Παλιά και νέα αλήθεια....

Δευτέρα, Ιούνιος 26, 2006

H αλήθεια μου....

Δεν θα έπρεπε, μα μου συμβαίνει....
Εδώ και καιρό, από τότε που αναγκάστηκα να "βγάλω την μάσκα μου", λόγω του βιβλίου, νομίζοντας ότι θα το βοηθήσω (το βοήθησα άραγε;), πηγαίνοντας να γράψω στο blog μου, νιώθω εγκλωβισμένη. Ανάλογα με τις στιγμές που ζω, ανάλογα τις σκέψεις της κάθε στιγμής, νιώθω και την ανάγκη να γράψω. Παλιότερα στο ημερολόγιό μου δεν είχα αυτό το πρόβλημα. Έγραφα όποτε το είχα ανάγκη, έγραφα ακριβώς ότι ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Εδώ στο blog δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Κι αυτό όχι γιατί μου το απαγορεύει κάποιος συγκεκριμένα. Αν μου το απαγορεύει κάποιος είναι η ίδια η λογική μου που μου λέει:
Θα σε παρεξηγήσουν.
Θα χαλάσεις την εικόνα σου.
Θα θίξεις καταστάσεις κι άτομα και τόσα άλλα...
Και κάπου εκεί, ανάλογα τη ψυχολογική φόρτιση εκείνης της στιγμής, πότε νικάει η λογική, πότε το συναίσθημα. Όταν περάσει αυτή η φορτισμένη στιγμή όμως, θυμώνω μ΄αυτόν τον αυθορμητισμό μου.
Θυμώνω με μένα.
Μαλώνω με μένα.
Έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το blog μου δεν είναι για όλες τις στιγμές. Θα μπορούσε όμως να ήταν, αν δεν είχα βγάλει την μάσκα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι έχω πραγματικά ανάγκη. Να διαφημίσω το βιβλίο μου ή να γράφω τις σκέψεις μου (εκτονώνοντας και τα συναισθήματά μου ανάλογα τις στιγμές), να επικοινωνήσω με κόσμο, να κάνω την πλάκα μου όταν θέλω, το «κουτσομπολιό» μου από ποστ σε ποστ ανάλογα το θέμα;
Μέσα μου βαθιά ξέρω, γι΄αυτό και το ξεκίνησα άλλωστε, για να καλύψω αυτή την εσωτερική ανάγκη. Δεν είμαι ο άνθρωπος της δημοσιότητας, για να νιώσω ότι καλύφθηκα. Μου λείπει κάτι πιο σημαντικό, που είναι η γραπτή εκτόνωση κι αυτό θέλω να λύσω. Αν ήξερα να ανοίξω άλλο blog, ίσως άνοιγα δέκα!Ένα για κάθε ενδιαφέρον μου ή και για διάφορες στιγμές της ζωής μου, όπως χαράς, θυμού, λύπης και τόσες άλλες που μπορεί να έχει ο άνθρωπος. Δεν ξέρω αν μόνο σε μένα συμβαίνει αυτό και έχω πολλές και διαφορετικές ψυχολογικές διακυμάνσεις κατά την διάρκεια μιας ημέρας, πάντως μου συμβαίνει.
Θέλω να καταλήξω λοιπόν, στο ότι αυτό το θέμα με προβληματίζει πολύ και ζηλεύω όλους τους άλλους, τους ανώνυμους. Εκείνοι πραγματικά "ξεκουράζουν" την ψυχή τους. Θα ΄θελα να την ξεκουράζω πραγματικά κι εγώ. Τον τρόπο ψάχνω.
Θα καταφεύγω αυτές τις "άλλες" στιγμές στο πιστό ημερολογιάκι μου που είναι και ανέξοδο και δεν με μαρτυράει;
Θ΄ανοίξω κι άλλο blog;
Ή θα κρατήσω αυτό και σε όποιον αρέσει, ας με διαβάζει;
Εγώ έτσι κι αλλιώς, αυτή είμαι. Δεν πρόκειται ν΄ άλλάξω. Είμαι μια γυναίκα 46 ετών, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, συνταξιούχα, με την μόρφωση μιας μεσαίας Ελληνίδας που είναι συνάμα και νοικοκυρά και γειτόνισσα, με την διαφορά μου, ότι έχω αυτό το κουσούρι να εκτονώνομαι γραπτώς. Όσο κυριλέ και να ντυθώ, ο αυθορμητισμός θα βγει από μέσα μου κι όσα πλούτη και να μου δώσουνε, εγώ θα τρέχω στα "όλα 300!"
Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Γεννιέται! Δεν γίνεται! Λυπάμαι που σας χάλασα την εικόνα μου, που σας πρόδωσα ίσως, μα έπρεπε να σας πω την αλήθεια μου. Για να νιώθω καλύτερα κι εγώ.
Σήμερα γράφοντας αυτά τα λόγια, νιώθω ότι "κάλυψα" και την ανάγκη μου για εκτόνωση και μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου "ξεκουράστηκε".
Γι΄ αυτό και τώρα, ΝΙΩΘΩ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!
Οι επόμενες στιγμές..... θα δείξουν για πόσο!

Ξημερώματα Κυριακής 14 Γενάρη 2007

Αυτές τις αλήθειες τις έγραψα πριν 6 μήνες, γιατί έτσι έννιωθα.
Έξι μήνες μετά, οι επόμενες στιγμές έδειξαν ότι:

Και άλλο μπλογκ άνοιξα, ( μου άνοιξαν - γιατί αυτό δεν το έχω μάθει όπως τα λινκ) αλλά, ούτε εκεί μπορούσα να καταφύγω όποτε ήθελα, όπως στο χαρτί. Ένιωθα ότι αναγνωριζόμουν εύκολα και δεν προχώρησε η ιδέα.

Οπότε, κατέληξα ότι ήταν μεγάλο λάθος για μένα η αποκάλυψη των στοιχείων μου. Και μου στέρησε την χαρά της εκτόνωσης και το βιβλίο δεν νομίζω πως το βοήθησα. Δεν μπορούσα να μιλάω συνέχεια γι' αυτό. Είχα μάθει μέχρι τώρα να μου το θυμίζουν άλλοι κι είχα ανάγκη εδώ να εκφράσω το "τώρα" και όχι αυτό που έγραψα πριν 15 χρόνια.

Μια κυρία με συμβούλεψε στην αρχή και σε πολλά βγήκε αληθινή.
Να είναι καλά, καλή της ώρα! Ίσως και να με διαβάζει ακόμα. Δεν το ξέρω.
Μου είχε πει να κρατήσω στυλ, όπως κάνουν κι άλλοι συγγραφείς, να μην ανακατέψω προσωπικά, να μην σχολιάζω σε άλλα ποστ, να μην απαντάω σε σχόλια, να μην διαφημίζω λινκ, να δημοσιεύω τις κριτικές μου και άλλα πολλά.

Ίσως αν τα έκανα όλα αυτά να πετύχαινα να με αγαπήσετε ή να με εκτιμήσετε περισσότερο και να γίνει ανάρπαστο το αγαπημένο μου βιβλίο. Θα αγαπούσατε όμως, ( αυτοί οι έστω λίγοι) μια ψεύτικη Κατερίνα.

Όμως, δεν μπορούσα και δεν θα μπορέσω ποτέ να είμαι μια άλλη. Είμαι άνθρωπος αυθόρμητος και εκδηλώνω αμέσως την χαρά μου ή την απογοήτευσή μου.
Κακό αυτό, ίσως, αλλά, δεν αλλάζει!

Πολλές φορές ξεχάστηκα κι εδώ κι έβγαλα από μέσα μου ότι θα έβγαζα και στο χαρτί. Αυτό ίσως και να χάλασε την εικόνα μου. Δεν το ξέρω. Ή μάλλον ξέρω, ότι από κάποιους παρεξηγήθηκα χωρίς πρόθεση και από κάποιους με πρόθεση.

Εδώ και 9 μήνες που άνοιξα το μπλογκ, πήρα χαρές αλλά και απογοητεύσεις που μ΄έκαναν ακόμη και να το σβήσω.

Κι αυτό το μετάνιωσα.
Έχω κάνει πολλά λάθη τελικά.
Απ' αυτά όμως, έμαθα κι ας έπαθα.

Τώρα είμαι στην φάση να δακτυλογραφήσω παλιά μου γραπτά, πρώτα για δική μου ανάγκη, κι ότι προκύψει....., γιατί σύντομα θα δουλέψω και δεν θα έχω πάλι τόσο ελεύθερο χρόνο να το κάνω, πόσο μάλλον για να διατηρήσω σωστά, όπως πρώτα το μπλογκ και τις επαφές μου.

Αγαπάω όμως και το κυκλάμινο και εσάς. Γι' αυτό και σιγά σιγά θέλω να το ομορφύνω, γιατί από τότε που το έσβησα το νιώθω ανάπηρο και με πονάει πολύ. Θέλω να το κάνω καλύτερο, για να έρχομαι να σας βρίσκω και να ξεκουράζομαι.

Η διάλυση του μόνιτορ με ανάγκασε να μάθω να κάνω λινκ, για να μην σας χάσω εγώ και όχι εσείς εμένα. Έτσι κι αλλιώς εσείς ξέρετε πως και που θα με βρείτε.

Κι επειδή έχω πάθει και εξάρτηση, όποτε νιώθω την ανάγκη να γράψω, θα το κάνω.

Όφειλα να σας ενημερώσω, για να μην παρεξηγηθώ πάλι, και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια.

Να ξέρετε ότι το κυκλάμινο δεν θα ξανασβηστεί κι ότι θα υπολειτουργεί ή θα υπερλειτουργεί, ανάλογα τις συνθήκες της ζωής μου και τις διαθέσεις μου....

Όχι! Δεν είναι αποχαιρετισμός. Ενημέρωση είναι. Σε "φωνές" που με κατάλαβαν, με αγάπησαν και με δέχτηκαν όπως είμαι.

Χαίρομαι που έρχονται και νέα πρόσωπα, μα συνάμα στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να είμαι εντάξει μαζί τους, όχι μόνο σ' αυτούς, αλλά και στους παλιούς που μου στάθηκαν απ' την αρχή ως τώρα.

Σε όλους όφειλα αυτή την εξήγηση- ενημέρωση κι ένα μεγάλο "ευχαριστώ" από καρδιάς!

Δεν θα σας ρωτήσω να μου μάθετε πως κλείνουν τα σχόλια, (για να μην σας βάζω στον κόπο να γράφετε, αφού κάποιες φορές θα αργεί η απάντηση), γιατί θέλω να μείνει το κυκλάμινο ανοιχτό και ελεύθερο για τις συναισθηματικές στιγμές και ανάγκες όλων μας.

Για αυτό που λέγεται "επαφή" ή σημείο συνάντησης.

Το κυκλάμινο πέρασε τρεις κύκλους, τους έκλεισε και πάει στον τέταρτο.
Το μέλλον θα δείξει πως θα είναι αυτός.

Να είστε καλά όλοι σας!