Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2007

Οι κούκλες δεν κλαίνε ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ


Έγραφε, έγραφε μονάχα τ’ όνομα κάτω από την ημερομηνία που αντέγραψε για περισσότερο από μια ώρα. Η καθησυχαστική κίνηση της γραφής ήταν γι’ αυτήν ένα αρχέγονο καταπραϋντικό. Τις αντικαταθλιπτικές του ικανότητες τις είχε ανακαλύψει ενστικτωδώς από μαθήτρια. Πήγαινε ακόμα στο Δημοτικό, όταν ξαφνικά κατάλαβε μια μέρα πως η γραφή ήταν η μόνη ασπίδα σωτηρίας της. Το βρήκε τυχαία. Έτσι μια νύχτα, τρομαγμένη, όταν απλώς αντέγραφε.





Με δέος παρατηρούσε τον πανικό να υποχωρεί όπως η άμπωτη στην παλίρροια. Μέχρι που απέμεινε άδεια, σαν σακί, ένα τόσο δα παιδί, αλλ’ απολύτως ανακουφισμένη. Ε, και στη συνέχεια –σκέφτηκε- πως αν είναι απλώς και μόνη η γραφή που μπορεί να επιτύχει τέτοια σπουδαία αποτελέσματα, φαντάσου το τι μπορεί να σου κάνει το γράψιμο.
Σελίδα 90

2 σχόλια:

  1. Σωστή ψυχοθεραπεία παιδί μου το γράψιμο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όποτε γράφω, από πού τάχα αντιγράφω και ποιος
    είναι που μου ψιθυρίσει στ' αυτιά της καρδιάς μου?...

    ΑπάντησηΔιαγραφή