"Τι κάνεις εκεί Κατερίνα πάλι με την μηχανή;" με ρώτησε ο Γιώργος.
"Περιμένω τα κοτσύφια ρε Γιώργο! Την Δευτέρα που τα είδα σκαρφαλωμένα μέσα στα ρόδια να τρώνε τα σποράκια και να τσιουρίζουν από χαρά, τρελάθηκα! Δεν είχα όμως τότε τη μηχανή μαζί μου. Τι κρίμα! Και δεν ξανάρθαν από τότε!"
"Τώρα τα φάγανε! Τι να 'ρθουν πάλι; Να φαν' τα φλούδια;"
"Α! ρε Γιώργο να μην τα πετύχω! Τι ατυχία!"
"Γεμάτη είναι η γειτονιά. Τι στενοχωριέσαι;"
"Ξέρω, αλλά χωμένα μέσ' τα ρόδια δεν θα τα ξαναδώ!"
"Του χρόνου να είμαστε καλά, να τα φωτογραφήσεις!"
"Μακάρι Γιώργο! Αλήθεια! Δε μου λες, έρχεται Πρωτοχρονιά και δεν έχεις ρόδια ούτε για το έθιμο;"
"Πως δεν έχω! Τα μάζεψα νωρίτερα. Αυτά τα άφησα να τα φάνε τα πουλάκια. Κρίμα τα καυμένα!"
"Α! ρε Γιώργο ευαίσθητε! Τα σκέφτηκες και τα πουλάκια!"
"Κι αυτά τα σκέφτηκα και σένα σκέφτηκα. Έλα! Πάρε ένα τριαντάφυλλο που στεναχωρέθηκες...."
"Ευχαριστώ Γιώργο! Αν όμως ξανάρθουν, να με φωνάξεις να τα φωτογραφήσω."
Καλά κάνεις Κατερίνα!Φωτογράφιζε...παντού,τα πάντα κάθε στιγμή και όπως εσένα αρέσει:)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τα πουλάκια ίσως ξανάρθουν..εκεί θα βρίσκουν πάντα φαϊ,κάτι ξέρουν :)
εξίλιο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ταίζω με ψίχουλα τον χειμώνα και με φαγητά που βάζω στον κήπο για τις γάτες, αλλά αυτή η εικόνα μέσ΄τα ρόδια, ήταν πολύ ωραία!
Φιλιά εξίλιο μου και καλό βράδυ!