω και τώρα! Τίποτα δεν άλλαξε σε μένα.
Έτσι έγραφα και τότε, έτσι και τώρα, ίσως και αύριο!
Με αγάπη!
Κι αν με κοιτάνε και κοροιδεύουν, πρόβλημά τους!
Μα αν ζηλεύουν έχει τόση μεγάλη αμμουδιά, ας γράψουν κι αυτοί!"
*****************************************
Όλους σας "κουβαλάω" μαζί μου, φίλοι μου και σας που είδατε το όνομά σας γραμμένο και σας που δεν το είδατε, είτε γιατί ο μπλόγγερ με καθυστερεί πολύ, είτε γιατί κάποια μου τα έσβησε το κύμα, είτε γιατί κάποια στιγμή μου βράχηκε ο φακός και φοβήθηκα ότι θα χαλάσει η μηχανή μου, είτε γιατί μου θύμησε την ηλικία μου η κόρη μου!
Να είστε όλοι σας καλά!

Σας "κουβαλΑω" 2

















Σας "κουβαλΑω" 1









Με λένε...







Δευτέρα, Ιουλίου 30, 2007

Μόλις ήρθα!





Ο τόνος είναι στο ί αλλά βιαζόμουν ... μη μου την φάει το κύμα!


Πρόλαβα όμως και τον έβαλα στο ά!
Φιλάκια!
Τα λέμε!
Μου λείψατε πολύ όλοι σας!

Τετάρτη, Ιουλίου 18, 2007

Καλά πάμε!



Πυρκαγιά, φωτιά, δάσος, βίλα, δεν ακούς και δεν βλέπεις τίποτ' άλλο!

Εύχομαι να μη βγάλω στη ζωή μου ΠΟΤΕ μου τέτοια φωτογραφία!

1452 φωτιές, λέει φέτος!

Μπράβο μας και σ' ανώτερα!

Το "ΕΠΑΝΗΛΘΑ" της Αμαλίας...


Κάθε φορά που σερφάρω (που είστε παιδιά μου να καμαρώσετε την μάνα σας!)
περνάω κι από κει…
Δεν ξέρω τι ψάχνω στον τόπο του εγκλήματος, πάντως περνάω. Οι πόρτες είναι ανοιχτές, αλλά δύσκολα μπαίνω μέσα. Κι απ’ έξω που κοιτάζω, πολύ συχνά, δεν βλέπω, ούτε διαβάζω. Σκοντάφτω πάνω σ’ αυτό το «ΕΠΑΝΗΛΘΑ» και παγώνω!
Είμαι εκεί, αλλά δεν είμαι…
Το «ΕΠΑΝΗΛΘΑ» της Αμαλίας με ταξιδεύει σε τόπους σκοτεινούς και άγνωστους.
Πολλές φορές έχει περάσει απ’ το μυαλό μου η σκηνή της τελευταίας μου παράστασης…
Έχω σκεφτεί και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο τάδε θα φέρει λουλούδια, ο τάδε κάτι θα πει, ο τάδε θα μεθύσει, ο τάδε θα κλάψει πολύ. Έχω σκεφτεί όλους τους τάδε και τις τάδε τι θα κάνουν και πως θα νιώσουν.
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν απ’ το μυαλό μου παλιότερα. Τώρα, αφού απόκτησα μπλογκ και όχι ένα, αλλά πολλά, δε μου φεύγει απ’ το μυαλό η Αμαλία, το μπλογκ της, οι ανοιχτές οι πόρτες, το «ΕΠΑΝΗΛΘΑ» της που μένει εκεί, ενώ η ίδια έχει ήδη Φύγει και δεν θα ξαναγυρίσει!
Όσες φορές κι αν ξαναπάω, δεν θα ξαναδώ εκεί κάτι καινούργιο γραμμένο απ’ τα χεράκια της! Αυτό λέει η λογική.
Και έτσι τώρα τελευταία, επειδή είμαστε άνθρωποι και ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, φροντίζω πάντα το κυκλάμινο να έχει μια όμορφη εικόνα… (Ίσως το προσέξατε, τελευταίως).
Κι όταν φεύγω πάλι, πολλές φορές κλείνω τα σχόλια. Φοβάμαι την λεηλασία που μπορεί να προκύψει.
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πως η Αμαλία ήξερε… και άφησε επίτηδες ανοιχτά τα σχόλια. Το βρήκα ηρωικό!
Πήγα λοιπόν να τ’ ανοίξω κι εγώ απ’ όλα μου τα μπλογκ και είδα πως δεν είμαι ήρωας! Οι ήρωες γεννιούνται! Δεν γίνονται!
Είπα λοιπόν στην Κατερίνα:
«’Αστα ως έχουν. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις πότε θα φύγεις! Μπορεί να είσαι εδώ και να είναι και μέρα! Άλλος είναι ο Συγγραφέας που γράφει γι’ αυτό!»
Εκεί μερικές φορές σκέφτομαι πως όλα είναι μάταια, εκεί πάλι ζαλίζω τον μπλόγγερ κι εσάς!
Πάντως είναι μεγάλη υπόθεση τα μπλογκ! Αφήνεις το στίγμα σου κι αυτό ΥΠΑΡΧΕΙ!
Είναι το κάτι που μένει, με ή και χωρίς εσένα!
Μεγάλη υπόθεση αυτό!

Σερφάροντας σε κάποια μπλογκ, σε κάποια που σχολίασα είδα ότι ξεφύτρωνε η ελπίδα χωρίς να με ρωτήσει. Αυτό μου άρεσε. Οφειλόταν βέβαια στις διαφορετικές ρυθμίσεις των σχολίων τους και όχι σε δική μου επιλογή. Όπως κι αν υπογράφουμε λοιπόν, δεν παύουμε να είμαστε εμείς! Εγώ ο άνθρωπος Κατερίνα, εσύ ο άνθρωπος Μαρία, η Ελένη και πάει λέγοντας…



Τώρα αν μου πείτε:
"Τι χαζά σκέφτεσαι ρε Κατερίνα καλοκαιριάτικα;"
Θα σας πω, πως:
"Όλα για τους ανθρώπους είναι και δεν είναι κακό να ξέρουμε πως δεν είμαστε αθάνατοι!"
Κι αν πείτε:
"Γιατί σήμερα είσαι στις μαύρες σου;"
Θα σας πω:
"Εκείνο το ΕΠΑΝΗΛΘΑ με ταρακούνησε πάλι!"

ΥΓ. Η πεταλούδα μου δεν είναι ζώο, αλλά βολεύτηκε εκεί:

Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2007

ΑΝΑΣΑ!

Είχα ανάγκη από μια ανάσα!
Μάλλον ήταν τόσο μεγάλη η έλλειψή της που έδιωξε την ελπίδα!
Σας ενημερώνω για να μην την ψάχνετε και δεν την αναγνωρίζετε.

ΑΝΑΣΑ!

Πως λέμε ΑΝΑΓΚΗ;

Πως λέμε ΑΡΧΗ;

Πως λέμε ΤΩΡΑ;

Πως λέμε ΠΑΡΟΝ;

Πως λέμε αρχή μιας ανάγκης;

Πως λέμε αρχή μιας ανάγκης του τώρα;

Πως λέμε αρχή μιας ανάγκης του τώρα και του παρόντος;

Πως λέμε αρχή σε ένα νέο παρόν;

Κάτι τέτοιο!

Μπερδεμένα πράγματα.

Μέχρι να τα ξεμπερδέψω, θα παίρνω ανάσες στην ΑΝΑΣΑ, στο γουόρντ, στα στέκια μου, στα στέκια σας, ανάλογα τις ανάγκες.

Σαν ανάσα θα 'ρχομαι!
Για ανάσα θα 'ρχομαι!

Να σας ξανασυστηθώ:

http://kyklaminovounou10.blogspot.com/


Από σήμερα με λένε ΑΝΑΣΑ!

και μοίρα άμα λάχει, που λέει και ο Χρήστος Φασούλας στο βιβλίο του!(Να δω πότε θα το διαβάσω Χρήστο!)

http://fasoulas.blogspot.com/

Κυριακή, Ιουλίου 15, 2007

Ταλέντα που ξέφυγαν!




Ένα ταλέντο που ξέφυγε απ' τον θεατρικό κόσμο και μένει ανεμεκτάλευτο είναι ο Γιώργος που γνώρισα χθες!

Στο παρά πέντε πρόλαβα να τηρήσω την υπόσχεσή μου και φέρθηκα πονηρά!
Έστειλα στο τυπογραφείο... φωτογραφίες και τίτλο, για να πιάνει την Κυριακή, όπως είχα υποσχεθεί στον Γιώργο.
Συγγνώμη Γιώργο! Τα νέα τρέχουν τόσο γρήγορα και πολλές φορές βγαίνουμε εκτός προγράμματος!
Έλεγα στους φίλους μου για το μεράκι σου, το πάθος σου, το θεατρικό σου ταλέντο που μένει ανεκμετάλευτο!
Μόλις θα τους έλεγα πως ήσουν μακρυά μας και στο τέλος έγινες φίλος μας!
Μας παρέσυρες όλους μαζί και γίναμε η ορχήστρα σου με τα ρεμπέτικά σου και τα τσαχπίνικα λόγια σου!
Να είσαι σίγουρος πως δεν θύμωσαν οι στιχουργοί που άλλαζες τους στίχους!
Θα τους τραγούδαγαν κι αυτοί!
θα ξανασυναντηθούμε Γιώργο! Αυτό είναι σίγουρο!

Οι διαδρομές.... του Δροσίνη


Για να μην ξεχνιόμαστε, οι διαδρομές της ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ, σήμερα είχαν αφιέρωμα στον Γέώργιο Δροσίνη που λάτρευε το ΠΗΛΙΟ!
"Ο Δροσίνης είχε ένα παράπονο, επειδή το καλυβάκι δεν ήταν δικό του. Το λέει κι ο ίδιος ο ποιητής γεμάτος καημό:
Μικρά τα καμαράκια του
και τα παραθυράκια του
κι όλο μικροφκιαγμένο
τόσο μικρό όσο μπορεί την ευτυχία να χωρεί,
τι κρίμα που είναι ξένο!"
έγραψε ο Γιώργος Θωμάς.

Καλώς όρισες εαρινή συμφωνία!


Καλώς όρισες εαρινή συμφωνία!
Περιμένω τα νέα σου με κομμένη την ανάσα!
Ξέρω πως "στέγνωσες"... εκείνες τις σημαίες!

Ιουστίνη, τα 'μαθες τα νέα;


Παπαγαλάκι έχω καταντήσει!
Ιουστίνη μου,
τα ' μαθες τα νέα;
Η Ελένη Γκίκα είχε Καλοκαιρινό "Πάρτι" με Έλληνες συγγραφείς σήμερα στο Έθνος και το δικό σου βιβλίο έσερνε πρώτο τον χορό στο κέντρο της σελίδας!
Συγχαρητήρια Ιουστίνη μου και πάντα τέτοια!

Δάκρυσα με την ΓΕΛΛΑΣ...




Δεν ξέρω αν πλανάμαι ή είναι αλήθεια, πάντως εδώ και ώρες κρατάω στα χέρια μου μια εφημερίδα που την λένε ΓΕΛΛΑΣ και την έγραψαν μπλόγγερς.
Απ' ότι κατάλαβα μια μικρή ομάδα μπλόγγερς που σύντομα θα γίνει πολύ μεγάλη!
Συγχαίρω αυτή την ομάδα, για την ιδέα τους!
Όποιοι και να την αποτελούν, το ίδιο μου κάνει!
Το αποτέλεσμα μετράει κι εμένα μου αρκεί που το κίνητρο είναι το μεράκι και ο καλός σκοπός. Όλα τα όλα περρισσεύουν.
Η εφημερίδα αυτή ήταν μια μεγάλη έκλπηξη για μένα. Ακόμη δεν έχω συνέλθει. Στην αρχή σαν αυθόρμητος χαραχτήρας χάρηκα πολύ, γι' αυτό και την "κρέμασα" αμέσως στο μπλογκ.
Τώρα, μετά από ώρες ανάγνωση, νιώθω ζαλισμένη. Κάτι που νιώθω κι όταν σερφάρω στα μπλογκ και μετά το κλείνω, για να κατακάτσουν οι "φωνές" που υπερίσχυσαν και να μου αφήσουν το κάτι τους...
Αυτό που μένει δηλαδή.
Αυτή τη στιγμή τα πρώτα που βγαίνουν στην επιφάνεια, μέσα απ' αυτά που πρόλαβα να διαβάσω δηλαδή (έχει και πολλή ύλη! Πού θα βρούμε τόσο χρόνο ρε παιδιά; Έχουμε και δικές μας ανάγκες, προσωπικές, πέρα από υποχρεώσεις!)
είναι οι σελίδες που αφορούν την Αμαλία:
και της αργυρένιας:
εκεί που κυλάει αργά αργά ένα δάκρυ...
Σας είπα: Δε γελάω εύκολα!
Μα έχω όλη την καλή διάθεση να ξεχαστώ και να παρασυρθώ μαζί σας και να γελάσουμε!
Κι αν καμμιά φορά με νικάει το δάκρυ, μη σας νοιάζει!
Υπάρχουν και δάκρυα γελαστά...
Συνεχίστε και ξέρω πως η ΓΕΛΛΑΣ θα γίνει πολύ καλύτερη στην πορεία.
Τότε θα ξέρω καθαρά το γιατί την αγοράζω και γιατί την διαβάζω, όπως θα κάνουν και οι υπόλοιποι αναγνώστες σας.
Τότε που θα ξεκαθαρίσει ο ενθουσιασμός και θα διαβάζω σταθερά αγαπημένες στήλες και δε θα ζαλίζομαι διαβάζοντάς τα όλα!
Κάτι που κάνουμε όλοι μας δηλαδή και στα μπλογκ, αλλά και με τις υπόλοιπες εφημερίδες.
Σίγουρα όταν την διαβάσω όλη, αύριο και μεθαύριο, θα ξεκαθαρίσουν πολλά θέματα μετά απ' αυτά τα δυο που έγραψα.
Ας μη μου θυμώσουν οι υπόλοιποι μπλόγγερς!
(Έχετε και πολλή πολιτική κι εγώ δεν την αντέχω! Με κουράζει!)
Ως τότε,
Καλές εμπνεύσεις,
Καλή συνέχεια,
Καλή εργασία (γιατί εργασία έγινε τώρα εφόσον η εφημερίδα δεν είναι δωρεάν)
Καλή συνεργασία (γιατί χωρίς αυτή δεν υπάρχει πρόοδος)
και Καλή επιτυχία στα πρώτα γελαστά βήματά σας!
Και που είστε;
Μια πρόταση από μένα:
Βάλ' τε περισσότερες σελίδες με δάκρυ και δεν θα χάσετε!
Κι ας λέγεται η εφημερίδα ΓΕΛΛΑΣ!
Έχουμε μάθει να κλαίμε και να γελάμε μαζί! Ας μην απουσιάζει πολύ το ένα!
Φιλικότατα το ζαλισμένο κυκλάμινο

"Γελάω" με την Γελλάς!








Ευτυχώς που η προηγούμενη Αρχή μετακόμισε και μια άλλη Νέα Αρχή μόλις σήμερα γεννήθηκε μέσα απ' τα μπλογκ! Είναι για όσους δεν το μάθατε ακόμη η εφημερίδα των μπλόγγερ, η Γελλάς!
Μόλις ήρθε ο άντρας μου ο περιπτεράς και μου την έφερε!
Χάρηκα πολύ παιδιά! Συγχαρητήρια! Είναι μια Αρχή που έπρεπε κάποια στιγμή να ξεκινήσει!
Δεν την διάβασα ακόμη, για να δω πόσο θα με εκφράζει, μα αυτό δεν έχει νόημα!
Η Αρχή έγινε και πρέπει να συνεχιστεί! Αν και δεν γελάω εύκολα, ξέρω καλά ότι εσείς θα τα καταφέρετε!
Σαν καλή περιπτερού που είμαι, όχι μόνο μέσω του άντρα μου, αλλά επειδή είμαι και η ίδια, άσχετα αν έχω άδεια μακράς διαρκείας, έτρεξα να κρεμάσω την εφημερίδα μας στην πρώτη θέση!
Και αυτό, όχι μόνο γιατί μ' αρέσει και στηρίζω κάθε νέα Αρχή, όχι γιατί είμαι κι εγώ μια συγγραφέας και μπλόγγερ, αλλά γιατί έχω πολύ ελεύθερο χώρο στην καρδιά μου, όπως εσείς, (εμείς) ζητάτε! (και ζητάμε) για όλους εσάς, για όλους εμάς και για όλους όσους σας (μας) διαβάζουν!
**********
Τώρα με συγχωρείτε, έχω διάβασμα! Πάλι δηλαδή μπλογγάρισμα, αλλά με άλλο τρόπο!