Πέμπτη, Οκτωβρίου 04, 2007

Θολούρα ζωής με τατουάζ


Η Νίνα συχνά πυκνά χτυπάει την πόρτα μου και μου ζητάει λεφτά.
Βρίσκει πάντα τους σοβαρότερους λόγους.
Πάντα λυγάω και της δίνω, αν και δεν με πείθουν πια ούτε οι λόγοι της, ούτε οι δικαιολογίες της.
Προχθές την μάλωσα.
«Να πας να δουλέψεις, Νίνα» της είπα. «Εμένα δεν μου περισσεύουν. Δουλεύω ξενύχτια για να τα βγάλω πέρα…»
«Το ξέρω κυρία Κατερίνα, αλλά δεν με παίρνουν στη δουλειά!»
«Γιατί δεν σε παίρνουν Νίνα;»
«Γιατί βλέπουν τα τατουάζ! Δεν τα βλέπετε;»
Κοίταξα τα χέρια της… και θυμωμένη της είπα:
«Να τα κρύψεις! Να φορέσεις μακρύ μανίκι και ν’ αλλάξεις τρόπο ζωής. Εγώ βοηθάω τόσα χρόνια, μα δεν βλέπω καμιά προκοπή!
Κρίμα ρε Νίνα! Γιατί;»
«Θ’ αλλάξω κυρία Κατερίνα! Σας το υπόσχομαι θ’ αλλάξω! Είστε πολύ καλή και η μόνη που μας στηρίζετε…»
(Εννοούσε την οικογένειά της).
«Το έχεις ξαναπεί και στο παρελθόν Νίνα. Πάντως να ξέρεις ότι είναι η τελευταία φορά που σου δίνω! Δεν βλέπω φως!»

Απόρησα με τον εαυτό μου. Πως μου βγήκε τόση σκληράδα;
Της έδωσα το πεντάευρο σε ψιλά όμως, για να νιώσει την αξία του χρήματος, γιατί με τα χάρτινα παλιότερα και εικοσάευρα να ήτανε, δεν τα εκτιμούσε για ν’ αλλάξει.
Την άκουγα να μου λέει χίλια «Ευχαριστώ» και πολλούς επαίνους, αλλά εγώ είχα χαθεί στη θολούρα των ματιών της…
23 χρονών κοπέλα, ψηλή, σαν τα κρύα τα νερά, έγινε μέσα σε λίγα χρόνια σαν γριά εκατό χρονών. Το πρόσωπό της μαύρισε, τα μάτια της μπήκαν όσο πιο βαθιά μπορούσαν, το κορμί της έμεινε μισό. Τα μάτια της θολά απ’ την μαστούρα και στα χιλιοτρυπημένα χέρια της κρατούσε τσιγάρο και μια μπύρα.
«Λυπάμαι, Νίνα» της είπα.

Πράγματι λυπάμαι και χρόνια τώρα έκανα παραπάνω πράγματα απ’ όσα μπορούσα. Κάποιοι άνθρωποι αν δεν θελήσουν κι αν δεν προσπαθήσουν από μόνοι τους να ξεφύγουν και να ζήσουν, δεν μπορεί να τους βοηθήσει κανείς, μα κανείς!
Αυτοκτονούν αργά αργά και το ξέρουν!
Τα ναρκωτικά είναι θάνατος κι εγώ σκέφτηκα ότι βοηθώντας την όποτε μου ζητήσει, μόνο κακό της κάνω. Ίσως και να επισπεύδω ένα θάνατο.
Γι’ αυτό από δω και πέρα, μόνο σε είδος.

Τα τατουάζ στα χέρια κάποτε θύμιζαν φυλακισμένους.
Τώρα έγιναν μόδα και τα κάνουν και υγιείς άνθρωποι.
Τα τατουάζ της Νίνας όμως είναι από κείνα που γίνονται με μαστούρα, αλλά δεν είναι αυτός μόνο ο λόγος που δεν την παίρνουν στη δουλειά.
Είναι τα «φευγάτα» μάτια της, αν πράγματι ψάχνει...

6 σχόλια:

  1. Λυπάμαι για τη Νίνα,
    Λυπάμαι την κάθε Νίνα,
    Αλλά όπως λες πρέπει πρώτα
    να το θελήσουν μόνοι τους...
    ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ...
    ΝΑ ΠΕΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΚΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΚΑΝΟΥΝ...

    Δύσκολος δρόμος Κατερίνα μου
    κι' εγώ ειλικρινά, λυπάμαι...

    Γλαρένιες αγκαλιές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κι εγώ πολύ γλαρένια μου!
    Δύσκολα τα πράγματα γύρω μας γλαρένια μου, δύσκολα και δεν ξέρεις πια πως και πόσο να βοηθήσεις.
    Ήδη είναι αργά για μερικούς γλαρένια μου...
    Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!
    Δυστυχώς!
    Είναι θέμα βάσεων (οικογένειας) κράτους και πρόνοιας, αλλά κι αυτό προ πολλού έχει παραιτηθεί μαζί τους...
    Ήδη άρχισα να παραιτούμαι κι εγώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έρχομαι συχνά αντιμέτωπη με "Νίνες" μιας κι έχω μαγαζί και κάθε φορά δεν ξέρω τί να κάνω..Να δώσω και να την βοηθήσω μ'αυτο τον τρόπο να φτάσει στον θάνατο; να μη δώσω και να την στρέψω στην κλοπή;...
    Άλλοτε γίνομαι σκληρή κι άλλοτε λυπάμαι, εξαρτάται από το τί μου λένε τα μάτια της....
    Καλή σου μέρα Κατερίνα :)

    NIOBH (http://niobh.pblogs.gr/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νιόβη μου, κι εγώ έχω δει πολλά, ειδικά τα βράδια στο περίπτερο.
    Κι εγώ τα μάτια τους κοιτάζω...
    Αυτά μου "μιλάνε" πάντα!
    Φιλιά και Καλώς όρισες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νιόβη μου, δεν κατάφερα να σε βρω.
    Οι γνώσεις βλέπεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Kατερίνα μου αν κάνεις κόπυ την διεύθυνση μου και paste πάνω στην μπάρα της αναζήτησης θα στο βγάλει αμέσως...

    ΝΙΟΒΗ (http://niobh.pblogs.gr/)

    ΑπάντησηΔιαγραφή