"Πλατάνειο άσμα"

Είχα πάει να πάρω χρώματα να βάψω τις γλάστρες μου. Η φωτο κρεμασμένη στο λαιμό. Πάντα! μη μου ξεφύγει κάτι!

Αν και ατιμέλητη, πέρασα απ' την πλατεία. Είχε κόσμο, μα δεν μ΄ένοιαξε. Άφησα τα ψώνια μου και άρχισα να φωτογραφίζω τα αγαπημένα μου πλατάνια της πλατείας του Αγίου Γεωργίου.

(Μεγάλη η χάρη του! Γιορτάζει σήμερα! Χρόνια Πολλά στους Γιώργηδες και στις Γεωργίες, γιατί με την βιασύνη μου, με βλέπω να το ξεχνάω στο τέλος!)

Πως και πως τα περίμενα να πρασινίσουν! Τα έχω φωτογραφίσει τόσες φορές γυμνά, που ήταν αδύνατον να αντισταθώ στην ομορφιά τους.

Κάποια στιγμή με φώναξε μια παρέα Ζαγοριανών.

-Βγάλ΄τα τώρα Κατερίνα, γιατί δεν θα τα ξαναδείς! Άπό βδομάδα θα τα κόψουν!

Να μην σας πω, ότι μόνο που δεν λιποθύμησα. θα σας πω μόνο ότι ρώτησα έναν έναν τους Ζαγοριανούς που έβλεπα μπροστά μου, για να μάθω περισσότερα.

Έμαθα λοιπόν, ότι έσπασαν δυο κλωνάρια και παραλίγο να έχουμε θύματα μαθητές! Ότι έπεσε ένα μεγάλο κλωνάρι, πάνω σε τραπέζια καφετέριας που λόγω του δυνατού αέρα, όλοι οι πελάτες είχαν μπει μέσα!

Με σόκαρε το γεγονός! Πάνω απ΄όλα οι άνθρωποι! Όλα κι όλα!

Όμως, αυτά τα πλατάνια..... τ΄αγαπώ πολύ. Έχουν Ιστορία! Μαζί τους έχω κι εγώ την δική μου ιστορία, τις δικές μου αναμνήσεις.

Άλλοι μου είπαν θα "τα κόψουν απ΄τον πάτο"!

Άλλοι μου είπαν μόνο τα επικίνδυνα κλωνάρια.

Άλλοι μου είπαν ότι είναι όλα τα πλατάνια σάπια!

Πολλά άκουσα, αλλά και πολλά είπα. Είπα στον κόσμο να φροντίσει να είναι παρόν, την ώρα του κλαδέματος ή της κοπής. Να σκεφτούν την ομορφιά, την δροσιά, τον τουρισμό, την Ιστορία τους! Να προσέξουν "τους κουρείς"! Μην τα κάνουν κούτσουρα!

Απ΄τον φίλο Γιάννη που έχει καφενείο, είδα την φωτογραφία του προηγούμενου "κουρέματος", που έγινε το 1898! Πριν 109 χρόνια!

Τι έχουν δει αυτά τα πλατάνια! Ακόμη και τον πατέρα μου, που εγώ δεν θυμάμαι, αυτά τον ήξεραν καλά!

Πονάω από προχθές που το έμαθα....

Αν φεύγω πάλι επειγόντως αύριο, ο κύριος λόγος είναι αυτός! Να είμαι εκεί! Να δω! Να εμποδίσω κάτι, αν μπορώ!

Αυτός ο πλάτανος που σας δείχνω, θα κουρευτεί σίγουρα! Πόσο, δεν ξέρω. Αυτά τα κλαδιά πάνω απ΄τα σπίτια, δεν θα τα ξαναδώ, ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εσείς.....

Αυτόν τον πλάτανο τον αγαπώ πολύ! Ίσως γιατί έχει την βρύση και ξεδίψασα πολλές φορές εκεί, από παιδί....

Ας μην παρασυρθώ σε συναισθηματικά κείμενα και αναμνήσεις που έτσι κι αλλιώς προκύπτουν....

"Δεν είναι ώρα για τέτοια..."

Είν΄ η ώρα για έργα.

Ας αφήσω να μιλήσουν οι φωτογραφίες. Εκείνες θα τα πουν καλύτερα.

Κι είναι τόσες πολλές! Πάντα ήμουν της υπερβολής, άλλωστε!

Θα γεμίσουν τα μπλογκ μου πλατάνια! Από δω, στο "εδώ Ζαγορά", στο Πήλιο, στην εφημερίδα μου, παντού!

Παντού ...... "ΠΛΑΤΑΝΕΙΑ ΑΣΜΑΤΑ" θα βλέπετε, μέχρι να γυρίσω με νέες φωτογραφίες.... που ελπίζω..... να βλέπονται!

Άγιε μου Γιώργη, σώσε τα πλατάνια της πλατείας σου και πλατείας μου!