Σταυροδρόμια, ανατροπές και Κρόνος

Σήμερα είναι μεγάλη γιορτή κι ενώ θα έπρεπε ίσως, να είμαι χαρούμενη και αλλού…
είμαι στον Βόλο και σκέφτομαι αυτά τα δρομάκια της ζωής. Άλλα μικρά και δύσβατα, άλλα ανηφορικά, άλλα εύκολα κι άλλα δύσκολα.
Σκέφτομαι τα σταυροδρόμια της ζωής και τα δρομάκια που εγώ διάλεξα να προχωρήσω μέχρι σήμερα.
Σκέφτομαι πια απ’ αυτά τ’ ακολούθησα από μόνη μου και ποια ήταν προ πολλού καθορισμένα να τ’ ακολουθήσω, απ’ το ίδιο το πεπρωμένο.
Σκέφτομαι πόση αξία είχαν κάποια δρομάκια βαρετά και μονότονα που πέρασα και όμως τα άφησα πίσω μου.
Σκέφτομαι τις ανατροπές που φέρνει η ζωή και τις ανατροπές που κάποιες φορές προκαλούμε μόνοι μας. Τις δεύτερες, μάλλον έχουμε και την δύναμη να τις αντέξουμε, αφού είναι δικές μας οι αποφάσεις. Τις πρώτες όμως, αυτές που έρχονται απ’ τα «γραμμένα», δύσκολο να προσαρμοστείς. Χάνεις το έδαφος κάτω απ’ τα πόδια σου, χτυπιέσαι σα χταπόδι, μαλώνεις με τον δεύτερο εαυτό σου που δεν είναι έτοιμος και δυνατός να σε βοηθήσει ν’ αντέξεις, να πας παρακάτω.
Ελπίζεις ότι εκεί κάπου παρακάτω, θα σε περιμένει ένα ξέφωτο για να πάρεις μια βαθιά ανάσα και να συνεχίσεις.
Και κάπου εκεί μελαγχολείς.
Λυγάς και λες: «Θα διαβάσω τ’ άστρα να δω τι λένε!»
Κι εκεί, ώ συμφορά!
«Παρθένος» λέει, «θα φάτε καλά! Έρχεται ο Κρόνος», λέει, «για δυο χρόνια και θα σας αλλάξει την πατινάδα!»
Κι εκεί τρελαίνεσαι!
Μα αφού ακόμα δεν ήρθε, γιατί ξεκίνησαν οι πρόβες; Για προσαρμογή;
Έτσι κι αλλιώς, αυτός θα φέρει, τι θα φέρει! Τι την θέλει την προκαταβολή;
Όσο αντέξω φίλε Κρόνε! Μαζί σου δε μπορώ να τα βάλλω.
Και τόσα χρόνια δηλαδή που δεν ήσουνα σε μένα, ποια ήταν τα εύκολα;
Μια ζωή πάλευα για ένα καλύτερο δρομάκι.
Γι’ αυτό και κουρασμένη.
Τώρα, σε τι σταυροδρόμια θα με πας;
Ανέτρεπε εσύ, φίλε Κρόνε, κι εγώ ακολουθώ.
Πρόσεχε μόνο μη με βγάλεις σε αδιέξοδο, γιατί θα με κάνεις να γυρίσω πίσω!

Που θα πάει; Θα περάσει κι αυτό, και τ' άλλο και τ' άλλο!

Κι έτσι περνάει και η ίδια η ζωή, χωρίς καν να το καταλάβεις!

Πάμε μουσική παιδιά!

Μια ζωή "τι πρέπει, τι δεν πρέπει", βαρέθηκα!

Ακούστε με τ' αφτιά της ψυχής σας το:

ΘΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ ΜΙΑ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙΣ,

ΑΧ, βρε κόσμε γυάλινε

και θα φτιάξω μια καινούργια

κοινωνία, άλλη, ΝΑΙ!

ΣΤΕΛΙΟΣ!