Όλοι, εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό,ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο "φτου ξελεφτερία".
Όλοι εμείς, που δραπευτεύουμε απ' το φεγγίτη της οδύνης,
για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά.
Όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων.
Που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να
μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά.
Όλοι εμείς, που όταν όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια,
διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες.
Όλοι εμείς, που ψάξαμε στ' αζήτητα
να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας.
Που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων.
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης.
Όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους,
που ξελογιάσαμε τις ελπίδες.
Όλοι εμείς, που ερωτευθήκαμε ό,τι μας αφάνιζε.
Όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα
άλλοθι για τα λάθη μας.
Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς.
Όλοι εμείς, είμαστε μπάσταρδα του Θεού.
Ακόμα κι αν φοβήθηκε να μας αναγνωρίσει,
ένα είναι το σίγουρο.
μας έχει αδυναμία. Να το ξέρετε.
΄Ολοι εμείς είμαστε τα φρικτά κακέκτυπα 'κείνων που μιλούσαν για το αρχαίο το πνεύμα τ' αθάνατο
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμφιβάλλω πιά, μικρή μου αγαπημένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την αδυναμία του Θεού λέω.
Ιδέα δεν έχω.
Κι άντε τώρα να του ζητήσει κανείς λογαριασμό για τα δικά μας καμώματα...
Ούτε φτερούγισμα πιά στη ψυχούλα.
Τόσο, μα τόσο υβριστικοί απέναντι στη Μάνα Γη μας, τα χειρότερα μας πρέπουνε.
Κι η ελπίδα; Σε ταξίδι μακρινό.
Όλοι εμείς, γλαρένια μου,
ΑπάντησηΔιαγραφή...άστα να πάνε!
Φιλάκια!
Γλυκιά μου καπετάνισσα, αν παραιτηθούμε και δεν ελπίζουμε πια, ΧΑΘΗΚΑΜΕ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια πολλά!