ΠΟΥ να φυτέψω ένα δάκρυ για σένα, ΜΑΝΝΑ;

ΜΑΝΝΑ! ΜΑΝΝΑ!
ΣΑΝ ΑΣΤΡΟ Τ’ΟΥΡΑΝΟΥ!
ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!
ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΟΥ!
ΧΡΥΣΟΛΑΛΑΜΠΡΗ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ!

ΕΜΝΕΥΣΗ Κ.Χ ΔΙΑ Κ.Π.
(Για τον υμνοποιητή Κ.Χ θα γράψω στην βιβλιοπαρουσίαση)

12/5/97

16:51
Μάννα, μάννα, ΜΑΝΝΑ!
Τι να σου πω και τι να γράψω;
Στέρεψαν πια οι λέξεις, όπως στέρεψε και η Καπαϊντζή και οι περισσότερες πηγές του χωριού μας.
Τόσα χρόνια…
Κουράστηκα να λέω τα ίδια, όπως κουράστηκαν κι εκείνες να τρέχουν νερό.
Αφού δεν τις πρόσεχε κανείς.
«Τι τα θες τώρα και τα σκαλίζεις;»
Έτσι δεν θα μου έλεγες; Έτσι ακριβώς.

Τα νέα μου, μάννα:

Όχι για σένα, για μένα. Εσύ τα ξέρεις όλα πια. Τα βλέπεις.
Κάθομαι στο μπαλκόνι της θέας μας….
Είμαι πολύ μελαγχολική.

Ώρες το σκαλίζω…
Εδώ θα κλάψω, εκεί θα κλάψω.

Θα κλάψω, δεν θα κλάψω….
Σαν τα λουλούδια που ήθελα να φυτέψω και πήγαινα παρά πέρα…
Όχι εδώ.

Πιο κει.

Εδώ έχει πέτρες, εδώ εμπόδια, εδώ ενοχλεί, εκεί δε θα έχει ήλιο.
Κάποια τα άφησα στις γλάστρες τους, ακόμα.

Να ωριμάσουν ...... καλύτερα.
Σα σκέψεις…. Σαν ιδέες.

Ποιος ξέρει; Μπορεί κάτι να γίνει.

Δεν πέθανε η ελπίδα ακόμα. Μπορεί κάτι να αλλάξει, να γίνει ένα θαύμα της τελευταίας στιγμής και τον κήπο μας να μην τον πάρει ξένος. Να γίνει και στα χαρτιά δικός μας, γιατί αλλιώς…

Δικός μας ήταν και

θα παραμείνει.

Δικός μας!

Σ’ ακούω. Μη μουρμουράς.

Μου λες πως όλα εδώ μένουν….

...Εμείς φεύγουμε και πάμε εκεί κάτω, που ήρθα πριν λίγο και σε «βρήκα».

Γιορτάζεις αύριο και σου έφερα κόκκινα τριαντάφυλλα.

Είναι η γιορτή της Μητέρας, αν και η δική σου είναι στις 11 Δεκέμβρη, μαζί με τη γιορτή του παιδιού.
.........
………
....αυτή την γαλήνη δεν ξέρω αν θα την ξαναβρώ.

Κάθε φορά που φεύγω, νιώθω σαν να είναι η τελευταία…

Λες και δεν θα ξανάρθω.

Και τα δίνω όλα!

Κυρίως στα λουλούδια....

Ότι φυτέψω στη γη, θα μείνει εκεί για χρόνια….

Ενώ οι γλάστρες….
Θα ήθελα να φυτέψω και στον κήπο….

………
Όλα σήμερα καταλήγουν στο να φύγω αργότερα.

Λες και θέλεις να μείνω κι άλλο…
Έχω στη μέση το βιβλίο του Ρίτσου, μα ένιωσα την ανάγκη να γράψω…
Και να κλάψω.
Το πρώτο το έκανα.
Το δεύτερο, όχι.

Όχι ακόμα.

Δεν ξέρω αν θα βρεθεί το κατάλληλο έδαφος και πότε…
Ωριμάζει.
Είδα και την Λίτσα εκεί, και … και …..
…….
Τους μίλησα όλους. Όλοι τους ήρεμοι.
Στην Λ. φύτρωσε ένας πλάτανος! Αν είναι δυνατόν!
Αφού δεν της πηγαίνουν λουλούδια…
Η θεία έχει πολύ δροσιά. Κάτω απ’ τον πλάτανο….
Εσύ, πίσω απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο.

«Μαζεμένη».
Μια ζωή κρύωνες.

«Κλείσ’ το γιατρό όξου!» έλεγες κι έκλεινες πόρτες και παράθυρα.

Δεν έχει «έδαφος» Μάννα, εδώ στο χαρτί, για να φυτέψω το δάκρυ μου…
Βρίσκω πέτρες στην κάθε άδεια γραμμή που πάω να γράψω…
Έμαθα στον υπολογιστή.

Εκεί «φύτευα» τελευταίως….
……….

Δεν ξέρω πια, που θα βρω το κατάλληλο «χώμα» για να σου γράψω…….
….

Ξέρω ότι τα ξέρεις.
Η μέρα ήταν ηλιόλουστη κι η ηρεμία αυτή μου τρυπάει τα τύμπανα της ψυχής.
Δεν αντέχω αυτή την «ένταση» για πολύ.
Με λυγίζει.

Θα’ θελα να….
Να μ’ αγαπάς κι από ΚΕΙ!
ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ!
17:13

17:16
Δε μπορώ να διαβάσω. Μάλλον θα πάω να φυτέψω την χιονούλα κι εκείνους τους μυγκέδες στη γη. Ξέρω που θα βρω χώμα καθαρό, δίχως πέτρες, για να πιάσουν οι ρίζες, να δυναμώσουν και να μεγαλώσουν….

Που να φυτέψω ένα δάκρυ για ΣΕΝΑ ΜΑΝΝΑ;
Δως μου έδαφος.

18:53
Τα λουλούδια τα φύτεψα στη δικιά μας γωνιά...

Ξέρεις εσύ. Καλό το χώμα.
Το δάκρυ, το «φύτεψα», όχι στη δική μας αυλή, αλλά στης θείας Αθηνάς, της δεύτερης μάνας…
Της έδωσα τα κλειδιά και τρία τριαντάφυλλα απ’ την αυλή μας.
"Να είστε και οι δυο γεροί! Τίποτ’ άλλο!» της είπα κι έφυγα κλαίγοντας και τρέχοντας χωρίς «γεια σου!»

«Φύτεψα» πολλά....

Στον δρόμο, στην αυλή μας και τώρα φεύγοντας….
……..
Θα φυτρώσουν κι αυτά.
Το ξέρω.