Τετάρτη, Φεβρουαρίου 28, 2007

Για όσο θα λείπω

Θα τα λέμε εδώ:

http://asginoume.blogspot.com/

(Δεν γίνεται διαφορετικά).

Κλάμα μέσα στη νύχτα


Απόψε δεν μ' άφησε να κοιμηθώ το κλάμα ενός σκυλιού. Λες και είναι μόδα, η γειτονιά μου τον τελευταίο χρόνο γέμισε σκυλιά. Τα παίρνουν τα παιδιά και τα προσέχουν οι γονείς τους, ως συνήθως.

Άκουγα το σκυλί να κλαίει και σκεφτόμουν "ποιος θα πεθάνει πάλι;" Το έχω μάθει απ' τους παλιούς και το έχω παρατηρήσει κι εγώ. Αυτό το σκυλί έκλαιγε διαφορετικά. Το κλάμα του δεν μου θύμιζε αυτό "του πένθους", αλλά πόνο.

Το σκυλί μάλλον υπέφερε από κάτι. Οι κηδεμόνες του ή κοιμούνται βαριά ή βαριόντουσαν να σηκωθούν απ' την ζεστούλα του κρεβατιού τους. Προσπαθούσα να εντοπίσω ποιας οικογένειας είναι το σκυλί. Εν τω μεταξύ, έξω έριχνε καρεκλοπόδαρα. Εντόπισα ότι είναι ο Λουάν που έχει χαρακτηριστικό γαύγισμα.

Αφού είναι αυτός, σκέφτηκα, έχει σπιτάκι να προστατευτεί απ' τη βροχή. Δεμένος είναι, φραγμένος είναι, ας γυρίσω πλευρό. Θα έχει κανένα πονάκι και εγώ δεν θα μπορώ να τον βοηθήσω. Το σκυλί όμως συνέχιζε και το κλάμα του μου τρύπαγε τ' αυτιά.

Αδύνατον να κοιμηθώ. Σκεφτόμουν συνέχεια. Κι αν μπερδεύτηκε με την αλυσίδα του, κι αν κινδυνεύει να πνιγεί, κι αν έγινε μούσκεμα απ' τη βροχή, κι αν κρυώνει και δεν μπορεί να μπει στο σπιτάκι του;

Για πότε βρέθηκα έξω, δεν το κατάλαβα. Είδα το σκυλί μούσκεμα. Καθόταν μες την βροχή και έκλαιγε. Μόλις με είδε σκαρφάλωσε στα κάγκελα και κάτι μου έλεγε. Μου γαύγιζε σαν να με παρακαλούσε για κάτι. Περνάω κάθε μέρα από κοντά του, όταν βγάζω βόλτα το δικό μου σκυλί, αλλά τότε δεν ασχολείται μαζί μου. Συνήθως μυρίζονται με το δικό μου, φιλιούνται και κουνούν ουρές. Σήμερα κάτι έλεγε σε μένα, γιατί πήγα μόνη μου.

Κοίταξα αν είχε νερό. Γεμάτο το κουβαδάκι του. Κοίταξα αν είχε φαγητό και είδα αναποδογυρισμένο το κατσαρόλι του. Δεν μπορούσα να ξέρω αν από κάτω είχε τροφή, ούτε αν ήταν άδειο. Αν αναποδογύρισε χθες ή προχθές. Δεν μπορώ να ξέρω αν χθες τα αφεντικά του έδωσαν τροφή ή ξέχασαν.

Μόλις του είπα:" Πεινάς Λουάν"; μου γαύγισε δυνατά. Τότε του είπα: "Περίμενε, θα γυρίσω πάλι."

Από τότε το σκυλί δεν έκλαψε ξανά. Με κοίταζε όταν έφευγα, σιωπηλό, στην ίδια θέση το βρήκα όταν γύρισα με την σακούλα με τις υπόλοιπες κροκέτες του δικού μου σκυλιού. Έκανε μεγάλες χαρές. Έτρωγε λες και είχε να φάει απ' το '40! Πέταξα την άδεια σακούλα στα σκουπίδια και γύρισα σπίτι.

Ο Λουάν δεν ξαν' ακούστηκε κι εγώ ξαγρύπνησα και γράφω.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 27, 2007

Τρακ

Εδώ και ώρες έχω μεγάλο τρακ. Η καρδιά μου χορεύει, τα πόδια και τα χέρια τρέμουν. Μέρες τώρα κάνω πρόβα για το πώς θα βγω στη σκηνή .....
κι όσο πλησιάζει η στιγμή, τόσο ανέτοιμη νιώθω.

Τώρα τ’ αποφάσισα.
«Ήδη άργησες πολύ!» είπα στον εαυτό μου.
«Ή τώρα ή ποτέ!»

Κι αυτός ο άσπρος κρίνος της Παναγίτσας, όλο και μ’ έσπρωχνε.....
Τρεις μέρες τώρα, μου μιλάει. Μέχρι που τον φωτογράφησα. Δεν ήθελα να τον κόψω, ούτε σαν δώρο για την μάννα. Ήθελα να τον βλέπω. Να παίρνω δύναμη για να προχωρήσω.

Τον είδα Σάββατο πρωί. Άνθισε μες το καταχείμωνο, απ’ έξω απ’ τον κήπο μου. Μόλις τον είδα ταρακουνήθηκα. Άλλο ένα μήνυμα της μάννας! Αυτός και η βροχή είναι τα δυνατά της μηνύματα.

Άλλο ένα «προχώρα» δικό της! Για άλλη μια φορά το σημάδι της, τα σημάδια της! Γιατί δίπλα ήταν και άλλα δυο λουλουδάκια, οι αγαπημένες της όπως έλεγε: "γύφ' τσες!"

Αυτός ο κρίνος ήταν το πιο αγαπημένο της λουλούδι. Η παλιά αυλή μας ήταν γεμάτη απ’ αυτούς. Μέχρι το δρόμο έφταναν. Κάθε Πάσχα έκλεβαν την παράσταση, μαζί με την καμέλια, τις γύφτισσες και τα κίτρινα δακράκια.

Στην αυλή μας δεν υπάρχουν πια, λόγω της νέας οικοδομής. Θα υπάρξουν όμως, στο μέλλον.

Αυτό το λουλούδι το έχω δει σε απίθανες στιγμές στη ζωή μου και σε απίθανα σημεία. Μέχρι που το πρόσεξα και κάθε φορά το καταγράφω στα γραπτά μου. Το παίρνω σαν συμβουλή από Κείνη, ανάλογα σε τι φάση βρίσκομαι.

Έτσι και προχθές το Ψυχοσάββατο. Τον είδα ενώ ξεκίνησα για τα παλιό σπίτι της .....
κι ενώ ήμουν σε δίλλημα για το αν πρέπει .....

«να αερίσω τα προικιά μου!»


Το είπα!
Βοήθησε ο κρίνος και το είπα πιο εύκολα.

Και τα δακράκια βοήθησαν που άνθισαν μες τον δικό μου κήπο. Κι αυτά τα φωτογράφησα. Είχαν σκυμμένα τα κεφαλάκια.....

..... σεμνά και ταπεινά:

http://katerinastamatioupap.blogspot.com/

(Αυτό το ποστ το έγραψα ξημερώματα. Κάτι όμως με εμπόδισε να το στείλω... Θα σας το πω στην πορεία. Το στέλνω τώρα, μεσημέρι Τρίτης 4μ.μ.,που σταμάτησε η βροχή και βγήκε ο ήλιος!)

Και τώρα τρέμω.... Ξανά το τρακ! 1, 2, 3 ... ΒΓΑΙΝΩ!

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

Παλιά η συνταγή!



Σήμερα "δούλεψα" πολύ!

Έκανα ένα γλυκό και ελπίζω να αρέσει σε μικρά και μεγάλα "παιδιά".

Ήταν λίγο βιαστικό, γιατί "χτύπησε το κουδούνι" και μου θύμισε ότι το "διάλλειμα" τελείωσε.

Ελπίζω να σας αρέσει!

Ραντεβού στο επόμενο "διάλλειμα" και εδώ και εκεί:

http://asginoume.blogspot.com

Η πρόσκληση είναι για ΟΛΟΥΣ!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 19, 2007

Μήνυμα ελήφθη!

Με τα "διαλλείματά" μου δεν πήρα είδηση εγκαίρως το παιχνίδι του μπλογκοχωριού. Έτσι είναι. Αν δεν κάνεις βόλτα, χάνεις επεισόδια. Για να μην χαλάσω όμως την αλυσίδα και το χατίρι στον simon says που μες τον πόνο του σκέφτηκε και μένα και του εύχομαι ολόψυχα: "'Ολα να πάνε καλά!" simon says: http://raywind.blogspot.com

και στην καλή μου την sevarose που με σκέφτηκε: http://sevarose.blogspot.com


τον marko, τον george, αφού τους ευχαριστήσω όλους, παίρνω την σκυτάλη γράφοντας ακόμα 5 πράγματα για μένα:

1) Έχω έρθει πολύ κοντά στον θάνατο και δεν με τρομάζει πια. Νιώθω έτοιμη γι’ αυτόν ανά πάσα στιγμή.


2) Πάντα ήμουν υπέρ του καλού, του δίκιου, της αλήθειας και παλεύω ακόμα γι’ αυτό έστω και με προσωπικό κόστος.


3) Δεν ήμουν ποτέ σε κλίκες, πάντα όμως σε ομάδες με στόχο τον καλό σκοπό.


4) Θεωρώ "νεκρές" μέρες εκείνες που δεν με «γέμισαν» ως Άνθρωπο.


5) Οι άλλοι λένε ότι έχω καταφέρει πολλά πράγματα στη ζωή μου, ενώ εγώ έχω πολλά παράπονα απο μένα.


Κι αν κάτι έλλειπε απ’ το μπλογκ μου είναι μια φωτογραφία σταθμός, που ξεχωρίζει τη ζωή μου στον πριν και μετά την Μάννα. Νομίζω πως σας υπερκάλυψα.

Παραδίνω την σκυτάλη σε:

Στον reader's-diggest: http://www.diavazo.blogspot.com/ (Εύχομαι να μη μου θυμώσει που τον βγάζω απ' τον ρόλο του).

Στην sofi-k: http://www.sofi-k.blogspot.com


Στην elggalla:http://www.randomwriting-elgalla.blogspot.com/


Στην Σταυρούλα Σκαλίδη: http://stavroulascalidi.blogspot.com


Στο advocatus diavoli: http://advocdiab.blogspot.com

Σάββατο, Φεβρουαρίου 17, 2007

Κι εγώ μαζί σας!


Σκέψου, λέει, να βρέχει, να είναι Ψυχοσάββατο και τα καρναβάλια να γυρίζουν γύρω σου, από παντού. Να μην σ’ αφήνουν να ακούσεις τι σου ψιθυρίζει η βροχή και τι ζητάνε οι Ψυχές…

Σκέψου, λέει, να έχεις στο γραφείο σου δυο υπολογιστές.

Ο ένας ανοιχτός και αντίκα, που σε πάει μέσω γουόρντ σε καρναβάλια του χθες, που νόμιζες ότι τα ήξερες γιατί σου χαμογελούσαν, σ’ αγκάλιαζαν και δεν φορούσαν μάσκα. Τ’ αγκάλιαζες κι εσύ τόσο σφιχτά, σαν την Στέλλα, ώσπου σε πήραν τα αίματα απ’ τις πισώπλατες μαχαιριές. Τότε ανακάλυψες πως φορούσαν μάσκες και μάλιστα κακές. Μόνο που ήταν αόρατες.

Ο άλλος ο κλειστός, σύγχρονος, φορητό λαπ τοπ, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σε πάει στο καρναβάλι του τώρα. Μπορεί να σε μεταφέρει γρήγορα σε ένα πάρτι τρελό. Σε πρόσωπα γνώριμα και άγνωστα. Άλλα με μάσκα κι άλλα χωρίς. Άλλα με όμορφη, άλλα με άσχημη. Άλλα με μία, άλλα με πολλές και ποικίλες…. Να σε παρασύρουν σε ένα τρελό χορό, να χορεύεις μαζί τους, πότε με παντόφλα, πότε με γόβα στιλέτο, πότε οπλισμένη και πότε άοπλη. Πότε χαμογελώντας και πότε κλαίγοντας. Πότε άρρωστη και πότε καλά. Πότε με μάσκα και πότε χωρίς.

….και να ξέρεις, λέει, πως κατέληξε το χθες.

….και να μην ξέρεις, λέει, πως θα καταλήξει το τώρα. Ποιος θέλει να σε κάνει να χαρείς, ποιος κρατάει το στιλέτο και με ποια μάσκα κι από ποια μεριά θα σου την φέρει και γιατί. Αν θα δεις αίματα ή λουλούδια.

Σκέψου, λέει, να σου χτυπάνε την πόρτα τα παιδάκια της γειτονιάς ντυμένα καρναβαλάκια, θέλοντας να τα φιλέψεις και να προδίδονται με τις φωνούλες τους λέγοντας:
«Χορέψ’ τε κι εσείς μαζί μας κυρία Κατερίνα!»

Σκέψου, λέει, να μην έχεις διάθεση για χορό, αλλά να λες:
«Μαζί σας ρε παιδιά! Οι δικές σας οι μάσκες είναι οι πιο αληθινές!»
….και να χορεύεις μαζί τους σαν παιδί!

Μαζί σας παιδιά! Ας χορέψουμε όλοι μαζί! Χορέψ’ τε όσο αντέχετε κι αντέχω! Το καλούν οι μέρες. Βαράτε τα ντέφια και όπου βγει!

….κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί!

Καλές Αποκριές και Καλή Σαρακοστή!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 12, 2007

Τα λέμε στο "διάλλειμα" !


Είχα μάθει κάθε χειμώνα να «φεύγω».

Να «ταξιδεύω» στο παρελθόν, να με «συναντώ» και να με «βρίσκω».

Φέτος άστραψε και βρόντηξε!
Ούτε χειμώνα δεν έκανε!

Αυτό με έχει αποσυντονήσει πολύ.
Νιώθω πως έχω χάσει τις ισορροπίες μου.
Δεν πρόλαβα ούτε να «φύγω», ούτε να με «βρω».

Έχω ετοιμάσει τα «βαλιτσάκια μου» εδώ και καιρό. Έχω «ξεκινήσει» το «ταξίδι» μου, αλλά δεν με βοηθάει, ούτε ο καιρός, ούτε το blog και οι υποχρεωτικές αλλαγές του. (Με την υποχρέωση του Google και τα κινεζάκια του!)

Με το blog σήμερα νομίζω μπήκε μια τάξη.

Μου αρκεί για να σας βρίσκω όταν θα κάνω «διαλλείματα» απ’ το «αλλού» που θα πάω.

Να περνάτε όλοι σας καλά!

Φιλικότατα !!! Κατερίνα

Υστερόγραφο 13/2:
Λυπάμαι, αλλά αναγκάζομαι να κλείσω τα σχόλια. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι καλές προθέσεις, όπως νόμιζα.Ήδη έσβησα ένα "άρρωστο" σχόλιο κι επειδή εγώ δεν θα είμαι "εδώ" για να έχω τον έλεγχο, για τα επείγοντα στο :

kyklaminovounou@yahoo.gr

Ζητώ συγνώμη απ' τους φίλους, αλλά εκείνοι με καταλαβαίνουν καλύτερα!
Ευχαριστώ!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 05, 2007

Σαν συμπαράσταση για το βιβλίο

Με αφορμή του post της Ελληνικής Λογοτεχνίας

15/8/94
..........
Σε μια τοπική εφημερίδα διάβασα για την έκθεση βιβλίου, που είχε στο χωριό μου το βράδυ. Ενώ έχω μια βδομάδα στο χωριό, δεν βγήκα ούτε μια φορά στην πλατεία. Απόψε λόγω των βιβλίων, ντύθηκα, στολίστηκα, πήρα και τα παιδιά και πήγα.

Ενώ τα λεφτά μας είναι μετρημένα, πήρα μαζί μου δέκα χιλιάδες. Έτσι για να έχω μαζί μου.

Κι όμως, γύρισα σπίτι μόνο με πενήντα δραχμές. Ήμουν ικανή ν' αγοράσω όλο τον πάγκο με τα βιβλία. Ξαφνιάστηκα με τον εαυτό μου. Δεν είχε εκδηλώσει ποτέ τέτοιο πάθος για τα βιβλία. Ίσως μ' επιρέασε το γεγονός, ότι οι φίλες μου επέμεναν να διαβάσω έστω και με το ζόρι, αυτά τα βιβλία που μου έδωσαν κι εγώ διαβάζοντας μου ήρθε η όρεξη.

Όπως λένε: «τρώγοντας έρχεται η όρεξη».

Είχαν πει οι φίλες μου, όταν διάβασαν μέρος του βιβλίου σου και κάποια άλλα μισά μυθιστορήματά μου, ότι: «Μοιάζεις με την τάδε, την τάδε, τον τάδε. Διάβασε εκείνο το βιβλίο να δεις. Διάβασε και το τάδε, να δεις. Περίπου σαν το δικό σου». Έτσι, ήρθα στο χωριό με τρία βιβλία απ' τις φίλες μου, ένα δικό μου που αγόρασα απ' το Βόλο, πριν φύγω γιατί μ' άρεσε ο τίτλος και παίζεται σήμερα στο Θέατρο από αξιόλογους ηθοποιούς. Μη μπορώντας να πάω Αθήνα να το δω, θέλησα να το διαβάσω. Μόνο που στενοχωρήθηκα όταν το είδα σ' ένα καρότσι, έξω απ' τα μαγαζιά, στο δρόμο και τα πουλούσαν με το κομμάτι. Μου θύμισαν την λαϊκή: «τρία αγγουράκια εκατό δραχμές».

Ακούγοντας τον πωλητή και την δική του προσφορά, μίσησα τον εαυτό μου που δεν είμαι πλούσια, να του αγοράσω όλο τον πάγκο. Αν όχι να τα διαβάσω όλα, γιατί δεν προλαβαίνω, τουλάχιστον να τα βάλω σ' ένα δικό τους χώρο, εκεί που τους αρμόζει, εκεί που θα ήθελαν να βρίσκονται αυτοί που τα έγραψαν. Το λέω αυτό, γιατί μόνο οι συγγραφείς ξέρουν πώς τα έγραψαν και τη σημασία έχουν γι' αυτούς αυτά τα βιβλία.

Δεν θα ήθελα ποτέ να είμαι στη θέση κάποιου συγγραφέα που το βιβλίο του βρισκόταν σε κείνο το καρότσι. Είναι τυχεροί που δεν τα είδαν.

Ναι μαννούλα μου. Έτσι έγινε. Μακάρι το βιβλίο μου να μην κυκλοφορήσει ποτέ, αν πρόκειται να καταλήξει κάπως έτσι, με το κιλό στα παζάρια και πεταμένα, σαν τ' άπλυτα.
.............

Δώσε μου λιγάκι ουρανό

πάρε με μαζί στο πέταγμά σου,
να μην έχω ανάγκη τα φτερά σου....

Μόλις έφυγε ο τεχνικός. Μου έκανε αναγκαστική ανακαίνιση στο κυκλάμινο.
Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Δεν μ' αρέσουν οι αναγκαστκές αλλαγές.
Έχω στεναχωρεθεί πολύ που πάει όλος ο κόπος μου χαμένος με τα links και που δεν το συζητάω πια να τα ψάξω πάλι απ' την αρχή.
Ο πρώην ελεύθερος χρόνος μου δεν υπάρχει πια και τον λίγο θα τον διαθέσω σε ότι δεν με αγχώνει.
Λυπάμαι πολύ παιδιά!
Αν ήξερα, θα το άφηνα όπως ήταν και θα άνοιγα άλλο με ίδιο όνομα.
Χρειάζομαι χρόνο να συνέλθω απ' τον σημερινό σεισμό....

Μην του μιλάτε του παιδιού...

Το "γιατί" δεν έχω καταλάβει.

Κυριακή, Φεβρουαρίου 04, 2007

Απαραίτητα για το πάρτυ του george

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε
Να πάμε κατευθείαν στον γιώργο
Άντε Γιώργο! Πότε θα με μάθεις να κάνω λινκ από δω;
Κι αν μου μάθεις να βάζω και τραγούδια,

δεν πάω πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνω!

Σάββατο, Φεβρουαρίου 03, 2007

Ξενύχτια και χόμπι







Κάποιοι τα λένε χόμπι.
Κάποιοι ελεύθερες ώρες.
Εγώ τα λέω φάσεις ζωής κι έχω μεγάλη ποικιλία σ΄αυτές.

Ελεύθερες ώρες δεν θα το πω, (ξενύχτια θα το πω), γιατί κι άλλες γνωστές μου είναι και νοικοκυρές και σύζυγοι και μητέρες και εργαζόμενες, αλλά τέτοια κουσούρια δεν έχουν. Εγώ παρόλο που ανήκα σε όλες αυτές τις κατηγορίες, πάντα έβρισκα χρόνο για κάτι άλλο. Ανήσυχος άνθρωπος. Καλώς κακώς, έτσι είμαι.

Πέρασα από πολλές φάσεις τέτοιες. Η τελευταία είναι το μπλοκιγκ. Δεν ξέχασα όμως ποτέ και τις άλλες που μου κράτησαν συντροφιά μια ζωή.

Πολλά χόμπι είχαν διάρκεια έως και χρόνια, όπως τα παζλ. Εκείνο το χόμπι που δεν έκλεισε ποτέ τον κύκλο του από μαθήτρια, τότε που απέκτησα την πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, μέχρι και τώρα, ήταν η φωτογραφία.

Για να μην μακρηγορώ τα χόμπι της ζωής μου ήταν:

Λευκώματα από μικρή.
Συλλογή φωτογραφιών και αυτογράφων ηθοποιών και τραγουδιστών.(μικρή)
Συλλογή σινερομάντζων. (μικρή)
Συλλογή τραγουδιών. (Τα λόγια)
Συλλογή γραμματοσήμων (και μεγάλη)
Συλλογή από χαρτοπετσέτες!( Μικρή!)
Συλλογή καρτών (τοπίων κ.λ.π)
Συλλογή σπιρτόκουτων.

Συλλογή από κόλλες αλληλογραφίας.

Πλέξιμο βελονάκι και βελόνες (νέα)
Κέντημα (νέα)
Συλλογή τηλεκαρτών. (Κράτησε πολλά χρόνια)
Χειροτεχνίες με κοχύλια.
Συλλογή με πέτρες από τη θάλασσα.
Χειροτεχνία με χάντρες.
Ζωγραφική με σωληνάρια σε σταμπαρισμένα κεντήματα ή πίνακες.
Ζωγραφική με πινέλο. (Ευτυχώς κράτησε λίγο!) Μόνο στα παλιά έπιπλα φάνηκε καλή.

«Συλλογή» από παπαγαλάκια! (Μέχρι 22 έφτασα!)
«Συλλογή» από ψαράκια.
Φυτολόγια. (Συχνά πυκνά)
Συλλογή από σαρδέλες.(λουλούδι) Είχα φτάσει στα 30 χρώματα περίπου.
Συλλογή ενθυμίων.....(γενικώς!)
Φωτογραφία. (πάντα!)
Παζλ. (Κράτησε πολλά χρόνια και έχω γεμίσει το σπίτι και ένα μπαούλο.)

Αυτά θυμάμαι σε πρώτη ζήτηση.
Πάω καλά γιατρέ μου;

(Δοκιμάζω τα χρώματα να δω ποιο δένει καλά στο μάτι).

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 02, 2007

Ευχαριστώ σας!




Τ' απόγευμα γκρίνιαξα στον άντρα μου ότι μου λείπει πολύ το χωριό μου.

"Λοιπόν"...., μου λέει, με άγρια φωνή.

Τρόμαξα! "Τώρα θα τ' ακούσω!" σκέφτηκα μέσα μου.

Κατέβασα τ' αυτιά και άρχισα να στρώνω το τραπέζι, να φάμε.

"Ετοιμάσου να φύγουμε!" τον ακούω να λέει χαμογελαστός!

Να σας πω ότι πέταξα απ' την χαρά μου;

Να σας πω πως δεν το πιστεύω ακόμα;

Πήγαμε λοιπόν και γυρίσαμε.

Μάζεψα λουλούδια, φεγγάρια, αγάπη και ενέργεια φυσικά και σας κερνάω!

Καλόν μήνα σε όλους σας και σας ευχαριστώ για την κατανόηση.

Θα μου περάσει!