Ανεμομαζώματα...

Ενώ η Ελλάδα συνεχίζει να καίγεται και δεν ξέρεις με ποιον να θυμώσεις, εγώ στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έχω τώρα, θα σας γράψω λίγα λόγια, την ουσία. Είχα σκοπό να γράψω πολλά και εκ βαθέων, αλλά θα σας κούραζα. Γι’ αυτό θα είμαι σύντομη, αφού πρώτα πω:

1) στον ρίντερ http://www.diavazo.blogspot.com/

Ρίντερ στεναχωρέθηκα πολύ γι’ αυτή σου την απόφαση. Το μπλογκ σου για μένα ήταν η απαραίτητη στάση μόλις άνοιγα και μόλις έφευγα. Θα μου λείψεις πολύ και εύχομαι σύντομα σε κείνη την τελεία, να βάλλεις ένα κόμμα. Αν δεν έχεις, θα σου δανείσω εγώ που έχω πολλά… Πάρα πολλά!
Σ’ ευχαριστώ για ότι έκανες για μένα, τόσο απλόχερα!
Ήσουν μια πολύ «Ανθρώπινη φωνή» και δεν έπαψα στιγμή να σε θαυμάζω και να σε παραδέχομαι.
Σου εύχομαι ολόψυχα «Καλό Καλοκαίρι» και ότι καλύτερο για σένα!
Κι επειδή με λένε Ελπίδα, ελπίζω, ότι θα τα λέμε τουλάχιστον το φθινόπωρο!
Να είσαι πάντα καλά!

2) Στην Ιουστίνη http://ioustini.blogspot.com/2007/06/blog-post_20.html

Ευχαριστώ τόοοοσο πολύ εκείνο το ξενιτεμένο κορίτσι στον Καναδά, που αν και μες τα πλούτη, τη δόξα και την ευτυχία της, κάθισε και ασχολήθηκε μ’ ένα κυκλάμινο και όχι μόνο!
Να σ’ έχει ο Θεός καλά Ιουστίνη μου και να παραμείνεις έτσι. Απλή και καθαρή στην ψυχή! Να έχεις επιτυχία σε ότι κάνεις, σε ότι γράφεις και σε ότι ονειρεύεσαι, γιατί το αξίζεις!

3) Στον γιώργο http://blackredrose.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html

που κι αυτός βρίσκοντας την πόρτα μου κλειστή, έγραψε δυο καλά λόγια στο μπλογκ του. Τα είδα χθες βράδυ και συγκινήθηκα πολύ!
Να είσαι καλά γιώργο μου!

4) Σε όλους όσους ενδιαφέρθηκαν για μένα, μπλόγγερ και μη, που έστειλαν μειλ ή τηλεφώνησαν ή με έψαξαν για να μάθουν τι μου συμβαίνει. Χθες για πολλές ώρες απαντούσα σε μέιλ και συγκινήθηκα πολύ!
*********************************
Ο άντρας μου δεν ήξερε ότι έκλεισα το μπλογκ και το έμαθε μέσω τηλεφώνων ή συναντήσεων από γνωστούς, πελάτες, επισήμους και ανεπίσημους. Ούτε ότι έληγε η σύνδεση ήξερε. Από άλλους το έμαθε και φρόντισε ο ίδιος γι’ αυτό, χωρίς να το ξέρω.
*********************************
Αλήθεια, δεν ήξερα πως το κυκλάμινο το παρακολουθούν τόσοι άνθρωποι! Με είχαν ξεγελάσει τα λίγα σχόλια, αλλά η αλήθεια είναι άλλη. Με παρακολουθούν άνθρωποι που δεν τους ξέρω, αλλά και άνθρωποι που τους θαυμάζω, τους εκτιμάω και ντρέπομαι ακόμα και να τους κοιτάξω, για τις γνώσεις που έχουν. Τώρα, μετά απ’ αυτά τα ξεσπάσματά μου, και απ’ το ενδιαφέρον τους για μένα, ντρέπομαι ακόμα πιο πολύ!
**********************************
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο κυκλάμινο να μην κλείσει. Έχει ξανασυμβεί. Με συγκινούν όταν μου λένε «μπράβο» που έδειξα το τάδε χωριό, ή έγραψα για κείνο το βιβλίο και άλλα διάφορα.
***********************************
Κάποιοι μου ζήτησαν να βάλλω φωτογραφίες των ξενοδοχείων τους και όταν τους είπα να ανοίξουν δικό τους μπλογκ, ότι εγώ δεν πληρώνομαι γι΄αυτό, ότι δεν έχω χρόνο, ότι το κέφι μου κάνω, μου είπαν να με πληρώσουν, γιατί εγώ έχω αέρα! Ότι είμαι παλιά και έχω κάνει όνομα! Ορίστε η επένδυση που είχα κάνει με τόσα ξενύχτια, αλλά δεν το είχα καταλάβει!
***********************************
Όταν γύρισα από Αθήνα, τα έβλεπα όλα μαύρα γύρω μου. Έγραψα στα παιδιά ότι είμαι αυθόρμητος τύπος κι ότι ενθουσιάζομαι κι απογοητεύομαι εύκολα. Ευτυχώς αυτά τα σκαμπανεβάσματα κρατούν λίγο, αλλά πραγματικά με ρίχνουν ψυχολογικά. Χαραχτήρας είναι αυτός, δεν μπορείς να τον αλλάξεις. Θα τον κουβαλάω μαζί μου όσο ζω. Τον δέχτηκα. Δεν είστε υποχρεωμένοι να με ανέχεστε κι εσείς.
************************************
Το κακό με το κυκλάμινο είναι ότι μ’ αναγκάζει να αυτολογοκρίνομαι, όπως λέει και ο ρίντερ και να λέω λίγα, ενώ η ανάγκη μου για γραπτή εκτόνωση είναι μεγαλύτερη. Μου τρώει χρόνο πολύ, μου δίνει μεγάλη χαρά μεν, μα μου στερεί κάτι πιο ουσιαστικό.
Γι’ αυτό, η λύση είναι λιγότερος χρόνος εδώ, για να μην χάνω τις ισορροπίες μου. Άλλωστε, καλοκαίρι είναι, όλοι μας, -άλλος λίγος, άλλος πολύ- θα βγούμε έξω, θα φύγουμε απ’ τον υπολογιστή.
Έξω είναι η ζωή και μας περιμένει.
**************************************
Εκεί στην Αθήνα, τηλεφωνήθηκα με τον εκδότη μου και έμαθα πως εδώ και καιρό δεν υπάρχει αντιπρόσωπος πωλήσεων κι ότι ο προηγούμενος δεν μας είχε στηρίξει ως νέο μικρό εκδοτικό οίκο.
Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι! Εγώ ενώ έχω γεμίσει μπαούλα με μουντζουρωμένα χαρτιά, έβγαλα στον αέρα μέρος της προσωπικής μου ζωής, με το βιβλίο της μάννας, μόνο και μόνο για κάποιο όνειρο και στόχο, που ήταν τα «δώρα» στη μνήμη της, μέσω του βιβλίου, για να μην επιβαρύνω τα οικονομικά της οικογένειας.

14 ολόκληρα χρόνια έκανα μεγάλο αγώνα γι’ αυτό το βιβλίο, πρώτα να χρεωθώ να το εκδώσω μόνη μου και μετά να χτυπάω κουδούνια για να το πουλήσω (και τελικά να το χαρίζω, γιατί δεν άντεχα τα παζάρια) και τόσα άλλα που πέρασα, για να φτάσω εδώ:

Να υπάρχει ένα πολύ όμορφο βιβλίο που μπορεί να σταθεί σε βιβλιοθήκη, όχι όπως μου έλεγαν για την πρώτη έκδοση (Κι όμως! Εκείνο το βιβλίο, είχε τόση αλήθεια!) και να είναι κλειδωμένο σε μια αποθήκη στην Αθήνα, όχι γιατί δεν το ζητάει ο κόσμος, όχι γιατί δεν αρέσει και δεν συγκινεί, αλλά γιατί είχα την ατυχία μέσα στην τύχη μου, να είναι μικρός εκδοτικός οίκος οι εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ και οι μεγαλοπωλητές να κάνουν διακρίσεις.

Πώς να μη μαυρίσει η ψυχή μου, όταν οι εκθέσεις βιβλίων αρχίζουν, όταν ο κόσμος διαβάζει το καλοκαίρι, κι όταν εγώ η ίδια δεν μπορώ να το βρω, να το αγοράσω, για να το χαρίσω βρε παιδί μου, σε έναν άνθρωπο που θέλει να το διαβάσει;

Δύσκολο να με καταλάβετε…

Όσο για τις υπόλοιπες μαυρίλες μου, που κι αυτές ξεπεράστηκαν, είναι προσωπικές. Ξεκινούν από οικογένεια και καταλήγουν σε φιλίες ή σε ανθρώπους που είχα πολύ ψηλά και απότομα έπεσαν στα μάτια μου. Είναι κι αυτό ένα απ’ τα μεγάλα ελαττώματά μου.
Θεοποιώ ανθρώπους, και μόλις αρχίσει να φαίνεται κάτι ανθρώπινο μεν, αλλά πολύ κατακριτέο από μένα, όπως είναι το ψέμα, η διπροσωπία, το συμφέρον, τότε πενθάω και πενθάω άσχημα.
Σαν να τον χαιρετάω για πάντα…
Κι αυτό πονάει εμένα, γιατί εκείνος -η (ο όποιος) ίσως να μη το μάθει και ποτέ.
*************************************
Σας είπα δυο μεγάλα και κακά ελαττώματά μου. Καλύτερα να ξέρετε με ποια μιλάτε ή ποια διαβάζετε. Για να μη σας απογοητεύσω μετά.
***************************************
Ήξερα ότι το μπλογκ θα ξανανοίξει απ’ τη Ζαγορά. Όταν παράτησα τις μπογιές και τα πινέλα και έτρεξα να φωτογραφίσω τον ψαρά που έπιασε ένα ψάρι «δολοφόνο» στο Χορευτό. Ήξερα μέσα μου, (παρόλο που έλεγα στον γιο μου, " είναι για μένα αυτές οι φωτογραφίες") ότι ήταν για σας και την εφημερίδα μου κι ότι αυτή έπρεπε να συνεχιστεί, γιατί πάντα κάτι θα έχω να σας πω, σημαντικό ή ασήμαντο.
Όπως είναι οι πυρκαγιές, όπως είναι η απογοήτευση και η απουσία του ρίντερ, όπως είναι η Ιουστίνη και τόσοι άλλοι.
**************************************
Έγραψα πολλά, το ξέρω. Τελικά σας κούρασα.
Κι όμως. Αυτή είναι η ουσία για μένα.
Από δω και πέρα, να μην ανησυχείτε για μένα. Αν συμβεί κάτι κακό, θα το μάθετε. Είναι πολύ μικρός ο κόσμος.

Θα γράφω όταν είμαι Βόλο, θα επισκέπτομαι φίλους, όπως χθες (και το χάρηκα πολύ), αλλά συγχρόνως, θα δώσω κάτι παραπάνω στην Κατερίνα που της το στέρησε η Ελπίδα.

Να είστε όλοι σας καλά και να θυμάστε πως όλα εδώ μένουν, ενώ εμείς φεύγουμε. Ακόμα και τα μπλογκ. Μετράει πολύ για μένα, το τι θα αφήσουμε πίσω μας.
*********************************************
Ξαναδιάβασα τα όσα έγραψα βιαστικά.
Ανεμομαζώματα ο τίτλος. Το «ουσία» δεν του πάει με τίποτα!