Κάθε φορά που σερφάρω (που είστε παιδιά μου να καμαρώσετε την μάνα σας!)
περνάω κι από κει…
περνάω κι από κει…
Δεν ξέρω τι ψάχνω στον τόπο του εγκλήματος, πάντως περνάω. Οι πόρτες είναι ανοιχτές, αλλά δύσκολα μπαίνω μέσα. Κι απ’ έξω που κοιτάζω, πολύ συχνά, δεν βλέπω, ούτε διαβάζω. Σκοντάφτω πάνω σ’ αυτό το «ΕΠΑΝΗΛΘΑ» και παγώνω!
Είμαι εκεί, αλλά δεν είμαι…
Είμαι εκεί, αλλά δεν είμαι…
Το «ΕΠΑΝΗΛΘΑ» της Αμαλίας με ταξιδεύει σε τόπους σκοτεινούς και άγνωστους.
Πολλές φορές έχει περάσει απ’ το μυαλό μου η σκηνή της τελευταίας μου παράστασης…
Πολλές φορές έχει περάσει απ’ το μυαλό μου η σκηνή της τελευταίας μου παράστασης…
Έχω σκεφτεί και την παραμικρή λεπτομέρεια. Ο τάδε θα φέρει λουλούδια, ο τάδε κάτι θα πει, ο τάδε θα μεθύσει, ο τάδε θα κλάψει πολύ. Έχω σκεφτεί όλους τους τάδε και τις τάδε τι θα κάνουν και πως θα νιώσουν.
Αυτές οι σκέψεις περνούσαν απ’ το μυαλό μου παλιότερα. Τώρα, αφού απόκτησα μπλογκ και όχι ένα, αλλά πολλά, δε μου φεύγει απ’ το μυαλό η Αμαλία, το μπλογκ της, οι ανοιχτές οι πόρτες, το «ΕΠΑΝΗΛΘΑ» της που μένει εκεί, ενώ η ίδια έχει ήδη Φύγει και δεν θα ξαναγυρίσει!
Όσες φορές κι αν ξαναπάω, δεν θα ξαναδώ εκεί κάτι καινούργιο γραμμένο απ’ τα χεράκια της! Αυτό λέει η λογική.
Και έτσι τώρα τελευταία, επειδή είμαστε άνθρωποι και ποτέ δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, φροντίζω πάντα το κυκλάμινο να έχει μια όμορφη εικόνα… (Ίσως το προσέξατε, τελευταίως).
Κι όταν φεύγω πάλι, πολλές φορές κλείνω τα σχόλια. Φοβάμαι την λεηλασία που μπορεί να προκύψει.
Κι όταν φεύγω πάλι, πολλές φορές κλείνω τα σχόλια. Φοβάμαι την λεηλασία που μπορεί να προκύψει.
Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι πως η Αμαλία ήξερε… και άφησε επίτηδες ανοιχτά τα σχόλια. Το βρήκα ηρωικό!
Πήγα λοιπόν να τ’ ανοίξω κι εγώ απ’ όλα μου τα μπλογκ και είδα πως δεν είμαι ήρωας! Οι ήρωες γεννιούνται! Δεν γίνονται!
Είπα λοιπόν στην Κατερίνα:
«’Αστα ως έχουν. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις πότε θα φύγεις! Μπορεί να είσαι εδώ και να είναι και μέρα! Άλλος είναι ο Συγγραφέας που γράφει γι’ αυτό!»
«’Αστα ως έχουν. Άλλωστε ποτέ δεν ξέρεις πότε θα φύγεις! Μπορεί να είσαι εδώ και να είναι και μέρα! Άλλος είναι ο Συγγραφέας που γράφει γι’ αυτό!»
Εκεί μερικές φορές σκέφτομαι πως όλα είναι μάταια, εκεί πάλι ζαλίζω τον μπλόγγερ κι εσάς!
Πάντως είναι μεγάλη υπόθεση τα μπλογκ! Αφήνεις το στίγμα σου κι αυτό ΥΠΑΡΧΕΙ!
Είναι το κάτι που μένει, με ή και χωρίς εσένα!
Μεγάλη υπόθεση αυτό!
Σερφάροντας σε κάποια μπλογκ, σε κάποια που σχολίασα είδα ότι ξεφύτρωνε η ελπίδα χωρίς να με ρωτήσει. Αυτό μου άρεσε. Οφειλόταν βέβαια στις διαφορετικές ρυθμίσεις των σχολίων τους και όχι σε δική μου επιλογή. Όπως κι αν υπογράφουμε λοιπόν, δεν παύουμε να είμαστε εμείς! Εγώ ο άνθρωπος Κατερίνα, εσύ ο άνθρωπος Μαρία, η Ελένη και πάει λέγοντας…
Πάντως είναι μεγάλη υπόθεση τα μπλογκ! Αφήνεις το στίγμα σου κι αυτό ΥΠΑΡΧΕΙ!
Είναι το κάτι που μένει, με ή και χωρίς εσένα!
Μεγάλη υπόθεση αυτό!
Σερφάροντας σε κάποια μπλογκ, σε κάποια που σχολίασα είδα ότι ξεφύτρωνε η ελπίδα χωρίς να με ρωτήσει. Αυτό μου άρεσε. Οφειλόταν βέβαια στις διαφορετικές ρυθμίσεις των σχολίων τους και όχι σε δική μου επιλογή. Όπως κι αν υπογράφουμε λοιπόν, δεν παύουμε να είμαστε εμείς! Εγώ ο άνθρωπος Κατερίνα, εσύ ο άνθρωπος Μαρία, η Ελένη και πάει λέγοντας…
Τώρα αν μου πείτε:
"Τι χαζά σκέφτεσαι ρε Κατερίνα καλοκαιριάτικα;"
Θα σας πω, πως:
"Όλα για τους ανθρώπους είναι και δεν είναι κακό να ξέρουμε πως δεν είμαστε αθάνατοι!"
Κι αν πείτε:
"Γιατί σήμερα είσαι στις μαύρες σου;"
Θα σας πω:
"Εκείνο το ΕΠΑΝΗΛΘΑ με ταρακούνησε πάλι!"
ΥΓ. Η πεταλούδα μου δεν είναι ζώο, αλλά βολεύτηκε εκεί:
Ολα καλά; Γιατί είσαι τόσο θλιμμένη; Καλημέρα, καλή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα καλά, διαβολάκι μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν και τέτοιες στιγμές!
Φιλάκια πολλά, Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι και να είσαι πάντα καλά!