Πέρασε περίπου ένας χρόνος από τότε...
που είδα το πρώτο φως, ενώ φύτευα λουλούδια...
(εδώ: http://kyklaminovounou5.blogspot.com/2007/03/blog-post_2274.html )
Τα λουλούδια εκείνα, μεγάλωσαν και άνθισαν!
Επειδή γύρω μας επικρατεί πολύ θλίψη και πόνος, θέλησα να θυμήσω ότι η ζωή συνεχίζεται με μας, αλλά και χωρίς εμάς...
Κι όπως μου έγραψε ένας φίλος:
"Πιστεύω στα ωραία πουλιά που πετάγονται μες απ' τα πιο πικρά βιβλία
πιστεύω στο φίλο που συναντάς άξαφνα μέσα σ' ένα παραμύθι
πιστεύω στο απίστευτο που είναι η πιο αληθινή μας ιστορία..."
(Ο τυφλός με το λύχνο).
"Ας γράψουμε, λοιπόν,
ένα γράμμα με παραλήπτη ανύπαρκτο,
κι όπως περπατάμε
ας το αφήσουμε να μας πέσει,
τάχα,
κατά τύχη στο δρόμο.
Αύριο, μεθαύριο,
θα το βρουν ξεθωριασμένο απ' τη βροχή
και τότε θα 'χει πάρει όλο το νόημά του..."
(Μικρά γυμνάσματα λησμονιάς).
Τάσος Λειβαδίτης
Σ΄ευχαριστώ, φίλε!
Συμφωνώ και με σένα και με τον ποιητή!
Πω,πω ορτανσίες.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΛάτρεωα το Πήλιο ΚΑΙ γι' αυτό το λόγο
Γλαρένιες αγκαλιές
Γεια σου ελπίδα μου με τα ωραία σου χρώματα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά πολλά φιλιά!
όνειρο οι ορτανσίες σου, κατερινάκι... :))))))))))))
ΑπάντησηΔιαγραφήΠανέμορφα λουλουδάκια. Πάντα έτσι να είναι ο κήπος της καρδιάς όμορφος και γλυκός όπως εκείνος στο σπίτι. Πάντα ανθισμένα λουλούδια να στολίζουν τις σκέψεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα είσαι πάντα καλά ελπίδα μου....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι στην καρδιά σου να ανθίζουν τα πιο όμορφα λουλούδια!
Τυχερή, πόσα λουλούδια και πόσα χρώματα! Για τους ανθισμένους κήπους σου θα παραμίλώ με αγάπη
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά είμαι Αθήνα και είμαι απογοητευμένη μέχρι αηδίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα τα πούμε από Βόλο.
Φιλιά σε όλους.
elpida
Μα εγώ βλέπω κι άλλον έναν ανθόκηπο, ευωδιαστό, ορθάνοιχτο στο φως επίσης!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως -λέω- τα χέρια που φρόντισαν αυτές τις ομορφιές, ανήκουν σε καρδιά που τους μοιάζει;