Δεν είναι η ώρα του....

Αν κι όσο χάνεται η όντως ζωή μέσα στη φασαρία, έτσι και το σημαντικό φροντίζει το Όρος ταπεινά και σου το κρύβει. Πρέπει πολύ να το ψάξεις. Μέσα σου. Διότι τα θαύματα είναι για τους άπιστους. Και οι πιστοί, τ’ αγγίζουν στον αέρα.

Υγ. Τα αποσπάσματα που προτάσσονται στο κείμενο κι ήταν μια ευκαιρία να βρω γαλήνη και σιγουριά ετούτο το μεσημέρι της Παρασκευής που σας γράφω, είναι του ιερομόναχου Νικολάου, που σπούδασε Φυσική και Αστροφυσική, Βιοιατρική και Βιοηθική κι έζησε χρόνια στο νοσοκομείο καρκινοπαθών στη Βοστόνη. Στα χέρια του «χάθηκαν» ή «αναλήφθηκαν» σαράντα παιδιά. Η ομάδα του στη ΝΑΣΑ πήγαινε για Νόμπελ. Τα βήματά του, όμως, τον πήγαν στον γέροντα Παίσιο. Στο πλάι του μαθήτευσε, κατέθεσε διπλώματα, και έγραψε ετούτο το βιβλίο:
«Άγιον Όρος, το υψηλότερο σημείο της γης».
Που μια Κυριακή μου έσωσε τη ζωή μετά από μια σύσταση της Μάρως. Και σας το παραδίδω. Αναζητήστε το. Κι αν δεν το βρείτε, καθόλου μην ανησυχήσετε: δεν είναι η ώρα του.
Ή η δική σας. Διότι είναι συνάντηση και τα βιβλία, μη νομίζετε. Μαγική και μυστηριακή, βαθιά υποσυνείδητη και μυστική, ακριβοδίκαια και πάντα συνεπής και ακριβής στα ραντεβού της.
Γονυπετής, Λόλα Λαμπίρη

Απόσπασμα απ’ το βιβλίο της Ελένης Γκίκα «Αύριο, να θυμηθώ να σε φιλήσω…», εκδόσεις Άγκυρα, Σελίδα 146
******************************************************
Δεν ξέρω ακριβώς το «γιατί», μα τα βιβλία της Ελένης Γκίκας πάντα τα λεηλατούσα. Δεν χρειαζόταν να το «ψάξω». Ήταν έτοιμο στο πιάτο. Στην δέκατη γραμμή, στην πέμπτη σελίδα, στην εικοστή γραμμή, στην έβδομη σελίδα και πάει λέγοντας.
Καλά. Ο τίτλος, η αρχή και ο επίλογος ήταν έτοιμα απ’ την ίδια. Δεν θα τα έχανα… Δεν θα τα ξέχναγα…
Δεν ξέρω γιατί μου συμβαίνει αυτό μ' αυτή την συγγραφέα. Αλλά δεν το κάνω μόνο εγώ.

Η κόρη μου μου εξομολογήθηκε τελευταίως, πως μέσα σε ένα παλιό πορτοφολάκι της, απ’ την εποχή που πήγαινε Γυμνάσιο, είχε κρυμμένο ένα χαρτάκι μ’ ένα απόσπασμα απ’ το βιβλίο της «Αναζητώντας τη Μαρία».
Από τότε που ήταν πλατωνικά ερωτευμένη…
«Τι έλεγαν τα λόγια Λένα μου;»
«Δεν θα σου πω, μαμά μου!»
Και δε μου είπε. Ούτε κι επέμενα.

Δεν θα αναλύσω το γιατί σημειώνω και "βιάζω" τα βιβλία της. Αυτό θα μείνει μυστικό με την ψυχή μου. Γιατί η ψυχή μου διαβάζει τα βιβλία κι όχι το μυαλό.
Αν βρει το ταίρι της, μια άλλη ψυχή .... συναντιέται απαλά με το μολύβι... και λένε πολλά. Σιωπηλά όμως. Ούτε εγώ δεν τ' ακούω.

Γι' αυτό θα σας μιλήσω γι’ αυτό το απόσπασμα που αντέγραψα εδώ.
Λέει η Ελένη:
«Αναζητήστε το. Κι αν δεν το βρείτε…. Δεν είναι η ώρα του. Συνάντηση είναι και τα βιβλία».
Το πιστεύω αυτό ακράδαντα. Μου έχει συμβεί πάρα πολλές φορές με το δικό μου βιβλίο, το "Γράμμα στη μάννα... με 2ν"

Το ’98 το έδινα σε μια γνωστή μου, κατά πολύ νεότερη και μόνο που δε με έβρισε.
«Μόνο εσύ έχεις μάννα, και κάθεσαι και μυξοκλαίς, πόσο ήθελες να ζήσει; κ.λ.π. κ.λ.π.»
με κατηγορούσε.
Βράδυ ήταν όταν μετά από 10 χρόνια μου τηλεφώνησε να μου πει πως Έφυγε η νέα μαμά της και ήθελε το βιβλίο μου, έστω και σε φωτοτυπία!

Φίλη ήταν και μου τηλεφώνησε θυμωμένη για τα λεφτά που πέταξε ο άντρας της για να αγοράσει το δικό μου βιβλίο, "λες και είμαι πραγματική συγγραφέας!", όπως είπε.
Η ίδια ήταν που μου τηλεφώνησε κλαίγοντας μετά από μια βδομάδα να μου πει, πως το άνοιξε από περιέργεια και κατέληξε να κλαίει με μαύρο δάκρυ.... Πως θυμήθηκε πολλές στιγμές απ’ τη δική της ζωή, πράγματα και στιγμές που είχε θάψει...

Δεν θα γράψω κι άλλες περιπτώσεις. Είναι πολλές.... Υπάρχουν πολλές όταν προσπαθείς μόνος σου....
Αποτέλεσμα;

Είναι θέμα συνάντησης τα βιβλία, σίγουρα!
Είναι θέμα δικής μας στιγμής και δική τους.
Πρώτα δική μας.

Σήμερα να θυμηθώ να γράψω στην Ελένη.
Να θυμηθώ να την ρωτήσω…..

Υγ. Κάποιες απ' τις συναντήσεις ψυχής, εδώ:

http://kyklaminovounou8.blogspot.com/2007/06/blog-post_05.html