Ο δάσκαλός μου που ακόμα με διδάσκει...

Ο δάσκαλός μου που ακόμα με διδάσκει...


Πέρασαν χρόνια απ’ την Έκτη δημοτικού που χώρισαν οι δρόμοι μας.
Πέμπτη και Έκτη ο ίδιος δάσκαλος.
Νίκος Διαμαντάκος το όνομά του. Σοβαρός, αυστηρός, σοφός! Όλα τα ήξερε. Ήθελε να τα μάθει και σε μας, που το μυαλό το είχαμε στο διάλλειμα και στο παιχνίδι.

Τον φοβόμουν, τον σεβόμουν, τον ντρεπόμουν, κυρίως όταν δεν ήξερα μάθημα. Τον κοίταζα στα μάτια γελαστή, όταν ήξερα, ενώ όταν δεν ήξερα κατέβαζα τα μάτια στο πάτωμα...
Εκείνος με καταλάβαινε όμως. Κάποιες φορές μ’ άφηνε να κοιτάζω εκεί στο πάτωμα, χωρίς να με εξετάσει, δίνοντάς μου την ευκαιρία να γλυτώσω το ρεζίλεμα στην τάξη, μα κάνοντάς με να νιώθω τύψεις και να μην ξαναπάω αδιάβαστη.

Κι αυτό γινόταν κυρίως στην Ιστορία. Διάβαζα η καημένη, μα δεν τα πήγαινα ιδιαίτερα καλά μαζί της. Στα άλλα μαθήματα κελαηδούσα. Ιδίως στην (τότε) γραμματική και στην Έκθεση, ήμουν αστέρι. Στο βιβλίο ενθυμίων της Έκθεσης (που κρατούσε τις καλύτερες), σχεδόν κάθε βδομάδα αντέγραφα την δική μου. Η Ιστορία με άγχωνε πολύ και για να την μάθω έπρεπε να την διαβάσω πολλές φορές, μέχρι που την μάθαινα παπαγαλία, μόνο και μόνο από ντροπή, για να μην αναγκάζεται η ματιά μου να κοιτάζει τα παπούτσια… και να μην κάνει το χέρι πως κάτι ψάχνει, αντί να σηκωθεί ψηλά.

Τελικά ....
γλύτωσα την ντροπή απ’ την Ιστορία και την πήρα μαζεμένη (τότε), απ’ το λεύκωμα, που αντέγραφα το ξύπνημα της εφηβείας των μεγαλύτερων κοριτσιών. Το χαστούκι ήταν για να μην «ξυπνήσω» απότομα και

"γεια στο χέρι του!"
Όχι ένα, 101 έπρεπε να μου δώσει, τότε!

Μακάρι να ήσουν κοντά μου, αγαπημένε μου δάσκαλε και κάπου εκεί στο Λύκειο, να μου ρίχνεις ένα χέρι ξύλο, πρωί, μεσημέρι, βράδυ, για να μη με παρασύρουν οι ερασιτεχνικοί σταθμοί, τα πάρτι, τα προικιά, οι έρωτες!
Να μου τράβαγες τ’ αυτί και να μου έλεγες:
«Στρώσου Καίτη και διάβασε! Το μπορείς!»
(Με έλεγε Καίτη γιατί ήμασταν δυο οι Κατερίνες).

Ήμουν άτυχη όμως και μετά το Δημοτικό τον έχασα τον δάσκαλό μου! Δεν βρέθηκε κανένας άλλος άξιος να μου «πει» δυο «λογάκια», όπως αυτός!

Τον ξαναβρήκα πάλι στη ζωή μου με το βιβλίο της Μάννας. Με συγχάρηκε, είπε ότι είναι υπερήφανος για μένα, μα εγώ είμαι πιο πολύ υπερήφανη γι' αυτόν! Τον ντρέπομαι ακόμα που δεν προσπάθησα να μορφωθώ και να τον κάνω πραγματικά υπερήφανο, όπως άλλα παιδιά.

Ήμουν όμως και θα είμαι πάντα υπερήφανη που ήμουν μαθήτριά του και γιατί αν και γέρασα, συνεχίζει και με μορφώνει ακόμα! Τώρα μου μαθαίνει την Ιστορία του τόπου μου, γράφοντάς την ο ίδιος, με μεγάλες προσπάθειες και έρευνες κι εγώ μαθαίνω, συγκινούμαι και καμαρώνω! Την μαθαίνω μάλιστα πιο εύκολα, γιατί η γραφή του είναι πολύ καλύτερη από εκείνων που έγραφαν την Ιστορία των τότε Δημοτικών.

Πρώτο του βιβλίο: "Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου", 1997
Δεύτερο: "Εκκλησιές και εξωκλήσια της Ζαγοράς", 2001
και τρίτο: "ΖΑΓΟΡΙΑΝΟΙ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ", 2007

Μου μαθαίνει τις ρίζες μου και τον ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Τι να κρίνω εγώ και να σας γράψω για το έργο του; Και μόνο που είναι δάσκαλος συνταξιούχος κι αυτός ακόμα "διδάσκει", φτάνει!
Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι σαν κι αυτόν τον δάσκαλο, τον δάσκαλό μου!
Τον Νίκο Διαμαντάκο!

Είμαι πολύ υπερήφανη γι' αυτόν! Του εύχομαι με όλη μου την καρδιά, να είναι γερός, να ζήσει σαν τα ψηλά βουνά και να συνεχίζει να ανοίγει τα μάτια όλων μας, μέσα απ’ τα βιβλία του.
Να τα διαβάζω, να μαθαίνω, ν’ "ακούω" τη φωνή του και να νιώθω σαν παιδί, όχι όμως που τον φοβάται μην το πιάσει αδιάβαστο, αλλά με πολλή αγάπη, θαυμασμό και ενδιαφέρον για ότι γράφει.

Να είσαι καλά δάσκαλέ μου!


Το βιβλίο του είναι στην βιβλιοπαρουσίαση:

http://kyklaminovounou8.blogspot.com/2007/05/blog-post_4829.html

Και το παράπονό του (ο επίλογος του νέου του βιβλίου) στην εφημερίδα μου:

http://agriokyklamino.blogspot.com/