Τετάρτη, Μαΐου 02, 2007

Την αγαπούσα! Το παραδέχομαι! (1)









Την αγαπούσα, παραδέχομαι!
Ήταν το σήμα κατατεθέν της θέας μου, εδώ και 47 ολόκληρα χρόνια.
Ανταλάσσαμε "Καλημέρες", "Καληνύχτες"... από παιδί.
Με περίμενε τα καλοκαίρια κι εγώ την φωτογράφιζα, πάντα!
Είχε ψηλώσει πολύ στην προσπάθειά της να την βλέπω απ' το σπίτι μου, κι αυτό μ' ανησυχούσε πολύ. Μέσα μου, βαθιά, πολύ βαθιά, ήξερα πως έπρεπε να χαμηλώσει ....
Χωρίς να το θέλει, θα έκανε κακό στους ανθρώπους. Όταν την κούναγε ο αέρας υπέφερε πολύ για να προλάβει το κακό.
Ήξερα μέσα μου ότι η "δική μου λεύκα" χρειάζονταν φροντίδα, μα όταν έμαθα ξαφνικά το βράδυ της Κυριακής, ότι το πρωί της Δευτέρας είχε εκείνη σειρά.... παρέλυσα!Δεν το περίμενα. Η συζήτηση γινόταν για τα πλατάνια. Ήταν για μένα ένα δεύτερο μεγάλο σοκ και ίσως πιο δυνατό. Την λεύκα μου την έβλεπα πάντα πηγαίνοντας στο χωριό, ενώ στην πλατεία πήγαινα μόνο όταν είχα χρόνο για βόλτα ή για δουλιές. Ειδικά τον τελευταίο χρόνο με την οικοδομή, η πλατεία ήταν πολυτέλια για μένα.
Ενώ η λεύκα μου, με έβλεπε μέρα, νύχτα, ξημερώματα...
Με καλωσόριζε, με ξεπροβόδιζε...
"Ήρθες πάλι!" μου έλεγε.
"Ωραίο το σπίτι σου! Έχω ψηλώσει πολύ και σε βλέπω..."
Πολλά μου έλεγε και της έλεγα...
Δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ. Έφυγα με το λεωφορείο στις 5 και τέταρτο, για να προλάβω να την χαιρετήσω και να αποθανατίσω αυτές τις στιγμές. Ήθελα να προλάβω την τελευταία της Ανατολή, από κει ψηλά....
Τελευταία....
Δική μου, μάλλον! Εκείνη θα ξαναψηλώσει....
Και πρόλαβα....
Η λεύκα μου, μου χάρισε την πιο όμορφη Ανατολή της ζωής μου και κάθε φορά που λυγούσα, μαζί με τα κλωνάρια της, μου έδινε κι ένα σημάδι για να μην στενοχωριέμαι.
Μου έλεγε: "Μη φοβάσαι! Σύντομα θα με βλέπεις πάλι! Είμαι ζωντανή! Είναι γερός ο κορμός μου! Δεν θα πεθάνω! Ίσα - ίσα που θα δυναμώσω πιο πολύ και θα ξεκουραστώ λίγο!"
Τα σημάδια της ήταν συνεχόμενα. Μου έκλεινε το μάτι ο ήλιος μέσα απ' τα κλαδιά της, μου έστελνε χελιδόνια να πετούν γύρω μου, στο τέλος μου έδειξε και μια φωλιά από δεκαοχτούρες που προστάτευε και το βράδυ μου έστειλε το φεγγάρι να με συντροφεύει....
Όταν χαμήλωσε, η θέα μου γύρω είχε μια απόλυτη ηρεμία που μαλάκωνε την μελαγχολία της ψυχής μου. Τα μάτια μου δεν έκλαιγαν, μα την καρδιά μου την άκουγα... Έκλαψε πολύ.
Ξέρω ότι έπρεπε. Το είχα δεχτεί γιατί είχα προσέξει το μπόι της. "40 με 50 μέτρα", μου είπαν τα παιδιά απ' το συνεργείο.
Το δέχτηκα, μα η απουσία της θα μ' ακολουθεί για πολύ καιρό... Το κενό που άφησε, αν και η θάλασσα ανέλαβε να με ηρεμεί και στο σημείο εκείνο, λες και τα στέλνει εκείνη, ψαρεύουν πολλά βαρκάκια, μα.....
εκείνη, λείπει! Δεν την βλέπω πια απ΄την αυλή μου. Πολλές φορές έτρεξα για να βεβαιωθώ ότι είναι εκεί. Μου είπε να πηγαίνω εγώ κοντά της τώρα, γιατί εκείνη έσκυψε να ξαποστάσει...

Θα πηγαίνω! Έτσι κι αλλιώς, πρώτα βλέπω εκείνη και μετά το σπίτι μου. Κι όταν φεύγω, εκείνη θα με ξεπροβοδίζει....
Έτσι κι αλλιώς!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου