Μπόρα είναι. Θα περάσει;

Εδώ και ώρα στενοχωρέθηκα πολύ.
Πήγα στο μόνιτορ για να δω ποιός απ' τους γνωστούς μου μπλόγγερ έγραψε νέο ποστ, γιατί το έχω πει απ' την αρχή, ότι δεν κατέχω Αγγλικά, ούτε από λιγκ και τα συναφή. Από κει οδηγήθηκα σε διάφορα ποστ και σχόλια κι επειδή δεν καταλαβαίνω και πολλά, ούτε ξέρω τι ακριβώς συνέβει, για να πάρω θέση.

Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Παναγιώτη, που με το μεράκι του έδινε βήμα σε όλους μας και ιδιαίτερα εμένα (που δεν έχω τις απαιτούμενες γνώσεις) με βοηθούσε πολύ στο να βρίσκω αγαπημένες "φωνές" και θέματα ή σκέψεις που με ενδιαφέρουν ή μ' αγγίζουν. Όπως βοήθησε φυσικά και να με βρουν άλλες φωνές, να ανταλάξουμε απόψεις και ακόμη και να γίνουμε φίλοι.

Θέλω να ευχηθώ "σιδερένια" στην Μιραντολίνα και ποτέ στη ζωή της να μην ξαναπεράσει τέτοιο σοκ. Σίγουρα κάτι τέτοιες στιγμές ο άνθρωπος έχει ανάγκη από αληθινές φωνές, από εκείνες που βγάζουν πραγματική αγάπη, όχι μόνο σαν ωραίες λέξεις γραμμένες, αλλά να αποπνέουν θετικό συναίσθημα, κι αυτό το διαισθάνεται νομίζω ο κάθε μπλόγγερ και ο κάθε σχολιαστής. Την καταλαβαίνω πολύ για ότι αισθάνθηκε και για την ανάγκη της να κλείσει το μπλογκ της αυτή τη στιγμή. Εγώ δεν την γνώριζα την κοπέλα, όπως δεν γνωρίζω και άλλους πολλούς. Μα αυτό δεν έχει σημασία. Ζούμε όλοι σε ένα χώρο και θα πρέπει να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.

Εύχομαι σύντομα να το ξανανοίξει, όχι μόνο για να την γνωρίσω κι εγώ, αλλά για να μην την στερηθούν οι φίλοι της και κυρίως για την δική της ευχαρίστηση.

Όπως εύχομαι και ο Παναγιώτης να ξανασυνεχίσει το έργο του, με πρόταση να συμμετέχουμε όλοι μας σε μηνιαία οικονομική ενίσχυση, ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει και να κάνει το μεράκι του δουλειά.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει θέμα για το ποιος έχει δίκιο. Και οι δυο έχουν, απ' όσα κατάλαβα.
Θέλω να ελπίζω ότι είναι μια παρεξήγηση, μια κακιά στιγμή που θα περάσει και σύντομα θα λυθεί το πρόβλημα. Το να υπάρχουν στρατόπεδα νομίζω μόνο κακό κάνει. Δεν μας πάει ένα βήμα μπροστά ως ανθρώπους και ως μπλόγγερς.

Όταν πρωτομπήκα στα μπλοκ, το φανταζόμουν σαν ένα μικρό αγαπημένο χωριό, γι' αυτό έγραφα κάθε μου σκέψη. Πάντα πίστευα πως άνθρωποι που γράφουν είναι περισσότερο ευαίσθητοι και ειλικρινείς. Η πορεία και τα δικά μου παθήματα στο μπλοκ, μου δίδαξαν πως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Δεν θα ήθελα να είναι έτσι. Όμως είναι. Δυστυχώς. Και λυπάμαι πολύ γι' αυτό. Αν μου πείτε ξανά ότι και η κοινωνία μας έτσι είναι, θα σας πω, ότι κι αυτή δεν μ' αρέσει έτσι και ότι εγώ κάνω ότι μπορώ από πλευρά μου, για να αλλάξει.

Μια βόλτα να κάνει κανείς σε διάφορες παρέες, θα συναντήσει περισσότερο κακία και υποκρισία, παρά αγάπη, καλοσύνη, τρυφερότητα για τον δίπλα, για τον συνάνθρωπο, που θα έπρεπε να βγάζει πραγματικά ένας ευαίσθητος μπλόγγερ, τουλάχιστον όπως εγώ τον φανταζόμουν.

Υπάρχουν βέβαια και μπλογκ που αγαλλιάζει η ψυχή σου σαν τα διαβάσεις, μα θαρρώ, λιγοστέψαν!

Κι όμως! Όλοι εμείς, αυτή η μικρή διαφορετική ομάδα μας (μέσα στο σύνολο της χώρας), θα μπορούσαμε να κάναμε πολύ περισσότερα πράγματα σ' αυτόν τον "δώρο" χώρο για μας και μάλιστα με ανθρώπους σαν τον Παναγιώτη που πρόσφερε σε όλους εμάς τις πολύτιμες υπηρεσίες του εθελοντικά μέχρι τώρα.

Εύχομαι κι ελπίζω, ότι αυτή η παρεξήγηση θα λυθεί σύντομα και θα μας πάει ένα βήμα μπροστά και όχι πίσω.

Λυπάμαι ειλικρινά που αυτό το μέσον που μπορεί να δώσει τόση χαρά και συντροφιά, δεν το μεταχειριζόμαστε σωστά και όπως του αξίζει. Εσείς;