"Τώρα" διαρκείας....

Τώρα ήταν κι έγινε κιόλας, χθες!

Χθες βράδυ τέτοια ώρα, δυο κορίτσια έλεγαν τα μυστικά τους στο σαλόνι δίπλα στο τζάκι, με το φως των κεριών. Είχαν πολλά να πουν, γιατί αυτή η φίλη μένει στην Σουηδία. Χαιρόμουν που ήταν δίπλα μου, τόσο κοντά κι ας μην άκουγα τα μυστικά τους. Το αγόρι είχε βγει με άλλη παρέα.
Σαν τώρα ήταν, κι έγινε χθες!

Προχθές το βράδυ, δυο κορίτσια έμπαιναν, έβγαιναν, με πολλές στάσεις στην κουζίνα, στο σαλόνι και στο δωμάτιό τους. Ντύνονταν στολίζονταν, άντε να πάρεις σειρά στο μπάνιο, μέχρι να καλλωπιστούν για την επόμενη βόλτα. Το αγόρι έβγαινε πιο γρήγορα. Τα αγόρια δεν στολίζονται.
Σαν χθες ήταν κι έγινε προχθές!

Παραπροχθές το βράδυ, τα ίδια πάλι. Μεσημεριανή έξοδο, απογευματινή έξοδο, βραδινή έξοδο. Η φιλοξενούμενη φίλη απ΄την Αθήνα, έπρεπε να γνωρίσει καλά τον Βόλο, με τον ήλιο της Πρωτοχρονιάς! Και το αγόρι μπαινόβγαινε το βράδυ, για να δει το φεγγάρι....
Σαν προχθές ήταν κι έγινε παραπροχθές!

Προπαραπροχτές όμως, χαιρετούσαμε το 2006 και υποδεχόμασταν χαρούμενοι το 2007.
Εκεί θα σταθώ.
Τέτοια ώρα έτρεχα να μπω στο μπάνιο, να προλάβω να πλυθώ, να με βρει ο καινούργιος χρόνος καθαρή. Τα κορίτσια αργούσαν κι εγώ γκρίνιαζα. Πρόλαβα όμως, όπως είχαν προλάβει και ο άντρας μου και το αγόρι.
Τόσο τρέξιμο, τόσο άγχος! Κάθε χρόνο τρώγαμε πριν έρθει ο καινούργιος χρόνος. Φέτος δεν προλάβαμε. Φάγαμε μετά τα έθιμα....
«Να τα κάνεις όλα μαμά! Να τα δει και η φίλη μου!»
«Να τα κάνω κορίτσι μου!»
Κι αυτά δεν τα προλάβαμε όλα πριν τις 12. Κάποια τα κάναμε μετά. Προλάβαμε όμως τα βασικά.
12 παρά πέντε ο αφέντης του σπιτιού, ήταν έξω απ΄την πόρτα. Εκείνος στη θέση του κι εμείς στις θέσεις μας. Στη γραμμή πίσω απ΄ την πόρτα.
Σβήσαμε τα φώτα. Βλέπαμε απ΄το φως της φλόγας του τζακιού και των κεριών. Η κόρη κοντά στο τζάκι, με έτοιμο τον κόκκινο φάκελο να καεί στην πυρά, με κρυφές και φανερές επιθυμίες όλων μας, γραπτές για να πραγματοποιηθούν μέσα στον χρόνο!
3, 2, 1!
Χτυπάει το κουδούνι, ανοίγω τα φώτα, ο φάκελος με τις επιθυμίες ήδη καίγεται και ο άντρας μου ντυμένος με την στολή του Άει Βασίλη, λέγοντας "Χρόνια Πολλά", έσκασε τρεις φορές το ρόδι κάτω στην είσοδο, να είναι τυχερή η χρονιά! Μετά άνοιξε την σαμπάνια και το "πάφ" της ξεχώρισε απ΄τις τουφεκιές των γειτόνων.
Μετά, γέμιζε ένα ένα ποτήρι με σαμπάνια και το έδινε με ευχές σε μας, με την σειρά.
Μετά γέμισε και το δικό του, τσουγκρίσαμε όλοι μαζί στην πόρτα, πήρε το τσουβάλι με τα δώρα και τα γράμματα και ήρθε στο φτωχικό μας. Γελαστός και χαρούμενος, έδινε σε έναν έναν τα δώρα του και το γράμμα ή την κάρτα του. Φέτος ο ταχυδρόμος είχε λιγότερα γράμματα, γιατί ο Άει Βασίλης είχε πολύ τρέξιμο και δεν πρόλαβε να γράψει. Αντί για 25, ήταν 20. Ήμασταν 5, όλοι πήραμε από 4 γράμματα. Σ΄αυτά τα γράμματα πάντα γράφουμε λόγια ουσίας, ή παράπονα που δεν λέγονται με το στόμα και σίγουρα ευχές. (Εμένα μες τα παράπονα ήταν και τα μπλογκ!)
Μεγάλη η χαρά με τα δώρα, πολύ περισσυλογή με την αλληλογραφία που δεν κράτησε για πολύ, γιατί περίμεναν τα δώρα του καθενός για τον καθένα. Εγώ σε όλους. Τα κορίτσια σε όλους. Το αγόρι σε όλους. Δεν έχει σημασία η χρηματική τους αξία, όσο η κίνηση.
Πέρασε η ώρα, χωρίς να καθίσουμε στο τραπέζι. Το σαλόνι είχε γεμίσει πολύχρωμα χαρτιά και σακκούλες! Όμορφα σκουπίδια. Στο πάτωμα. Εκεί. Να τα βλέπουμε, να τα πατάμε!

Διάλειμμα για φαί. Ευχές, τσουγκρίσματα, νοστιμιές!

Ντριν το κουδούνι. Ήρθε ο κουμπάρος για ποδαρικό με τον μικρό. Η βαφτιστήρα μου δεν ήρθε, γιατί ήταν αργά.

«Ακόμα δεν φάγατε;»
«Σ΄αγαπάει η πεθερά σου κουμπάρε! Κοπιάστε να φάμε όλοι μαζί!»
Εκεί στο τραπέζι, γύρισε η λοταρία. Κάθε νούμερο έκρυβε ένα κέρμα, ή Χρόνια Πολλά! Γύρα γύρα και ξανά απ΄ την αρχή. Όλοι κάτι πήραν, ενώ έτρωγαν.

«Μαμά, τα μπαλόνια!!!!»
«Φάτε πρώτα κορίτσι μου!»
«Όχι τώρα! Πριν φύγει ο Γιωργάκης!»
Βουρ στο σαλόνι όλοι μαζί. Μικροί και μεγάλοι.

«Α! Δεν έχει! Φέτος άλλάζει το πρόγραμμα. Όχι όποιος προλάβει! Ένας, ένας! Με την σειρά! Πάρε Γιωργάκη την οδοντογλυφίδα και σπάσε όποιο μπαλόνι θέλεις».
Φοβόταν Ο Γιωργάκης το "μπαμ", βοηθούσαν και οι μεγάλοι! Η οδοντογυφίδα άλλαζε χέρια και ξαναγύριζε πάλι στα ίδια.
Πολλά τα μπαλόνια, λίγα τα πολύ τυχερά. Ευχές, 1ε 2ε 5ε, για το καλό! Για γούρι!
Σαν τώρα ήταν, που γέλαγα βλέποντας τον άντρα μου να μπουσουλάει στο πάτωμα, σα μωρό παιδί, για να καρφώσει το τυχερό μπαλόνι! 50 χρονών άνθρωπος, ίσος κι όμοιος με τον Γιωργάκη! Πολλά τα γέλια. Εγώ δεν συμμετείχα. Προτίμησα να κάνω τον φωτογράφο. Είχα κερδίσει ήδη, που τους έκανα όλους παιδιά!

Φάγαμε πάλι κι ο κουμπάρος με τον Γιωργάκη έφυγαν.
«Μαμά την βασιλόππιτα! Την ξέχασες!»
«Πού μυαλό, κορίτσι μου;»

Σκαλίσαμε και την βασιλόπιττα. Το φλουρί συνόρευε σε τέσσερα κομμάτια. Του σπιτιού, των γονιών και της κόρης. Πήραμε όλοι μας τη χαρά και το χαρτονόμισμα το δώσαμε στην κόρη....

«Μαμά, αργήσαμε! Φεύγουμε!»

Είπα κι εγώ! Θυμήθηκε και τ΄ άλλα που ξέχασα ή μάλλον δεν πρόλαβα να ετοιμάσω;
Φτηνά την γλύτωσα!

Πριν λίγες μέρες ήταν, και λέγεται πέρ΄σι!

Τώρα άρχισα να γράφω, κι έγινε Πριν!