Ντρέπομαι που δεν ήξερα!

Εδώ και ώρα χάθηκα στο μπλογκ της Αμαλίας.....

Δεν ξέρω που να κρυφτώ! Έτσι μου έρχεται να σβήσω όλο το μπλογκ μου που ασχολείται με λουλούδια... και ο λωλός τραγούδια!

Θυμώνω με τον εαυτό μου που έκοψα το σερφάρισμα και έπαψα να μαθαίνω τι γίνεται γύρω μου. Κι αυτό που έκανα όμως, για καλό το έκανα, κι αυτό με παρηγορεί, λίγο.

Στο μπλογκ της Αμαλίας βρήκα γνωστούς. Γιατί δεν με ενημερώνετε (ρε) παιδιά; Μακάρι να υπάρχουν μόνο ευχάριστα μπλογκ, αλλά όταν υπάρχουν τέτοια θέματα, πρέπει να είμαστε μια γροθιά. Ας ενημερώνουμε και τους γύρω μας, ακόμα κι αν έχουν παρωπίδες, όπως είχα εγώ τελευταίως.

θα μου πείτε, και τι θα έκανες;
Τίποτα!

Ντρέπομαι και θα επανέλθω όταν μάθω πως γύρω μας λιγόστεψε ο πόνος.
Τον χρόνο μου πια, που λόγω εποχής και υποχρεώσεων λιγοστεύει, θα τον αφιερώνω στο να σας διαβάζω.

Στην Αμαλία εύχομαι δικαίωση, δύναμη και ψυχή και μπορεί να μην γίνουν όλα όπως πρώτα, αλλά όλα να γίνουν χθες, παρελθόν, να μη ξανανιώσει πόνο και να ζήσει πολλά πολλά χρόνια, νικώντας την αρρώστεια και να χαρεί ότι οι άνθρωποι και η ζωή της στέρησαν.

Στην Νατέλα εύχομαι να ζει ο Άλεξ, κι αν αυτό είναι όνειρο... να τον βρει... και να μάθει την αλήθεια... όσο κι αν πονέσει ακόμα! Δεν της έγραψα. Τι μπορεί κανείς να γράψει σε μια ΜΑΝΑ που έχασε το παιδί της, ΕΤΣΙ;

Και στην Αμαλία που έγραψα, ήταν κατόπιν εορτής! Έπρεπε να είχα μάθει απ' την αρχή το πρόβλημά της, να την στηρίξω όταν ήταν μόνη....

Σε λίγες μέρες είναι και η γιορτή της Μητέρας! Ας είναι το δώρο της Νατέλας να "βρει" το αγαπημένο της παιδί! (και όλων μας αγαπημένο!)

Δεν έχω λόγια...

Ντρέπομαι.

Κρύβομαι.

Μάρκο, τα τραγούδια που λέγαμε.... ας γίνουν ένα:

"Αχ! πόσος πόνος!"

Η πρόσκληση είναι για όλους, άλλες στιγμές, (που θα είμαστε καλύτερα), στο λεύκωμα που θα παραμείνει ανοιχτό στα σχόλια.

Κάπου εδώ το κυκλάμινο θα γιόρταζε την μάννα, θα γιόρταζε γενέθλια, θα ολοκλήρωνε μια παρουσίαση του Πηλίου και θα έφευγε....

Νιώθω ότι πρέπει να φύγει απόψε.

Να είστε όλοι σας καλά!