Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006

ΜΑΝΑ, ΑΠΟΥΣΙΑ και ΠΑΙΔΙ

Τρεις λέξεις που έσμιξαν γερά σα χοντρή αλυσίδα, εδώ και 15 χρόνια.
15 χρόνια, ακριβώς!
15 ολόκληρα χρόνια!

Από τότε πάνε παρέα......
Οι τρεις τους.

Τρεις λέξεις.
Δυο άνθρωποι και μια έννοια.
Μαζί.
Αχώριστοι.
Αχώριστοι φίλοι;
Αχώριστοι εχθροί;

Η αλήθεια είναι ότι το παιδί δεν την ήθελε ανάμεσά τους.
Ούτε την έννοια, ούτε την λέξη.
Ήθελε να είναι πάντα, δυο τους!
Μάνα με παιδί.
Μαζί.
Όπως πρώτα.
Χωρίς εμπόδια, χωρίς μεσολαβητές.
Χωρίς κρίκους
... και χωρίς αλυσίδες.

Η Απουσία ήρθε στην παρέα έτσι ξαφνικά.
Και απρόσκλητη.
Δεν ρώτησε κανέναν απ΄τους δυο.
Ούτε Μάνα, ούτε παιδί.

Ήρθε και η Μάνα σιώπησε....
Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά.

Το παιδί έκλαιγε γιατί η παρουσία της Απουσίας ήταν σκληρή.
Σκληρή και αγέλαστη.
Σαν πέτρα.
Το πόνεσε, το πλήγωσε, το «μάτωσε».

Η Απουσία έγινε ο μεσαίος κρίκος της αλυσίδας.
Ήταν όμως η μόνη που το έδενε γερά με την Μάνα.
Αυτή ήταν η αλήθεια.
Ήξερε πως με την παρουσία της, όσο σκληρή κι αν ήταν, θα τους κρατούσε για πάντα ενωμένους.
Διαφορετικά από πρώτα, αλλά ενωμένους.

Η Απουσία!
Σταθερός σύνδεσμός τους, αυτή!
Πάντα, αυτή!

Το παιδί το κατάλαβε γρήγορα, γιατί ήταν μεγάλο παιδί.

Σαν απόψε.....
Σαν αύριο....
Σαν μεθαύριο....

Σαν αύριο. Ναι, σαν αύριο!
Σαν αύριο ήρθε η Απουσία και πάγωσε η πεταλούδα που πετούσε γύρω γύρω......
Μαζί με το χιόνι ήρθε.
Μαζί με το χιόνι Έφυγε κι Εκείνη.

Εκείνη, ήταν η Μάνα του!

Μαζί με το χιόνι έκλαιγε και το μεγάλο παιδί.

Σαν αύριο ένιωσε ξεριζωμένο το παιδί.
Κι ας ήταν μεγάλο παιδί.
Κι ας ήταν και το ίδιο μάνα.
Κι ας είχε και δικά του μικρά παιδιά, το μεγάλο παιδί.

Έκλαψε σαν μικρό παιδί.
Τριάντα ένα χρονών τότε, το μεγάλο παιδί.

11 Δεκεμβρίου 1991 έκανε την εμφάνισή της η σκληρή Απουσία και επέβαλλε την παρουσία της, με το "έτσι θέλω!"

«Μαζί θα προχωράμε», είπε. « Εγώ θα είμαι δίπλα σου τώρα. Την κάθε στιγμή. Ξέρω είμαι σκληρή. Θα πονάς. Θα είμαι κοντά σου όμως πάντα και θα με συνηθίσεις. Μετά δεν θα πονάς τόσο. Θα είμαι ανάμεσά σας, αλλά Εκείνη θα γλυκαίνει τον πόνο σου. Δεν θα σε προδώσω. Στο υπόσχομαι. Θα είμαι πιστή φίλη. Θα είμαι εδώ να σου την θυμίζω και να σας φέρνω όλο και πιο κοντά. Μη χαθείτε. Μη την ξεχάσεις! Μη φοβάσαι. Ο κρίκος μου είναι σκληρός. Σαν ατσάλι. Δεν σπάει. Θα σου την κρατά κοντά. Για πάντα. Θα με συνηθίσεις. Θα το δεις με τον χρόνο. Θα αντέχεις όλο και πιο πολύ τον πόνο. Εγώ θα σας σφίγγω. Θα σας σφίγγω, όλο και πιο πολύ. Σαν αλυσίδα. Θα συνηθίσεις την απουσία της με την παρουσία μου. Πρέπει. Πρέπει να με δεχτείς».

Αυτά και πολλά άλλα είπε στο παιδί. Στο ήδη τότε μεγάλο παιδί.

Έτσι είναι η Απουσία. Σκληρή. Έτσι πάντα έρχεται. Και δεν φεύγει. Μένει εκεί μέχρι να την δεχτείς για φίλη.

Το μεγάλο παιδί δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Έπρεπε.
Γι΄αυτό έμαθε να ζει με την Απουσία δίπλα της.
Την σκληρή αυτή νέα φίλη.
Τον μοναδικό κρίκο σύνδεσης με την Μάνα.
Την Μάνα που λάτρεψε.

Και μεγάλωνε κι άλλο, αυτό το ήδη μεγάλο παιδί.

Σήμερα, άλλα 15 χρόνια μεγάλωσε.

Έμαθε αναγκαστικά να ζει με την συντροφιά της Απουσίας. Συνήθισε μαζί της. Συνήθισε και την σκληρή παρουσία της, συνήθισε και να πονάει και να ματώνει, αλλά και να γλύφει τις πληγές του για να γειάνουν.

Μαζί με όλα αυτά συνήθισε και να γιορτάζει μαζί με όλα τα μικρά παιδιά του κόσμου.
Στις 11 Δεκέμβρη κάθε χρόνου. Κοντά στα Χριστούγεννα.
Δεν το ξεχνάει ποτέ.
Αντιθέτως. Μαζί με τα μικρά παιδιά ξεχνιέται.
Πάει στο πάρτυ της δικής τους γιορτής και συμμετέχει.
Συμμετέχει χωρίς να χορεύει, χωρίς να γελά, αλλά απαγγέλοντας ποίηση:

«Δεν πέθανες, αδιάφορο οι μήνες αν περνάνε,
τότε οι νεκροί πεθαίνουνε,
όταν τους λησμονάνε»

και μοιράζοντας «δώρα»......
σαν μεγάλο παιδί που ξέρει πως είναι.

Βλέπει να χαμογελούν τα μικρά παιδιά, γλυκαίνει η Απουσία δίπλα του και το μεγαλύτερο και σοφότερο παιδί πια, αγαπά την Απουσία, την βλέπει σαν φίλη, την παίρνει αγκαλιά και συνεχίζουν μαζί, αυτή την νέα πορεία ζωής. Χωρίς Εκείνη!

Σαν δυο καλοί φίλοι που έχουν κοινό στόχο και σκοπό την παρουσία Εκείνης.
Της Μάννας.

Εκείνη, ήταν η Μάννα του!

«Ναι. Μαζί θα ζούμε Απουσία. Μαζί θα προχωράμε πια. Το ξέρω.... και όλο θα μεγαλώνουμε και οι δυο. Μαζί θα τα μοιράζουμε όμως και τα «δώρα», για να είναι χαρούμενη και η Μάννα εκεί ψηλά...... εκτός απ΄τα παιδιά».

"Ναι!
Καλά κατάλαβες....
Για την ΜΑΝΝΑ με δύο Ν σου μιλάω.
Αυτή ήταν η δική μου Μάνα!

Εγώ είμαι το παιδί Εκείνης.

Το πάντα μεγάλο παιδί».-

10 σχόλια:

  1. Δάκρυα στα μάτια. Θλιμμένο χαμόγελο στην ψυχή. Σε καταλαβαίνω. Σκληρή η επέτειος.
    Πριν από 12 χρόνια, ανήμερα της Αγίας Αννας «έφυγε» ο πατέρας μας. Λατρεμένος άνθρωπος. Οπως και η μάνα, που έμεινε πίσω.
    Στο ενδιάμεσο έγιναν πολλά. Ποτέ δεν ξεχνάμε. Προχθές, έβαζα στην εξώπορτα του σπιτιού ένα χριστουγεννιάτικο στεφάνι.
    Για δες μέρα που διάλεξα, είπα στην αδερφή μου, εννιά Δεκεμβρίου
    -Σκέψου, μου απάντησε ότι πέρσι τέτοια μέρα ήμασταν ακόμη στο νοσοκομείο (έκανα μια πολύ σοβαρή επέμβαση και πρέπει να κάνω κι άλλες). Και συγκινηθήκαμε κι οι δυο...
    Να είσαι καλά. Σε φιλώ. Πολύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. «Μαζί θα προχωράμε», είπε. « Εγώ θα είμαι δίπλα σου τώρα. Την κάθε στιγμή. Ξέρω είμαι σκληρή. Θα πονάς. Θα είμαι κοντά σου όμως πάντα και θα με συνηθίσεις. Μετά δεν θα πονάς τόσο. Θα είμαι ανάμεσά σας, αλλά Εκείνη θα γλυκαίνει τον πόνο σου. Δεν θα σε προδώσω. Στο υπόσχομαι. Θα είμαι πιστή φίλη. Θα είμαι εδώ να σου την θυμίζω και να σας φέρνω όλο και πιο κοντά. Μη χαθείτε. Μη την ξεχάσεις! Μη φοβάσαι. Ο κρίκος μου είναι σκληρός. Σαν ατσάλι. Δεν σπάει. Θα σου την κρατά κοντά. Για πάντα. Θα με συνηθίσεις. Θα το δεις με τον χρόνο. Θα αντέχεις όλο και πιο πολύ τον πόνο. Εγώ θα σας σφίγγω. Θα σας σφίγγω, όλο και πιο πολύ. Σαν αλυσίδα. Θα συνηθίσεις την απουσία της με την παρουσία μου. Πρέπει. Πρέπει να με δεχτείς».


    .....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ωδή στην μάννα. Τι να πώ εγώ, τα είπες όλα.
    Να προχωράς μαζί να μην την ξεχάσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ευτυχισμένοι αυτοί που είχαν μία
    ΜΑΝΝΑ!
    περπάτησε μαζί της όσο μπορείς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. advocatus diaboli
    Να ζήσεις να τον θυμάσαι κορίτσι μου!
    Να είσαι γερή πάντα κι αν ξαναπάς νοσοκομείο, να πας μόνο για να κεράσεις τους γιατρούς! Για τίποτ'άλλο!
    Εύχομαι ολόψυχα γι' αυτό!
    Φιλιά πολλά!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. george
    Αυτό θα κάνω πάντα φίλε μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. μεθυσμένα μου χρώματα,
    μαζί περπατάμε καλή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Αγαπημένο σοφάκι, σ΄ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή